---

«Τι ηλικία έχουν ετούτοι, είπαμε; Τι λες βρε παιδί μου!» Κάτι τέτοιο σου 'ρχεται να πεις όταν μετά την αρχική έκπληξη φτάσεις στο track #3 όπου τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα blues. Το "Poor John Doe", ένα αγροτικο-ακουστικό blues όπου ο συμπατριώτης μας τραγουδάει με πόνο "I ain't got me nobody to help me find my way to go", ακολουθείται από μια εκπληκτική upbeat/shuffle άσκηση ηλεκτρικού Σικάγο blues με τίτλο "Nightshift Shuffle", ό,τι πρέπει για να συνοδευτούν ξύδια στα άγρια λημέρια της νότιας πλευράς της πόλης (σσ. όχι της Αθήνας - αν και δεν θα 'ταν κι άσχημα) και η συνέχεια μας επιφυλάσσει ένα γ@μ@το slow blues με υποδειγματικά κιθαριστικά σόλο, το "Bad Juju Woman". Παρακάτω; Aγροτιά και πάλι με ακουστική slide στο "Tricky Pony", στιβαρό post-Hendrix (σσ. σας αρέσει ο όρος για όνομα genre;) λευκό αμερικάνικο blues στο "Right From Wrong", νότια ροκ μονοπάτια στο "A Man Came", ακουστικό blues του παππού (δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι ξεδοντιάρη) στο "Granpa Said" και τέλος μια διασκευή Michael Dotson με τον ίδιο (!) να συμμετέχει, το "Travelin' Blues", κτισμένο πάνω στην κληρονομιά του Son House...

Καταλάβατε. Συγκίνησις. Ο γηράσκων συντάκτης θυμάται μια παιδική ηλικία, όταν μερικοί-μερικοί (ονόματα να μην λέμε) διατείνονταν ότι δεν είναι φαν της ροκ μουσικής αλλά των blues... Nομίζαμε ότι το φαινόμενο είχε εκλείψει, εκτός από κάτι χαζά που τελευταία έχουν πέσει στην αντίληψή μας από διάφορα σημεία του ορίζοντα, κάτι μουσάτα πιτσιρίκια δηλαδή που πρόσφατα ανακάλυψαν τις φυτείες, δεν ξέρουν να παίζουν τίποτα διαφορετικό από το "Smells Like...", αλλά παρ' όλα αυτά δηλώνουν νέοι bluesmen (σσ. και κάποιοι εξίσου άσχετοι τους πιστεύουν). Όχι, οι Limpin Express δεν έχουν καμμία σχέση με αυτήν τη λυπηρή κατάσταση. Είναι αρκετά νέοι, είναι Αθηναίοι (όχι απ' τη Georgia) αλλά κατέχουν απολύτως το άθλημα. Παικτικά είναι (σχεδόν) άψογοι, έχουν όλα τα σωστά ακούσματα, έχουν εντρυφήσει, έχουν σκίσει δάκτυλα, έχουν μανία με το αντικείμενο και ακόμα και τα φωνητικά τους είναι 9 στις 10 φορές απόλυτα πειστικά (παρά τη δυσκολία του να μην είσαι native speaker). Αλλά και οι στίχοι ακολουθούν τις πατροπαράδοτες μανιέρες, που θέλω να σημειώσω ότι δεν απλώς αναπόφευκτες αλλά απαραίτητες - λαϊκή μουσική γαρ. Αν δηλαδή είχαν καταναλώσει μετά μανίας περισσότερους αρχαίους και λιγότερους νέους bluesmen (αφού ο ήχος τους είναι αμερικάνικος και καθόλου βρετανικός) και μπόλικο piano blues, θα μιλούσαμε για φαινόμενο. Είναι πάντως ο πρώτος τους δίσκος!

Στηρίξτε. -- Laertis