Τον Copernicus (κατά κόσμον Joseph Smalkowski) σας τον έχουμε συστήσει περισσότερες από μία φορές. Οι φανατικοί Wild Thing-ers (ή μήπως 'wild thinkers';) θα θυμούνται την «περίεργη» κοσμοθεώρηση του ποιητή: τίποτα στην ουσία δεν υπάρχει, μια ματιά στην υπατομική «φύση» του κόσμου αρκεί για να μας πείσει ότι αυτό που τελικά υπάρχει είναι ακριβώς το ΤΙΠΟΤΑ. Δράττομαι της ευκαιρίας να σημειώσω ότι η ιδέα του Copernicus δεν είναι εντελώς πρωτότυπη, απλά είναι πολύ δυσκολοχώνευτη μέσα στον υλιστικό καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε. Αλλά και αυτοί που επαγγέλονται την υπέρβαση της καπιταλιστικής φάσης στην ανθρώπινη ιστορία δυσκολεύονται εξίσου να μην έχουν καθαρά υλιστική θεώρηση των πραγμάτων. Χιλιάδες χρόνια παλιότερα κάποιοι τύποι (σσ. των οποίων μερικοί φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε παιδιά, τρομάρα μας) είχαν καταλάβει από νωρίς ότι ο υλικός κόσμος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, απλά συμβαίνει. Βέβαια αυτοί δεν ήταν μηδενιστές σαν τον Copernicus. Υποδείκνυαν έναν άλλο κόσμο που όντως υπάρχει, με την έννοια ότι είναι σταθερός και άχρονος. Τον έβλεπαν επίσης ως ένα πολυσύνθετο κόσμο που «σταδιακά γεννήθηκε» από το Εν, το οποίο βέβαια προήλθε από το Μηδέν (με τρόπο που δεν μας απασχολεί, γιατί απλά είναι άτοπο να μας απασχολεί). Αυτά. Νομίζω ότι αρκετά σας ζάλισα. Ελπίζω κάποια στιγμή να μας δοθεί η ευκαιρία να συζητήσουμε με τον κ. Smalkowski. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον...

Επί τω προκειμένω τώρα. Το L'Étérnité Immédiate (ελληνιστί «Η Άμεση Αιωνιότητα») είναι η γαλλόφωνη εκδοχή του Immediate Eternity (2001), του δίσκου-σταθμού για την εξέλιξη του καλλιτέχνη που ηχογραφήθηκε μετά από ένα μακρύ ταξίδι του στο Εκουαδόρ με μουσικούς που γνώρισε εκεί. Η Άμεση Αιωνιότητα σηματοδοτεί μια ανεπαίσθητη για τους πολλούς ίσως, αλλά ουσιώδη διαφοροποίηση του κηρύγματος του Copernicus. H κεντρική ιδέα εν ολίγοις είναι ότι τελικά κάτι υπάρχει, είναι όμως πολύ διαφορετικό από αυτό που νομίζουμε. Η θετική αυτή οπτική στη φιλοσοφική προσέγγιση φέρνει αλλαγές και στη μουσική και στιχουργική πρακτική του δημιουργού. Η μουσική γίνεται λιγότερο τυχαία και αυτοσχεδιαστική και περισσότερο δομημένη (όχι όμως και σε προφανές ποπ επίπεδο). Το αγωνιώδες, σχεδόν άναρθρο σήμα κινδύνου δε των παλαιότερων δίσκων τώρα γίνεται στίχος. Κάποιο περίεργο φως διαφαίνεται ότι υπάρχει μέσα στο σκοτάδι.

Η πρώτη έκδοση του συγκεκριμένου δίσκου έγινε το 2005, μάλιστα σε τέσσερεις διαφορετικές γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά) έτσι ώστε το μήνυμά του να διαδοθεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Δεν ξέρω πώς το ακούτε αυτό, αλλά είναι σαφές δείγμα ότι κάπου ο Copernicus παίρνει αρκετά σοβαρά αυτό που κάνει (για λόγους πάντως που μάλλον δεν θα διευκρινιστούν ποτέ). Ο ίδιος λέει πως η γαλλόφωνη εκδοχή του άλμπουμ είναι και η αγαπημένη του - άλλωστε είναι και η πρώτη που επανεκδίδει. Υπάρχει κάτι σε αυτή τη γλώσσα που τον μαγεύει. Αλλά κι εμείς που έχουμε μυηθεί στην περφόρμανς του Copernicus και δεν μας ξενίζει πια, όντως βρίσκουμε πιο ευχάριστο το μήνυμά του στη γλώσσα του «φωτός και του πολιτισμού» (που λένε).

Υπό το πρίσμα ότι κατά τον Smalkowski "l'humanité est aussi belle et pure comme le plus cristallin des lacs de la Terre", απολαμβάνουμε ιδιαίτερα το δίσκο γιατί κατά βάση συμφωνούμε με πολλές από τις διαπιστώσεις που μας πουλάει. -- Laertis