---

Ένα πόδι χάσαμε από τον καταραμένο τον διαβήτη, όχι χέρι. Και σιγά μην μας καταβάλλει. O κος Mountain συνεχίζει χαλαρά να γράφει το πειστικότερο heavy blues rock στην ιστορία, δεν έχει ως γνωστόν να προσθέσει ή να αφαιρέσει τίποτε στον από παλαιόθεν γνωστότατο ήχο του και έχω την εντύπωση ότι αν το έπραττε θα υπήρχαν πολλοί που θα το έπαιρναν πολύ στραβά. Ο όγκος που παράγει με τις κιθάρες του με πινελιές και από τους διάσημους ομότεχνούς του που συμμετέχουν εδώ – από παλιές σειρές όπως ο Billy Gibbons και ο Steve Lukather έως τηρουμένων των αναλογιών νεοφώτιστους τζεντάι (Slash, Zakk Wylde και Joe Bonamassa) - συνεχίζει να εντυπωσιάζει και χρησιμοποιείται βέβαια όχι άσκοπα αλλά όσο και όπου χρειάζεται, αφήνοντας χώρο και για τα πλήκτρα και τις ακουστικές κιθάρες. Έτσι όπως παλιά. Και η συντριπτική πλειονότητα των κομματιών στο δίσκο είναι καλή, αλλά ούτε κι αυτό μας χρειάζεται για να συγκινηθούμε. Κάτι ο «αυτοβιογραφικός» χαρακτήρας των στίχων σε κάποια τραγούδια, κάτι τα γνώριμα ηχοχρώματα που έχουν βαθειά χαραχθεί σε ό,τι μουσικό γούστο έχουμε διαμορφώσει με τα χρόνια και δεν ξεκολλάνε από το μυαλό μας με τίποτα και μας έχει κερδίσει. Εύκολη υπόθεση. Μαγκιά του. -- Laertis