---

Δεν ανήκω σε αυτούς που παραληρούσαν από ενθουσιασμό («ένα από τα 10 καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών» και άλλες παρόμοιες υστερίες) όταν κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ των Arctic Monkeys Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not το 2006: πιστεύω ότι επρόκειτο για ένα ακόμα καθαρά βρετανικό hype. Πολύ νερό κύλησε έκτοτε στο αυλάκι. Οι Arctic Monkeys, με τέσσερα Νο. 1 άλμπουμ και κυρίως ελέω του τραγουδιστή και βασικού συνθέτη Alex Turner (πολύχρονη σχέση με τη δημοφιλή παρουσιάστρια-μοντέλο Alexa Chung και με σπίτια στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο), δεν είναι πλέον τα γραφικά χαμίνια από το Σέφιλντ που διασκέδαζαν τον μουσικό τύπο με τις εμπνευσμένες εξυπνάδες τους. Το τρίτο τους άλμπουμ Humbug, ένας από τους καλύτερους δίσκους του 2009, έδειξε ότι, πέρα από τον νεανικό αυθορμητισμό και το χαβαλέ, το γκρουπ διέθετε αρκετό «πειραματικό» δυναμικό για να διευρύνει τους ορίζοντές του.
Από αυτή την άποψη, το Suck It And See (βρετανική έκφραση που σημαίνει «δοκίμασε κάτι καινούργιο») δεν εκπληρώνει απόλυτα τις υποσχέσεις του προκατόχου του. Εκ πρώτης όψεως, οι συνθέσεις είναι πιο «εύκολες» και το όλο κλίμα παραπέμπει περισσότερο σε indie του δεύτερου μισού των ’80. Και όμως: με τις επανειλημμένες ακροάσεις συνειδητοποιεί κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με ένα από τα γνησιότερα ροκ εν ρολ άλμπουμ της χρονιάς: δώδεκα δυνατές μελωδίες του Turner, μια rhythm section (Nick O’Malley μπάσο και Matt Helders ντραμς) που σπάει κόκαλα, εξαιρετική κιθάρα από τον Jamie Cook (που εδώ εξελίσσεται ακόμη περισσότερο, αγγίζοντας λίγη από τη μαεστρία ενός Johnny Marr). Κι όσο κι αν η στιχουργική του Turner κατηγορείται συχνά ως αυτάρεσκη, εφετζίδικη και «δήθεν», τα λόγια καθώς τραγουδάει σου αφήνουν πραγματικά μια γεύση ποίησης.
Τούτοι δω οι πιτσιρικάδες ωριμάζουν υπέροχα! -- Αλέξανδρος Πανούσης