---

Στο Passport στον Πειραιά, στις 26 Απριλίου, έλαχε να γίνουν τα αποκαλυπτήρια με νέα σύνθεση και η επανεμφάνιση μετά από καιρό δύο πολύ σημαντικών ονομάτων της μουσικής σκηνής. Και των δύο με νέα σύνθεση! Πρώτα των Distortion Tamers μετά από ένα χρόνο απουσίας από ζωντανές εμφανίσεις αλλά με δουλειά στο στούντιο για την κυκλοφορία του νέου τους EP Faith in You, με την προσθήκη στο μπάσο του γερμανού Manuel De Vittiers που αντικατέστησε ουσιαστικά τον Στέλιο Βουμβάκη και ενώ είχε μεσολαβήσει τους περασμένους μήνες η βοήθεια του Αλέξη Καλοφωλιά των Last Drive στην ηχογράφηση της νέας δουλειάς. Και στη συνέχεια των ίδιων των Last Drive, επίσης μετά από κοντά ένα χρόνο με μοναδική εμφάνιση τους στο all-star πάρτυ γενεθλίων των Σπυριδούλα τον περασμένο Νοέμβριο και μετά την πρόσφατη αποχώρηση του Θάνου Αμοργινού και την αντικατάσταση του από τον Στέφανο Φλώτσιο.

Την βραδιά σε ένα κατάμεστο Passport άνοιξαν οι Distortion Tamers. Άγριο και αλήτικο ροκ, με γκαραζοπάνκ αισθητική, τόσο όσο χρειάζεται για να σε κάνει να κουνηθείς από την θέση σου και να ζεσταθείς ακόμη και αν δεν τους έχεις ξαναδεί. Ο Κώστας Αναγνωστόπουλος σε κιθάρα και φωνή «καθοδηγεί» την συμμορία με την επιβλητική και αεικίνητη παρουσία του πάνω στην σκηνή. Ο Χριστόφορος Τριανταφυλλόπουλος στα τύμπανα, συνδυάζει όλη την εμπειρία και την σταθερότητα ετών δουλειάς (πρώην No Man's Land και Purple Overdose) με το πάθος ενός έφηβου. Και ο «ρούκι» Manuel De Vittiers στο μπάσο, να ξεπερνά σιγά - σιγά το τρακ της πρώτης εμφάνισης και να κερδίζει τις εντυπώσεις φανερά ενθουσιασμένος. Οι Distortion επέλεξαν να παίξουν στο σετ τους περισσότερο από τα παλιά τους κομμάτια, απ' το πρώτο τους LP του 2011, το Junglehead Stories και μόνο δύο από την νέα τους δουλειά, που δυστυχώς λόγω απρόβλεπτου προβλήματος υγείας του υπευθύνου της δισκογραφικής τους, καθυστέρησε να βγει και δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να την έχουμε στο λάιβ αυτό, όπως αρχικά αναμέναμε. Μετά από σαράντα λεπτά κατέβηκαν έχοντας καταφέρει να ζεστάνουν το κοινό, το οποίο τους αντάμειψε με ένα θερμό χειροκρότημα.

Οι Last Drive αμέσως μετά ανέβηκαν στην σκηνή. Τις επόμενες δύο ώρες ανέλαβαν να μας οδηγήσουν σε ένα ξέφρενο πάρτυ. Παρουσίασαν τον νέο κιθαρίστα τους που έγινε δεκτός με χειροκρότημα και αμέσως ζήτησαν ένα χειροκρότημα και για το Θάνο Αμοργινό που αποχώρησε φιλικά πριν λίγους μήνες. Όσο η ώρα προχωρούσε, ο κόσμος άρχισε να ζωντανεύει ολοένα και περισσότερο και αρχίσαν τα mosh pit! Μέχρι και ένα ηρωϊκό stage diving έγινε, αν και το μικρό stage είναι μάλλον ακατάλληλο γι' αυτό. Στα τύμπανα ο πάντα σταθερός, δυνατός και στακάτος Chris BI έδινε ακούραστος το τέμπο που μας οδηγούσε να χορεύουμε ασταμάτητα. Στην μία κιθάρα ο Β. George Bop, 'his majesty' Γιώργος Καρανικόλας, λίγες εβδομάδες μετά τις ονειρικές εμφανίσεις των BLML (Blackmail) μετέφερε έναν ψυχεδελικό άνεμο στα κομμάτια των Drive. Στην άλλη κιθάρα ο πρωτο - εμφανιζόμενος με το γκρούπ Στέφανος Φλώτσιος με ιδιαίτερη άνεση απέδωσε τα κομμάτια λες και τα έπαιζε χρόνια. Μόλις αποκτήσει μερικές ακόμη συναυλιακές εμπειρίες με την μπάντα θα δώσει και περισσότερη κίνηση στην παρουσία του πάνω στην σκηνή. Και ο Alex K στη μέση της σκηνής με το επιβλητικό Rickenbacker του να συνεχίζει σαράντα χρόνια φούρναρης, να χοροπηδά και να εκστασιάζεται με το κοινό που παραληρεί. Συνεχίζει, όπως άλλωστε και το σύνολο της μπάντας, να καταθέτει την ψυχή του στις συναυλίες.

Και πραγματικά, αν κάποιος θα ήθελε κάποια στιγμή να γράψει την ιστορία του rock'n'roll στη χώρα, μπορεί να βάλει στο αξιακό του σύστημα αυτή ή την άλλη μπάντα πιο ψηλά, ως προς την επιρροή που άσκησε, τον μουσικό δρόμο που άνοιξε, τις τεχνικές ή άλλες ικανότητες, αλλά στο λήμμα «παθιασμένες εμφανίσεις στην σκηνή» θα έπρεπε να έχει την φωτογραφία του Καλοφωλιά και των υπόλοιπων γερόλυκων! Έπαιξαν κομμάτια από όλη την ιστορία της μπάντας. Μας έκαναν να τραγουδάμε για κανά δυo λεπτά αφότου τελείωσε η μελωδία του περσινού τους Butterfly 69 αποδεικνύοντας την ικανότητα τους να γράφουν ακόμη ύμνους που μένουν στην μνήμη μας αμέσως. Παρουσίασαν το "Alabama blues" ως "Μανωλάδα blues". Μας απογείωσαν με παλιότερα όπως το "Gone Gone Gone". Με δυo λόγια μας χάρισαν μια πολύ όμορφη βραδιά. Μιας και θα δώσουν μερικές ακόμη συναυλίες σε όλη την χώρα τις προσεχείς εβδομάδες, καλό είναι να μην χάσετε την ευκαιρία να τους δείτε.

Κάποια στιγμή, ο Alex K. ζήτησε να κάνουμε λίγο ησυχία για να διαβάσει ένα κείμενο δήλωση. Το κείμενο αυτό έλεγε:

«Μερικές φορές δεν χρειάζεται να πεις τίποτε, απλώς πρέπει να παίξεις τη μουσική σου, άλλες νιώθεις ότι πρέπει να μιλήσεις. Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε με σιγουριά ότι τα πράγματα παλεύονται. Μακάρι να μπορούσαμε να σβήναμε όλες τις δυσκολίες που ξέρουμε και ξέρετε ότι αντιμετωπίζουμε και αντιμετωπίζετε και σήμερα να μην παλεύαμε όλοι για να κρατήσουμε το κεφάλι μας έξω από το βάλτο. Μακάρι να μη βλέπαμε τη ζωή συνανθρώπων μας να γίνεται κομμάτια κάτω από την φασιστική αγριότητα. Όχι γιατί θα ήταν πιο εύκολο, αλλά επειδή θα ταίριαζε περισσότερο σε ανθρώπινα πλάσματα.

Όμως η μόνη μαγεία που ξέρουμε είναι η μαγεία του rock'n'roll και η πιο μεγάλη οικογένεια που γνωρίσαμε είστε εσείς. Σήμερα νιώθουμε λες και ξεκινάμε από την αρχή, όπως όλοι μας κάθε στιγμή αυτούς τους καιρούς νιώθουμε πως ξεκινάμε από την αρχή, κάθε φορά από λίγο ή πολύ πιο πίσω, και ευχόμαστε να συνεχίζουμε πληγωμένοι αλλά ολόκληροι. Θέλουμε να σας πούμε ότι κάθε φορά που συναντιόμαστε παίρνουμε δύναμη και ελπίζουμε να σας δίνουμε πίσω ένα κομμάτι. Και κάτι ακόμα που μας θύμισε ένας φίλος, μια κουβέντα ενός σοφού ανθρώπου: «Ψάξε και μάθε να αναγνωρίζεις ποιoς και τι, στο μέσο της κόλασης, δεν είναι κόλαση και κατόπιν στήριξε το, δώσε του χώρο». »

Και με αυτή την δήλωση και την παραπομπή στις Αόρατες πόλεις του Ίταλο Καλβίνο, αποτύπωσαν πολύ ανάγλυφα την βραδιά. Ένας μικρός παράδεισος μέσα στην κόλαση. Ένα μικρό αποκούμπι να πάρουμε όλοι μας μια μικρή ανάσα για να αντιμετωπίσουμε και να παλέψουμε την καθημερινότητα.

Αυτός δεν είναι άλλωστε ο σκοπός και η αποστολή του ροκ εν ρολ ευθύς εξαρχής.

ΥΓ. Δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό για λίγη δικαιολογημένη νομίζω γκρίνια. Η επιλογή του χώρου των αποκαλυπτηρίων φάνταζε ιδανική για να σηματοδοτήσει μιά νέα σελίδα στην καριέρα και των δύο συγκροτημάτων, καθώς στο συγκεκριμένο χώρο δεν είχε ξαναεμφανιστεί κανένα από τα δύο γκρουπ. Αυτό ήταν και ένα επιπλέον κίνητρο για να πάει ο κόσμος να δει τις δύο αγαπημένες του μπάντες, πέρα από την λογική προσμονή των αποκαλυπτηρίων των νέων μουσικών που εντάχτηκαν στις δύο παρέες!

Παρόλα αυτά η ακουστική αρχιτεκτονική με τα τραγικά κατασκευαστικά λάθη στο στήσιμο των ηχητικών μας εμπόδισε να απολαύσουμε όσο θα θέλαμε την μουσική. Δεν νομίζω να έχω ξαναδεί ποτέ σε συναυλιακό χώρο τα βασικά ηχεία να βρίσκονται πίσω και όχι μπροστά από την μπάντα. Με τα μόνιτορ από τη μία μεριά και τα ηχεία από πίσω, όπως ήταν φυσικό, ο ήχος ή θα σφύριζε δαιμονισμένα (όπως έγινε προς το τέλος του σετ των Drive και στο πρώτο από τα δύο encore τους) ή θα έπρεπε να κλείσουν τα μόνιτορ τελείως για να μην γίνει αυτό, ταλαιπωρώντας τους ντράμερς που δεν άκουγαν τίποτα. ΟK... αυτό είναι κατασκευαστικό λάθος. Αλλά η εμμονή του ηχολήπτη να βγάζει προς τα έξω χαμηλά τις φωνές και 'flat' πρίμα τα τύμπανα οδήγησε σε ένα κακό αποτέλεσμα για τα αυτιά μας.

Ειδικά τα τρία πρώτα κομμάτια των Distortion Tamers θα έπαιρνες όρκο ότι ήταν instrumental.

Κάποια στιγμή, διοργανωτές, αιθουσάρχες και επιχειρηματίες πρέπει να μάθουν να σέβονται τις μπάντες που καταθέτουν την ψυχή τους και τον κόσμο που πληρώνει είσοδο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η μεγάλη ποιότητα και εμπειρία των δύο συγκροτημάτων αυτή που βάζει σε δεύτερη μοίρα το πρόβλημα αυτό και σώνει την βραδιά. Αλλά αν βάζουμε πέντε αστέρια, άριστα δηλαδή στις μπάντες, οφείλουμε να βαθμολογήσουμε πιο χαμηλά την συναυλία αυτή λόγω του σοβαρού προβλήματος στον ήχο, γι' αυτό βάζουμε συνολικά τέσσερα αστέρια. Και την ευχή να πιάσει τόπο το απαραίτητο κράξιμο... -- Γιώργος Χλωρός