---

Στην περίπτωση των Wooden Shjips η δισκοκριτική θα μπορούσε και να μείνει αποκλειστικά στη σφαίρα της στατιστικής. Και εξηγούμαι: Και μόνο ότι το παρόν τρίτο τους άλμπουμ περιέχει επτά τραγούδια είναι μια συγκλονιστική εξέλιξη σε σχέση με τα προηγούμενα που περιέχουν από πέντε έκαστο. Όσοι δεν γνωρίζουν όμως δεν θα καταλάβουν βέβαια το πνεύμα μου, οπότε εξηγώ περαιτέρω. Στα προηγούμενα πονήματά τους ο Ripley Johnson και οι συν αυτώ μας έπεισαν ότι έχουν τη δυνατότητα να τζαμάρουν σε δεκάλεπτες και πλέον υπνωτικές drone αναπτύξεις, κάπου στη σφαίρα της πιο κατατονικής εκδοχής των Velvets και επιγόνων του τύπου Loop ή Spacemen 3. Φανταστείτε για παράδειγμα τη rhythm section των Butterfield Blues Band να παίζει αδιάκοπα το ελαφρώς ανατολίτικο “East West”, την ώρα που ο οργανίστας έχει κοιμηθεί κρατώντας το ίδιο ακόρντο αλλά ο κιθαρίστας έχει στη διάθεσή του απείρως περισσότερα «κουτιά» (σε σχέση με τον προπάτορα Bloomfield) ώστε να μπορεί να σολάρει αέναα χωρίς να βγάζουν κάλους τα δάκτυλά του μέσα σε έναν ωκεανό παραμόρφωσης. Νομίζω ότι μπήκατε στο νόημα. Ε, σ’αυτό το δίσκο, ο οποίος παρεπιπτόντως είναι ο πρώτος σε μία αρκούντως επαγγελματική ετικέτα, ηχογραφήθηκε σε κανονικό στούντιο και όχι σε υπόγειο ή γκαράζ και επωφελήθηκε από υπηρεσίες πραγματικής παραγωγής και mastering από τον Sonic Boom, ακούγονται κάπως πιο συγκεντρωμένοι στο να παράξουν ένα αποτέλεσμα κατά τι πιο εύληπτο δια το ευρύ «καταναλωτικόν κοινόν», ανεβάζοντας λίγο την ταχύτητα στον μετρονόμο ώστε τα κομμάτια να τελειώνουν σε πιο φυσιολογικούς χρόνους και να αναδίδουν μια σχετική ενέργεια. Μη φανταστείτε βέβαια τιπότε ποπ τραγουδάκια. Απλά αν αρχίσετε να ασχολείστε με την περίπτωσή τους, αρχίστε από εδώ. Οι κακές συνήθειες βέβαια πότε δεν πεθαίνουν, αλλά δεν με πειράζει και πολύ γιατί ούτως ή άλλως το αγαπημένο μου track στο δίσκο είναι το 7λεπτο “Flight” (σημασία στον τίτλο, παρακαλώ). -- Laertis