---

Οξύ σύνδρομο Rory Gallagher, το οποίον σημαίνει ότι δυσκολεύεσαι (εν έτει 2011) να βρεις συμβία της προκοπής αλλά παίζεις και γαμώ τις μουσικές. Αυτή είναι η επιστημονική μου διάγνωσις δια τα άξια αυτά τέκνα του rock’n’roll. Τουτέστιν, ακούμε μουσική τύπου Mountain ή Jo Jo Gunne και τα συναφή («Kings of Leon – τι είναι αυτό;!») που δεν ακούνε και πολλοί συμμαθητές μας (και κυρίως συμμαθήτριες) – ο θεός... ξέρει πώς και γιατί μας επιφύλαξαν οι Θεοί... τέτοια κατάρα – και στη συνέχεια προσηλυτίζουμε κανά δύο ακόμα «άσχετους», προσφέρουμε γκαράζ για πρόβες, συλλογή δίσκων για μελέτη και πέφτουμε με τα μούτρα εις το απλούν, άδολον, αμιγές και ιστορικά καταξιωμένον rock των δεινοσαύρων. Blues, ψυχεδέλεια και ο κουρέας της γειτονιάς μας χάνει επί μακρόν, να μην πω και τίποτα για τα καταστήματα ρούχων, κ.λπ. Και προφανώς, λόγω της οικτρής τούτης μοίρας, αναπόσπαστοι από ταπεινές καθημερινότητες γινόμαστε, αν έχουμε και ολίγον ταλέντο, κάτι σαν τους Ghosts of Jupiter. Οι εν λόγω Βοστωνέζοι rockers, ηγούμενοι από τον οργανίστα Nate Wilson (ex-Percy Hill), είναι λιγότερο Greenslade από το αναμενόμενο και περισσότερο Bad Company, Jethro Tull, Pink Floyd, Mountain, Led Zeppelin (και αν πάρω ένα-ένα τα κομμάτια του πρώτου τους δίσκου θα κατεβάσω όλα τα 70s). Είναι γκρουπάρα, δεν προσπαθούν να μπουν κάτω από καμμία ετικέτα (λ.χ. stoner, νεο-ψυχεδέλεια) και παίζουν – ναι όντως – όλα αυτά που ακούγονταν την εποχή που οι περισσότερες ετικέτες δεν είχαν νόημα (όταν λ.χ. οι Black Sabbath αναφέρονταν ως “progressive rock” συγκρότημα). Τώρα πρέπει να βρουν κι ένα label να τους διανέμει αξιοπρεπώς.  -- Laertis