---

Ο Levon Helm κλείνει τα εβδομήντα ένα του χρόνια φέτος, έχασε τη φωνή του στα τέλη των ‘90ς μετά από θεραπεία για καρκίνο του λάρυγγα και το 2007 επανήλθε με νέο άλμπουμ. Μετά από όλα αυτά ό,τι και να κυκλοφορούσε θα ήταν άθλος από μόνο του. Παρ’όλα αυτά το Ramble at the Ryman δεν είναι τίποτε άλλο παρά η χαρά της ζωής προσωποποιημένη. Βλέπετε όταν ήταν πιτσιρικάς ο Helm τραγουδούσε για τον πόνο του Νότιου αγρότη, τι κρίμα που χάσαμε από τους Βόρειους και άλλα παρόμοια που αγαπήσαμε, γιατί η νιότη θέλει ήρωες. Οι Band ταίριαζαν σε όλα όσα θέλαμε να πιστεύουμε γιατί και υπηρετούσαν την Παράδοση και εμπεριείχαν το σπέρμα του Διαφορετικού, της άλλης αντίληψης των πραγμάτων και όταν έχεις περάσει τα εβδομήντα, ας πούμε ότι οι στίχοι που έγραψες νέος ακούγονται πιο πειστικοί, αν έχεις πειστεί κι’ ο ίδιος. Εδώ τα κλασικά τραγούδια των Band “Ophelia” “The Weight,” “The Shape I’m In” ακούγονται πια σαν παραδοσιακά, δεν ξεχωρίζουν από τα “Fannie Mae” του Buster Brown, το “No Depression In Heaven” των Carter Family ή το “Deep Elem Blues” των Grateful Dead και αν το καλοσκεφτείτε είναι μέρος της παράδοσης αφού τραγουδιούνται μετά από μισό αιώνα. Το σημαντικότερο είναι ότι ο Helm κατορθώνει και μεταμορφώνει το Ryman Auditorium σε χώρο γιορτής για το rock, τα blues, την country και την  folk. Γιορτάστε μαζί του. -- Παναγιώτης Φουρκιώτης