Με τον/τους Copernicus έχουμε ξανα-ασχοληθεί στο Wild Thing, όταν δημοσιεύσαμε πριν αρκετούς μήνες ένα εκτενές κείμενο - εισαγωγή στο έργο και την κοσμοθεωρία του (Copernicus: ακροβατώντας στο όριο του "μη είναι") τα οποία είναι ακόμη σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό, αν και η πορεία του κατά κόσμον επωνομαζόμενου Joseph Smalkowski στο χώρο της μουσικής και του περφόρμανς διαρκεί τώρα πια ήδη τρεις δεκαετίες! Το Worthless!, ο νέος του δίσκος που έχουμε εδώ, συνεχίζει πάνω στα σταθερά αισθητικά / φιλοσοφικά μονοπάτια που γνωρίζουμε από πριν κάνοντας παράλληλα μερικά επιπλέον βήματα στην ίδια κατεύθυνση ωρίμανσης και κατασταλάγματος που οι ερευνητές του έργου του μπορούσαν ήδη να διαισθανθούν από τα τρία προηγούμενά του άλμπουμ μετά την αλλαγή του αιώνα. Ο Copernicus ακούγεται πια εντελώς συμφιλιωμένος με τη δύσκολη αλήθεια που κηρύττει εδώ και χρόνια. Όπως διαβάζουμε στο συνοδευτικό υλικό του δίσκου και καταλαβαίνουμε και από την ηχογράφηση, έχει αποτραβηχθεί κάπως από το κέντρο της διαδικασίας παραγωγής αφήνοντας τους μουσικούς του συνοδοιπόρους, που είναι πια δίχως αμφιβολία «κοινωνοί» της κοσμοθεωρίας του, να αυτοσχεδιάσουν ελεύθερα απλά γνωρίζοντας το κόνσεπτ κάθε κομματιού. Η μουσική κυλάει αυθόρμητα, φυσικά, «κοσμικά» (μπαίνω στον πειρασμό να πω) και τα φωνητικά της Sari Schoor για πρώτη φορά κάνουν το όλο άκουσμα πιο φιλικό για τον τυχόν ανύποπτο ακροατή. Οι μουσικοί του Copernicus όπως πάντα «φυσάνε», οπότε νομίζω ότι αξίζει να αναφερθούν αν και πολλοί: Pierce Turner (πλήκτρα, μουσική διεύθυνση), Thomas Hamlin (ντραμς, κρουστά), George Rush (ακουστικό και ηλ. μπάσο, τούμπα), Marvin Wright (μπάσο, κιθάρα, πιάνο), Cesar Aragundi (κιθάρες), Poppa Chubby (ηλ. κιθάρα), Bob Hoffnar (steel κιθάρα), Juan Castillo (charango, φλογέρα, κιθάρα), Matty Fillou (τενόρο σαξόφωνο), Steven Bernstein (τρομπέτα), Rob Thomas (βιολί), Raimundo Penaforte (βιολί, μαντολίνο, κιθάρα, ακορντεόν, κρουστά), Niyyirrah El Djembe / Kevin Lane Djembe / Ben Thompson Djembe (περκάσιον) και James Frazee (ηχοληψία). Αν και δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να υπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, αυτή τη φορά παίζουν πιο βατά - προσωπικά μου έκανε εντύπωση όταν λ.χ. διαπίστωσα στο πρώτο κιόλας κομμάτι του δίσκου, το "Quantum Mechanics", ότι το μουσικό χαλί ακούγεται κάπως σαν Santana της fusion περιόδου, φυσικά κατά το πιο αυτοσχεδιαστικό. Με άλλα λόγια φαίνεται ότι αυτή τη φορά η μουσική και τα γυναικεία soul φωνητικά είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να μας «χρυσώσουν το χάπι», όταν ο ποιητής μας σκάει το μυστικό ότι «δεν υπάρχει τίποτε». Ή μάλλον κάτι υπάρχει πέραν από τις αισθήσεις μας, πολύ στοιχειώδες (σσ. προς στιγμήν ξέχασα το πόρισμα του προηγούμενου άλμπουμ Cipher and Decipher...), αλλά και πάλι όλα όσα βρίσκονται στο αντιληπτικό μας πεδίο είναι ασήμαντα, ανάξια λόγου, 'worthless' για να το πιάσετε καλύτερα. Μάλλον όμως δεν πειράζει, οπότε χαλαρώστε κι απολαύστε το (αφού πρώτα καταφέρετε να το βάλετε στο χοντρό σας το κεφάλι).

Δεν ξέρω αν ο Copernicus παίζει σκόπιμα με τις κρατούσες αντιλήψεις των μαζών προσπαθώντας σαν πειραματιστής να σοκάρει και να μετρήσει τις αντιδράσεις, αν πραγματικά βρίσκεται σε ιεραποστολικό ρόλο ή τέλος πάντων ποιο ακριβώς είναι το 'raison d'être' της παρέμβασής του, αλλά η πλάκα της υπόθεσης είναι ότι στην ουσία λέει την αλήθεια. Τώρα πια τη σερβίρει μουσικά και με πιο εύπεπτο τρόπο, περισσότερο από οποιανδήποτε προηγούμενη φορά. Επειδή λοιπόν πιστεύω πως οι πιο ισορροπημένοι και cool από σας πρέπει κάποια στιγμή να δοκιμάσετε κι αυτήν την εμπειρία, προτείνω να αρχίσετε από αυτόν ακριβώς το δίσκο. -- Laertis