---

Ακολουθώντας το συναυλιακό ρυθμό του περασμένου Σαββατοκύριακου, βρεθήκαμε στο Κύτταρο για χάρη του Up the Hammers, του ελληνικού heavy metal φεστιβάλ που έχει γίνει πλέον ετήσιος θεσμός ανάμεσα σε οπαδούς και συγκροτήματα. Δυστυχώς για άλλη μια φορά οι επαγγελματικές υποχρεώσεις δε μας επέτρεψαν να παρακολουθήσουμε τους Black Soul Horde και τους Elvenpath. Όντας οπαδός των Mahakala (στους οποίους τραγουδάει και παίζει μπάσο ο τραγουδιστής των Black Soul Horde, Δημήτρης Κότσης) και έχοντας εντυπωσιαστεί από το τραχύ και βάρβαρο metal του ντεμπούτου τους, Tales of the Ancient Ones, πραγματικά λυπήθηκα που τους έχασα και επιφυλάσσομαι την επόμενη φορά να καταφέρω να τους δω.

Σειρά είχαν οι Βέλγοι Evil Invaders, οι οποίοι είχαν στις αποσκευές τους το ομότιτλο EP τους. Ναι, πρόκειται για μία ακόμα μπάντα από το ρεύμα του thrash metal revival των καιρών μας. Ναι, είναι μικροί σε ηλικία και προφανώς δεν έχουν ζήσει το thrash από τα γεννοφάσκια του και όμως ντύνονται λες και είναι 1985. Και όχι, δεν πρόκειται για άλλη μια μπάντα της σειράς. Η ενέργεια, η υστερία και η (μετ-)εφηβική τους καύλα για τη μουσική που αγαπάνε έδωσε στην εμφάνισή τους έναν υπερηχητικό αέρα από τις κατακόμβες των 'evil' 80s, που θύμισε το πάθος των Enforcer. Χαίρομαι που η πρώτη μου επαφή με τη μουσική τους ήταν ζωντανά. Για την ιστορία, διασκεύασαν το "Violence and Force" των Εxciter, αλλά δε το χρειάζονταν για να με πείσουν. Μοναδικό μελανό σημείο ο λίγος και σχετικά μεγάλος σε ηλικία κόσμος την ώρα που έπαιζαν, που δεν επέτρεψε εκτενές 'toxic waltzing'. Ο βαθμός μπήκε με το χέρι στην καρδιά και όχι στο μυαλό και πάντα τηρουμένων των αναλογιών.

Οι Wretch από το Ohio που ακολούθησαν είναι μεν παλαίμαχοι, αλλά μόλις πρόσφατα άρχισαν να είναι ξανά δραστήριοι δισκογραφικά. Το power metal τους δε μπορώ να πω ότι με άφησε άφωνο, καθώς κινούνταν απλά σε αξιοπρεπή πλαίσια. Μπορώ να πω ότι ήταν ευχάριστη μουσική υπόκρουση για μια βόλτα στo merch, αλλά ως εκεί. Κρίμα γιατί ήταν ιδιαίτερα συμπαθείς όλοι τους. Ίσως με καλύτερο ήχο και περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους, να μας πείσουν για το αντίθετο.

Συνέχεια με τους Lonewolf, οι οποίοι, παρόλο που είναι ιδιαίτερα γνωστοί στο ελληνικό κοινό, προσωπικά με αφήνουν αδιάφορο. Φαίνεται όμως ότι το ατού συτής της γερμανικής μπάντας είναι οι ζωντανές εμφανίσεις, αφού κατάφεραν και με κέρδισαν, όχι μόνο με τη αφοσίωση και την απόδοσή τους, αλλά και με το ότι δεν πτοήθηκαν με το εξής ατυχές συμβάν: Την ώρα του set τους, έπεσε το ρεύμα για περίπου μισή ώρα σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο που βρίσκεται το Κύτταρο! Όταν επανήλθε έκλεισαν με δύο ακόμα τραγούδια, το τελευταίο εκ των οποίων ήταν φυσικά το "Hellenic Warriors". (3)

Και η ώρα των Angelwitch είχε φτάσει. Η σπουδαία μα άτυχη βρετανική μπάντα με ένα εκ των κορυφαίων ντεμπούτων στην ιστορία του heavy metal και με πολύ καλό νέο δίσκο βρέθηκε για άλλη μια φορά στη χώρα μας και μας δικαίωσε που παρευρεθήκαμε. Ανοίγοντας με το "Gorgon" και συνεχίζοντας με ένα set βασισμένο στην ομότιτλη κυκλοφορία τους αλλά και στο As Above, so Below, οι Αngelwitch έδωσαν μια συναυλία από αυτές που δύσκολα τις περιγράφεις με λόγια. Φταίει η παγκόσμια heavy metal μυθολογία που υπάρχει μέσα στις νότες και στα τραγούδια τους, φταίει ότι ο νέος δίσκος μας έπιασε από το λαιμό, φταίει το συναίσθημα και τα προσωπικά βιώματα του καθενός με αυτά τα τραγούδια; Τι και αν ο Kevin Heybourne είναι ο μόνος από την κλασική σύνθεση; Παρά την ελαφρώς κουρασμένη απόδοσή του πίσω από το μικρόφωνο, το πάθος, οι μελωδίες που ξεπήδαγαν από την ταστιέρα και η υποστήριξη της άξιας μπάντας που τον συνόδευε δεν άφησε παραπονεμένο κανέναν. Αποθέωση στο "Atlantis", στο "Sorceress" σχεδόν μας πήρανε τα ζουμιά και στο encore είχαμε "White Witch" και "Angelwitch". Να γκρινιάξω που δεν ακούστηκε το "Sweet Danger"; Μπα, ο μόνος λόγος για γκρίνια είναι η κρίση που ευθύνεται για τη χαμηλή προσέλευση αυτής της συναυλιάρας. -- Φάνης Μανταίος