---

Space Odyssey!

Μόλις η δεύτερη studio προσπάθεια των Νεοϋορκέζων post-ρόκερ να περπατήσουν με κρυστάλλινα ξυλο(;)πόδαρα. Με ρετρό αισθητική και garage ήχο, μας προσκαλούν σε διαγαλαξιακά shoegazing. Why not?

Αιθέριες μουσικές στα όρια της pop και της punk, spacey ηχοτρόπια και artwork σε όλο τον δίσκο, φωνητικά που έρχονται από πολυυύ μακρυά (την Ανδρομέδα ή κανά παρακείμενο πηγάδι;) και μπόλικο delay. Τα ηχητικά εφέ δεν παραγκωνίζουν τις μελωδίες, ούτε καλύπτουν τυχόν αδυναμίες στην σύνθεση, αντιθέτως δίνουν την απαιτούμενη ένταση στην ατμόσφαιρα στην οποία η μπάντα στοχεύει. Ο δίσκος ανοίγει δυναμικά με το "Sycamore Tree", ένα εθιστικό surfer’s country τραγούδι από το υπερπέραν - προσοχή στο riff! - και μας παρασέρνει στο επίσης εξαιρετικό "Through the Floor" που ακουλουθεί. Σαν να ακούς Doors, Johnny Cash και Madrugada μαζί στο "Alien Rivers". Και η διαστημική λαίλαπα συνεχίζεται με άλλα οκτώ τραγούδια-κβάζαρ…

Η dark πλευρά της Αμερικανικής pop-rock ξεδιπλώνεται εμπρός μας, με αριστοτεχνικά περάσματα από το surf rock στην ψυχεδέλεια και το - όχι Αγγλικό - punk. Πολλές και καλές οι επιρροές, εμφανείς από την πρώτη στιγμή. Έκπληξη για αυτού του είδους τον ήχο, η σωστή θέση που παίρνουν κιθάρες και drums στην παραγωγή. Σαφώς επιτυχημένο το εγχείρημα του self-production από τον κιθαρίστα του συγκροτήματος, που φαίνεται γνώστης. Αγαπημένα τα "Flying into the Sun" και "Prometheus at Large", το τελευταίο λόγω καταγωγής… Ο δίσκος δεν είναι lo-fi, είναι το καθρέφτισμα του lo-fi στα νερά του hi-fi (τί είπα τώρα…!).

Σίγουρα η δική μου, γιατί όχι και η δική σας, Best Discovery του έτους (μέχρι νεο-τέρας εννοείται…) Μην τους χάσετε! -- t-dot.