---

Πραγματικά δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για την καινούργια ταινία του David Cronenberg και αυτό είναι πραγματικά θλιβερό. Το πιο στενάχωρο δε είναι ότι είχα καιρό να βαρεθώ τόσο σε ταινία. Μια θρυλική μορφή, ο Καναδός σκηνοθέτης που στο παρελθόν έχουμε αναφερθεί (κοίτα κριτική για το A Dangerous Method) - κάνει πιθανότατα την πιο αδιάφορη δημιουργία του.

Ξεκάθαρα μια παραβολή, βασισμένη στο κατά πολλούς αδύνατον να γυριστεί ταινία, βιβλίο του Don DeLillo, το φιλμ μας δείχνει την μετάβαση ενός πολυεκατομμυριούχου μέσα στην λιμουζίνα του, σε ένα κουρείο στην άλλη άκρη της Νέας Υόρκης. Η διαδρομή θα διαρκέσει όλη μέρα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ επισκέπτεται την πόλη, ταραχές κλείνουν τους δρόμους, η κίνηση είναι αφόρητη. Το ταξίδι μέσα στο πολυτελές αμάξι είναι αργόσυρτο αλλά η λιμουζίνα παρέχει όλες τις ανέσεις που μπορείς να φανταστείς - και ακόμα περισσότερες.

Ο Έρικ Πάρκερ (Robert Pattinson) συζητάει για δουλειές, κάνει έρωτα, πάει τουαλέτα, μέχρι και εξέταση για προστάτη κάνει, μέσα στο αμάξι. Κατά καιρούς συναντά στον δρόμο την αρραβωνιαστικιά του και πάντα της προτείνει να πάνε για φαγητό. Μια ομάδα αναρχικών του την πέφτει και ταρακουνά το όχημα, το οποίο είναι φυσικά αλεξίσφαιρο. Όταν για κάποιο λόγο κατεβαίνει στον δρόμο δέχεται επίθεση από ένα τρομοκράτη με τούρτες! Στο τέλος θα κουρέψει την μια πλευρά του κεφαλιού του και ηθελημένα θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με έναν τύπο που θέλει να τον σκοτώσει.

Το φιλμ είναι ανοιχτό σε κάθε είδους ερμηνείες. Ο Πάρκερ - ένας καταπληκτικός Pattinson, σωστή αποκάλυψη και η μόνη θετική ψήφος της ταινίας - είναι η προσωποποίηση του σύγχρονου, απόλυτου διαβολικού «κακού». Η κενότητα του και η ανικανότητά του να νιώσει κάτι, το τεχνητό του περιβάλλον που τον μεταφέρει μέσα στον κόσμο, αλώβητο, έως ότου έρθει η στιγμή να βγει έξω, οι «παράλογες» συναντήσεις με την γυναίκα του, το σεξ με ερωμένες, οι αμπελοφιλοσοφίες με τον μπράβο του και τους υπόλοιπους, ένα κλινικό σύμπαν, οι αντίθετες δυνάμεις, οι αναρχικοί, τα θύματά του, που στην πραγματικότητα δεν έχουν κάποιο λόγο να εκφράσουν, απλά θέλουν να τον μισήσουν, βυθισμένοι στην απόλυτη μιζέρια τους, όλα αυτά είναι σχεδόν προφανή. Κανείς στην ταινία δεν αισθάνεται μια στιγμή ευτυχίας. Η κορύφωση δεν έρχεται, καμιά λύτρωση δεν περιμένει τον θεατή, μόνο ατέλειωτο μπλα-μπλα και συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων, παράξενα πράγματα συμβαίνουν που δεν εξηγούνται λογικά και η ευρύτερη σουρεαλιστική προσέγγιση πέφτει στο κενό εξαιτίας της αδυναμίας του σκηνοθέτη να μας κάνει να νοιαστούμε έστω και για το παραμικρό.

Πραγματικά με πονάει η καρδιά μου να βλέπω έναν σκηνοθέτη όπως ο Cronenberg να δείχνει «γερασμένος» και εκτός φόρμας. Ακόμα και αυτά που υπονοεί φαίνονται ξεπερασμένα. Η ταινία έτσι κι αλλιώς δεν απευθύνεται στο «ευρύ» κοινό. Είναι απαιτητική, δύστροπη, σκοτεινή, χωρίς νόημα, αλλά πάνω από όλα βαρετή. Κάποια περάσματα γνωστών ηθοποιών (Paul Giamatti, Juliette Binoche, Samantha Morton) δεν κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση και το μόνο που σου μένει είναι μια απορία για τους πραγματικούς σκοπούς του σκηνοθέτη.

Ελπίζω την επόμενη φορά να μας βγάλει ψεύτες. Μην κάνετε τον κόπο να πάτε σινεμά. Δεν περίμενα να το πω ποτέ αυτό για τον David, αλλά αν θέλετε να την δείτε σώνει και καλά, περιμένετε την στο dvd/ blu-ray. Αυτά... δυστυχώς... -- Lakis Bobinas

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ 

 

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;;;

Ούτε με... σφαίρες!!!