---

Αν υποθέσουμε ότι αυτός ο δίσκος του 1996, σε τωρινή επανέκδοση από τη MoonJune Records, ήταν μια προσπάθεια του Allan Holdsworth να γίνει η μουσική του παρουσία πιο εύληπτη και αποδεκτή από το μέσο ακροατήριο έστω της jazz μουσικής, τότε επρόκειτο τουλάχιστον περί ανεκδότου. Η κεντρική ιδέα πίσω από το None Too Soon φαίνεται ότι ήταν να παρουσιάσει ένα δίσκο διασκευών jazz standards, έτσι ώστε το αποτέλεσμα λόγω της αναγνωρισιμότητας των μελωδιών να είναι πιο φιλικό για τις μάζες. Τελικά προέκυψε ένα άλμπουμ διασκευών John Coltrane, Bill Evans, Joe Henderson, Django Reinhardt αλλά και Beatles και Irving Berlin μαζί με δύο ενδιαφέρουσες συνθέσεις του μακαρίτη σήμερα Gordon Beck, ο οποίος έπαιζε πιάνο και πλήκτρα σε όλο το δίσκο τρέποντάς τον - συνεπικουρούμενος και από τη φύση του υλικού - σε μια αποφασιστικά πιο post-bop κατεύθυνση σε σχέση με το μέσο όρο των ηχογραφήσεων του Holdsworth (και παρά την jazz rock fusion χροιά της rhythm section). Η αντίρρηση όμως ως προς τα περιθώρια εμπορικής αναγνώρισης που υπήρχαν για αυτό το δίσκο δεν έχει να κάνει με τη συνέπεια ως προς την επιλογή του υλικού. Αρκεί να ακούσετε τι κάνει ο Holdsworth στο "How Deep Is The Ocean" του Irving Berlin για να καταλάβετε. Μένει παντελώς απαθής προς την αυθεντική μορφή της μουσικής χρησιμοποιώντας απλά τα βασικά μέτρα έκθεσης της μελωδίας πριν προχωρήσει σε μια εντελώς δικής του λογικής ανάπτυξη από ακατάσχετους - όσο και εκπληκτικούς - κιθαριστικούς αυτοσχεδιασμούς σε βαθμό που το κομμάτι να γίνεται εντελώς αγνώριστο. Κάτι ανάλογο κάνει και στο "Norwegian Wood" των Beatles, αλλά και ο Evans και ο Henderson τυγχάνουν της αντίστοιχης ιερόσυλης μεταχείρισης (αν και αυτοί τη σηκώνουν περισσότερο). Η κιθαριστική εισαγωγή στο "Countdown" του Coltrane που ανοίγει το δίσκο εξαρχής δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Τελικά ο Holdsworth πρέπει να το παραδεχθεί - δεν δίνει δεκάρα για την εμπορική του επιτυχία. Είναι ευτυχισμένος στο μουσικό του σύμπαν και αυτό είναι που κατά καιρούς τον έχει κάνει αντιπαθητικό στους θεωρητικούς της ποπ και αγαπητό σε μας. Τελικά το None Too Soon, εν μέρει και λόγω των προηγούμενων διαπιστώσεων, είναι ένας αρκετά απολαυστικός δίσκος παρά την ποικιλία των προσεγγίσεων και την αναποφασιστικότητα ως προς την κατεύθυνση που τον χαρακτηρίζει. Αξίζει να υπάρχει σε μια ενημερωμένη δισκοθήκη. -- Laertis