---

Έπειτα από πέντε χρόνια απουσίας, οι Orange Goblin επέστρεψαν και η αναμονή άξιζε τον κόπο. Δέκα τραγούδια και κανένα απολύτως filler. Ο δίσκος αποπνέει τον καλώς εννοούμενο τσαμπουκά που οφείλει να χαρακτηρίζει το ιδίωμα του stoner rock, παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει να μην πέφτει στη λούμπα της γραφικότητας και της επανάληψης.

Η παραγωγή και το εκτελεστικό κομμάτι είναι άψογα, κατ’ ευθείαν γραμμένα για να παιχτούν από τα ηχεία κάποιου κακόφημου επαρχιακού bar με παρκαρισμένες chopper σε ρόλο face control. Οι κιθάρες είναι αιχμηρές, έχουν βάθος και ένταση και δε θυσιάζουν τα πάντα για χατίρι του όγκου. Το να προσπαθήσεις να περιγράψεις με ακριβείς όρους μια ασαφή και ολίγον τι αφηρημένη ταμπέλα όπως το stoner rock είναι ανέφικτο, δίνοντας ένα παράδειγμα όμως, θα έλεγα ότι το Eulogy for the Damned ταιριάζει περισσότερο σε rockers που προτιμάνε τον αυτοκινητόδρομο παρέα με μια ανοιχτή Cadillac, παρά το κάπνισμα σε προβάδικο με τα παράθυρα επίτηδες κλειστά.

Αν είσαι από αυτούς που προσέχουν από παλιά τα μπλουζάκια που φοράει ο θεούλης τραγουδιστής Ben Ward σε διάφορες promo φωτογραφίες, θα ψυλλιαστείς γιατί το A Eulogy of the Damned ακούγεται τόσο ποικιλόμορφο και ενδιαφέρον μέσα στην αδιαμφισβήτητη ομοιομορφία του.

Μένει λοιπόν να αφήσουμε το χρόνο να κάνει τη δουλειά του και προς το παρόν επαυξάνουμε! -- Φάνης Μανταίος

Trivia: Ο μονόλογος στην εισαγωγή του "The Filthy And The Few" είναι παρμένος από την ταινία Satan’s Sadists του 1969.