---

Oι Machine Head επέστρεψαν πέρσι με ένα δίσκο που επικροτήθηκε από κοινό και τύπο. Ποτέ δεν ήμουν ο μεγαλύτερος οπαδός της μπάντας και του ήχου που υπηρετούν, αλλά δε μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι είναι γκρουπάρα. Από το δίσκο - ορόσημο Burn my Eyes μέχρι σήμερα, η δισκογραφία τους είχε σκαμπανεβάσματα αλλά στο προηγούμενο, το The Blackening του 2007, έδειξαν ξεκάθαρα ότι μπορούν ακόμα να ηγούνται του μοντέρνου metal. Το Unto the Locust, μου δίνει την εντύπωση ότι προσπάθησαν επιτηδευμένα να διατηρήσουν την κεκτημένη ταχύτητα του προηγούμενου δίσκου τους.

Και ως ένα βαθμό τα κατάφεραν. Η παραγωγή είναι αντιπροσωπευτική ενός σύγχρονου metalcore δίσκου και αναδεικνύει τα πάντα, από τα trademark breakdowns μέχρι τα πιο μελωδικά σημεία που δεσπόζουν στο δίσκο. Οι συνθέσεις κυμαίνονται πάντα σε υψηλά επίπεδα, πάσχουν όμως σε θέμα κλιμάκωσης της έντασης. Φυσικά και υπάρχει ένταση, αλλά θα ακούσεις πολλά μελωδικά περάσματα τόσο στις κιθαριστικές όσο και τις φωνητικές χορδές και εκεί έγκειται η κύρια ένστασή μου. Η μελωδία, η οποία υπάρχει διάχυτη, κάνει τον δίσκο πιο «μαλθακό» εν συγκρίσει με την πηγαία επιθετικότητα του προηγούμενου και σε αρκετά σημεία με αφήνει με την απορία για το κατά πόσον υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο. Λείπει και ένα πιασάρικο, συναυλιακό τραγούδι του διαμετρήματος ενός "Aesthetics of Hate" για να κάνει πάταγο στα rock clubs και αυτό δε βοηθάει στη μοιραία σύγκριση με το The Blackening. Από την άλλη, δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι είναι παιχταράδες και ότι έχουν δουλέψει για να κρατηθούν σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα - δε μου αρκεί αυτό όμως.

Είμαι πεπεισμένος ότι όλα αυτά, λίγο θα απασχολήσουν τον βαμμένο οπαδό τους, ή μάλλον αυτά ακριβώς τα στοιχεία θα τον κάνουν να ξαναπατήσει το play. Από μεριάς μου, θα αντιπροτείνω το Eternal Nightmare των Vio-Lence γιατί θα πέσετε να με φάτε, φροντίστε όμως να ακούσετε το φετινό, φονικό album των Lamb of God! -- Φάνης Μανταίος

---

Να καταλάβω ότι το Unto the Locust είναι αρκετά πειστικός δίσκος για την κατηγορία του. Ότι ακόμα καταφέρνει να στέκεται καλά δίπλα στο προηγούμενο άλμπουμ τους, το The Blackening (2007), που έκανε πολύ θετική εντύπωση στο χώρο του metal, χωρίς μάλιστα να είναι ακριβώς η συνέχειά του. Να καταλάβω ότι τέλος πάντως, αν δεν υπήρχε άλλη μουσική – rock’n’roll μουσική – για την περίπτωσή μας πέραν του metal στερεώματος, αυτός ο δίσκος θα ήταν από τους πιο κατάλληλους για να βγάλουμε το 2011 (πάλι σενάριο τρόμου σκέφτηκα). Εντάξει όλα αυτά. Κατανοητά ευκόλως και δι’ ημάς που έχουμε από καιρού θάψει το τσεκούρι του πολέμου. Όμως μπορεί να μου εξηγήσει κανείς γιατί βαρέθηκα τόσο πολύ κατά την ακρόαση του “Unto the Locust”; Έχουν βρε παιδιά περάσει πολλά χρόνια από το Burn My Eyes (αλήθεια πώς περνάει ο καιρός!) και οι Machine Head δεν είναι και οι Led Zeppelin. Βρίσκω λ.χ. τους Mastodon πολύ πιο εξελιγμένους σε αυτά που κάνουν χρόνο με το χρόνο. Εδώ όμως, διυλίζομεν τον κώνωπα δια να εφεύρωμεν καινοτομίας τινας ή έστω ολίγην ακουστικήν τέρψιν, αλλά φευ! Αυτή είναι η μοίρα που ο Άρχων του Σκότους επέλεξε διά τον σκεπτόμενον head-banger του 21^ου αιώνος. -- Laertis