---

Στη χώρα μας ήμασταν νιοί και γεράσαμε από τότε που θυμόμαστε στην ντόπια σκηνή να αναμασιώνται τα ίδια και τα ίδια (επί εικοσαετία και βάλε). Αλλά η ελπίδα - όπως λένε - πεθαίνει τελευταία. Τέλος πάντων αυτό που συμβαίνει είναι ότι αναφύονται πού και πού κάποια πολύ ενδιαφέροντα σχήματα με αξιοπρόσεχτες δουλειές και η ελπίδα ... ανανεώνεται. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Empty Frame, σχήμα που δεν αυτοπεριορίζεται κάτω από συγκεκριμένες ταμπέλες, έχει μια εκλεκτική προσέγγιση, αναγκαστικά ευρεία γκάμα αναφορών και δημιουργική διάθεση. Πριν λίγο καιρό παρουσιάσαν το μόλις δεύτερο άλμπουμ τους στα 9 χρόνια της ύπαρξής τους με τίτλο The Blackbird Flies. Αγγλόφωνη μπάντα χωρίς αυτό να μας πειράζει όπως γίνεται συνήθως σε ελληνικά συγκροτήματα που δεν υπηρετούν ένα πολύ προσδιορισμένο ιδίωμα (καθώς τα φωνητικά - ανδρικά και γυναικεία - είναι αρκετά καλοδουλεμένα και ως εκφορά και ως αρμονία και επίσης οι στίχοι είναι ενδιαφέροντες από πλευράς τεχνικής αλλά και θεματολογίας), οι Empty Frame παρουσιάζουν ένα δίσκο που συνδυάζει στοιχεία κλασικού (prog;) ροκ, κλασικής μουσικής, φολκ, gypsy jazz, alt country και διανοούμενου indie rock - τα πάντα από τους Beatles ως τους Chills - όχι ως μια ατάκτως ερριμένη συνάθροιση διαφορετικών εμπνεύσεων αλλά ως ένα καλά χωνεμένο κράμα που ισοδυναμεί με συγκεκριμένο καλλιτεχνικό στίγμα. Επιπλέον ενορχηστρωτικά το συγκρότημα φέρνει μια καινοτόμα για τα ελληνικά ροκ δεδομένα πρόταση, καθώς συνδυάζει ένα πιάνο τρίο (πιάνο, βιολί, τσέλο) με ένα ροκ τριο (μπάσο, ντραμς, κιθάρα) και το πιο σημαντικό... ξέρει να γράφει τραγούδια! Συνίσταται πολύ σοβαρά ακρόασις και κατανάλωσις. -- Γιάννης Ζώης