---

Λοιπόν αυτοί οι The Teeth από την Πενσυλβάνια «τα χώνουν» καλά. ΟΚ, ξέρω - έχετε βαρεθεί κάποιοι να «τα χώνουν», να ζουν μονίμως σε μια ροκ εντ ρολ κόλαση, να ζουν ένα δράμα, να σας κάνουν τα νεύρα τσατάλια, να σας ξεκουφαίνουν στις συναυλίες χωρίς να παίζουν τίποτα, να ανεβάζουν τις πωλήσεις του Panadol (σσ. ουπς αυτό δεν έπρεπε να το πω) και των ωτοασπίδων. Αλλά πού και πού, εκεί που δεν το περιμένεις, από το πουθενά εμφανίζονται κάτι πραγματικά σκασμένα κωλόπαιδα που το 'χουν, σε πείθουν ότι είναι για δέσιμο και γουστάρεις τις αγριοφωνάρες και το σαματά τους. Τέτοιοι είναι οι The Teeth. To Homewrecker είναι ο δεύτερος δίσκος των Joey Heid/αγριοφωνάρες, Johnny Peifer/κιθάρα, Josh Kerstetter/μπάσο και Jordan Rhoads/ντραμς - μετά από ένα ΕP με τίτλο Eat.Sleep.Drink. που είχε προηγηθεί - και δείχνει ότι οι τύποι έχοντας εμπεδώσει ο,τιδήποτε εξαιρετικά θορυβώδες, από ultra hardcore μέχρι speed/death και «σοβαρό» metalcore, ξέρουν μέσα στη φούρια τους που οδηγούν το μονόξυλό τους. Έχουν το δικό τους στίγμα - ούτε metal, ούτε h/c αλλά κάπου ανάμεσα - και είναι πολύ καλύτεροι από τους «ομότεχνούς» τους. Επιπλέον η τρέλα τους έχει μέθοδο, οι στίχοι τους είναι σαν καταχωρήσεις σε ημερολόγιο επικίνδυνου ψυχάκια, τα χτυπήματά τους έχουν χειρουργική ακρίβεια (σσ. μπουνιές στη μούρη ώστε να χάσεις ένα-δυο δόντια), σε πείθουν ότι, αν και σοβαρολογούν, είναι κατά βάθος καλά παιδιά, δεν είναι πάντως fake βου-που (κατά τα καθ' ημάς) αγριόφλωροι και το περίεργο είναι ότι μπορείς να τους ακούσεις μετά από κάτι από άλλο πλανήτη (λ.χ. Joni Mitchell) και να γουστάρεις σοβαρά το γιουρούσι τους και μάλιστα για επαναληπτικές ακροάσεις.

Αχ, καιρό είχα να ακούσω κάτι που πραγματικά να ενοχλεί τους γείτονες (σσ. οι οποίοι - σημειωτέον - είναι προπονημένοι και τα έχουν ακούσει όλα). Μore!!! -- Joe Wildthing

---

Well, these Teeth from Pennsylvania really make noise. OK, I know - you're fed up with bands who stick to making noise, who live permanently in their own private "rock'n'roll hell", who viciously attack your nervous system, who deafen you in concerts without actually playing anything, raising sales of Panadol (oops! I shouldn't say that) and earplugs. But now and then, when you least expect it, out of nowhere a bunch of brats comes to the front being so damn good that you are persuaded they're the real thing and you don't mind being served with loud shouting and general mayhem - you actually dig it. The Teeth are such a case. Homewrecker is the second album by Joey Heid / shouts, Johnny Peifer / guitar, Josh Kerstetter / bass and Jordan Rhoads / drums - after an EP titled Eat.Sleep.Drink. which preceded it - and shows that these guys having studied well anything that falls into the category of extreme noise, from ultra hardcore to speed/death and 'serious' metalcore, have set amidst the chaos a well-devised course for their longship. They have their own sonic identity - not metal, not h/c but somewhere in between - and they are way better than most of their 'colleagues'. Moreover, there's method to their madness, their lyrics are like diary entries of a dangerous psycho, their attack has surgical precision (direct punches in the face to have you lose a couple of teeth), they make you believe that despite being serious about their aggression they're basically good guys and not stinking posers and another strange thing about them is that you can actually listen to their stuff repeatedly after listening to music from another planet (e.g. Joni Mitchell) without any problem.

Oh, it's been a long time since I last listened to something that really annoys the neighbors (and - mind you - my neighbors are trained, they've heard it all). More!! -- Joe Wildthing