Ένα χρόνο μετά τις υπερθετικές εντυπώσεις που μας άφησε το προηγούμενο άλμπουμ τους Alligators Eat Gumdrops, οι LOEH ξαναχτυπούν το ίδιο - για να μην πω περισσότερο - δυνατά. Δυστυχώς μας έχουν εξαντληθεί τα «αστεράκια» για το φετινό Victoria Moon... οπότε αναφωνούμε απολύτως διαφωτισμένοι και πλέοντες σε πελάγη ύψιστης μουσικής απόλαυσης "credo"!

H σε στυλ «το paisley underground συναντάει τους Plasticland, τους Meat Puppets και τους Dukes of Stratosphear και όλοι μαζί κάνουν μια βουτιά στη θαυμαστή χώρα πέρα από τη λαγότρυπα» πεφωτισμένη ποπ ψυχεδέλεια των LOEH δεν νομίζω ότι έχει κάτι αντίστοιχό της στην εποχή που ζούμε, οπότε στο Wild Thing τους απονέμουμε επάξια το στέμμα της acid pop. Όλα, μα όλα - 13 εις το πλήθος - τα μαγικά μπουκαλάκια / τραγούδια της φετινής συλλογής είναι ξεχωριστά κομψοτεχνήματα που λάμπουν και πάλλονται περιέργα από καλό γούστο, διαύγεια και οξύτητα πνεύματος, χωρίς να επαναλαμβάνονται αλλά αξιοποιώντας μοναδικά τις ψηφίδες του πολύχρωμου παζλ που πλέον, μετά από 50 χρόνια, έχει διαμορφωθεί στην εγκυκλοπαίδεια του ψυχεδελικού / progressive / art rock, χωρίς καμμία κοιλιά, καμμία άχρηστη ανάπτυξη - ούτε νότα - αλλά με μια εξαιρετική αίσθηση οικονομίας που όμως εξασφαλίζει την παραγωγή μιας αίσθησης πληρότητας και ηχητικής αρχιτεκτονικής με άποψη. Όλα τα τραγούδια είναι αυτόματα «κλασικά» και μερικά, αν υπήρχε θεός, θα έπρεπε να κυκλοφορήσουν σε σινγκλ ("Sassafras Overcoat", "Queen of the Stars", "Victoria Moon", "Zap", "Sitting Bull", "Drunk Like Shakespeare On Love", "Super Phantasmal Heroine", "Cracked Alice").

Οι LOEH αξίζουν πολύ περισσότερα πράγματα από το να είναι μια μικρή ανεξάρτητη μπάντα ή ένα «καλά κρυμμένο μυστικό». Θα βρεθεί ποτέ κανένας χριστιανός να τους βοηθήσει να κάνουν την προώθηση και διανομή που χρειάζονται; (σσ. και ειδωλολάτρης μας κάνει). -- Joe Wildting