---

«Κλασικούρα» θα πει κάποιος που βιάζεται να διεκπεραιώσει και αυτήν τη «μουσική πληροφορία». Μόνο που ο Gregory Porter σε αυτόν, τον τρίτο του δίσκο - πρώτον στην Blue Note - εκτός από διαβασμένος σε θέματα παράδοσης (αφροαμερικάνικης μουσικής «κλασικούρας» δηλαδή) αποδεικνύεται και ταλαντούχος τραγουδοποιός. Γράφει καλούς στίχους, ενδιαφέρουσες μελωδίες (ακούστε λ.χ. το "Wolfcry" όπου τραγουδάει με συνοδεία αποκλειστικά πιάνου κι ενώ στην αρχή λες «τα κλασικά γλυκανάλατα αμερικάνικα κλισέ...», μερικά δευτερόλεπτα παρακάτω ο γάτος το γυρίζει και τελικά λες «τι τραγουδάρα έγραψε ο άνθρωπος, κάπως έτσι δεν είναι και το λεγόμενο κλασικό αμερικάνικο songbook;») κι ακόμη έχει ποικιλία διαθέσεων και πατάει ασφαλέστατα πάνω σε όλα τα κεφάλαια της μαύρης μουσικής, από τη φωνητική jazz του προαναφερθέντος 'songbook' μέχρι την κλασική σόουλ μπαλάντα και το gospel. Η ουσία δηλαδή της υπόθεσης με την περίπτωση του Porter είναι ότι αυτός ο νέας εσοδείας παίκτης έχει τα «καρύδια» να γράφει στο επίπεδο των κλασικών, χωρίς τακτικές 'sampling' αλλά επειδή έτσι του βγαίνουν και επιπλέον σε πείθει με τη βαρύτονη φωνή του ότι δεν είναι στημένος αντιγραφέας. Και οι λιγοστές «με άποψη» διασκευές του στο δίσκο δείχνουν τη μουσική του μόρφωση και καλλιτεχνική ανησυχία, από το "Lonesome Lover" του Max Roach και της Abbey Lincoln (απ' το κλασικό It's Time του '62) μέχρι το "The In Crowd" του Dobie Gray (δια χειρός Billy Page). Αν δεν έχετε πέσει πάνω του προηγούμενα και σας αφορούν όσα προαναφέρθηκαν, προτείνω να τον τσεκάρετε οπωσδήποτε. -- Laertis