---

Υπάρχουν τριών ειδών συγκροτήματα: Αυτά που το ένα μέλος κλέβει την παράσταση εξ’ αρχής, είτε γιατί είναι ο ηγέτης του group (Megadeth), είτε γιατί είναι η ισχυρότερη παρουσία/προσωπικότητα (Doors), παρ' όλη την αδιαμφισβήτητη αξία και συνεισφορά των υπόλοιπων μελών. Υπάρχουν επίσης τα συγκροτήματα που η δημοσιότητα που απολαμβάνουν τα μέλη είναι σχεδόν ισομερώς κατανεμημένη (Deep Purple, Mastodon). Tέλος, υπάρχουν τα group, στις τάξεις των οποίων οι αστέρες είναι δύο. Σε κάποιες περιπτώσεις η εικόνα που δίνουν προς τα έξω είναι ένα κράμα δυνάμεων που επιτίθεται προς την ίδια κατεύθυνση(Lars Ulrich - James Hetfield).Υπάρχει όμως και η περίπτωση που οι δύο μεγάλες δυνάμεις είναι αντικρουόμενες και δίνουν την εντύπωση ότι όλη η μαγεία του συγκροτήματος προκύπτει από το πεδίο που ορίζουν οι αντίθετοι πόλοι τους (Robert Plant - Jimmy Page).Σε αυτή την τελευταία, "Γιν και Γιανγκ", κατηγορία ανήκαν οι Guns n' Roses στα ντουζένια τους. Δεμένοι μεν σα συμμορία, αλλά μπρος στον καθρέφτη του μπάνιου σου, είτε τον Axl θα παρίστανες, είτε τον Slash. Κακά τα ψέματα: Άσπρο/Μαύρο. Αρχοντιά/Αλητεία. Τσιγάρο με φίλτρο/Τζούρα μέχρι τη γόπα. Φωνή/Κιθάρα.

Σαν οπαδός των (παλιών καλών) Guns και Slash-ικός, με το που είδα τη βιογραφία σε ράφι, δεν το σκέφτηκα και πολύ. Αρχίζει από τα παιδικά του χρόνια έως και την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου των Velvet Revoler Libertad το 2007, και όπως είναι αναμενόμενο η πιο γλαφυρή και αναλυτική περιγραφή αφορά τις μέρες του με τους GnR. To απολαυστικό είναι να διαβάζεις για την οργιάζουσα μουσική σκηνή του LA των late 80s από κάποιον που υπήρξε ενεργό μέλος της και όχι από έναν καλά διαβασμένο δημοσιογράφο. Επίσης, άλλη βαρύτητα έχουν οι μαρτυρίες για την παρασκηνιακή πραγματικότητα ενός συγκροτήματος από τα ίδια τα μέλη του. Ο Slash επίσης δε διστάζει να τσαλακώσει τον εαυτό του περιγράφοντας πόσο βαθιά χωμένος ήταν μέσα στα ναρκωτικά και πόσο κακό του έκανε εκείνη την εποχή αλλά και σε βάθος χρόνου, τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο, όσο και σε θέμα υγείας. Οι μαρτυρίες του σε κάνουν να ξανασκεφτείς το γνωστό τρίπτυχο και να συνειδητοποιήσεις τι ποσοστό ο κάθε ένας από τους rockers που θαυμάζεις επιλέγει να εναποθέσει στην εκάστοτε πτυχή του. Δολάρια, σκόνη, γυναίκες, περιοδείες, θαυμαστές, σαπίλα της μουσικής βιομηχανίας, όλα υπάρχουν με το κιλό σε αυτό το βιβλίο, και φυσικά υπάρχει πολύ Axl Rose, τον οποίο, προς τιμήν του, όσο του καταλογίζει ευθύνες, άλλο τόσο παραδέχεται πόσο χαρισματικός και καταλυτικός υπήρξε για την περίοδο της μπάντας από το 1993 και πίσω.

Παρ' όλο που πολλά από όσα θα συναντήσει κανείς σε αυτές τις σελίδες είναι γνωστά στον ψαγμένο οπαδό των Guns n' Roses / οπαδό του Slash, θεωρώ ότι οι μαρτυρίες, το αυτοκριτικό πνεύμα που διακατέχει τον Slash, το φωτογραφικό υλικό και η ευκολία στην ανάγνωση, θα αφήσουν τους περισσότερους ικανοποιημένους. Και ας αναφέρει ρητά ότι για reunion ούτε μία στο εκατομμύριο. Εκατομμύριο είπα; Χμμμμμμ.... -- Φάνης Μανταίος