---

Οι φαν των πρώιμων Weezer θα ενθουσιαστούν. Οι παλαιότεροι πειραματισμοί με το big beat και τη χορευτική electronica έχουν πια για τα καλά πάει περίπατο. To Everything Will Be Alright In The End βέβαια πάει ακόμη παραπέρα. Δεν είναι απλά μια επιστροφή στο κιθαριστικό indie rock. Είναι εμφανώς μια προσπάθεια ολικής επαναφοράς πίσω στην αρχή, στο λεγόμενο Blue Album (Weezer) του 1994 (σσ. ίσως τουλάχιστον στα τρία πρώτα τους άλμπουμ). Άλλωστε ο Rivers Cuomo το λέει ξεκάθαρα στο πρώτο κομμάτι που ξεχώρισε σαν σινγκλ, το "Back to the Shack": "rockin out like it's '94" - αυτό προσπαθούν να κάνουν. Και κατά το δυνατόν το καταφέρνουν. Επιστρέφουν στα πιασάρικα κιθαριστικά ριφ, στα εμπρηστικά pop punk τραγουδάκια που μπορούν να κάνουν ένα ολόκληρο στάδιο να χοροπηδάει και αναθέτουν και πάλι την παραγωγή (όπως είχαν κάνει και στο Blue Album) στον Ric Ocasec, του οποίου ο αλάνθαστος επαγγελματισμός είναι απαραίτητος για έναν τέτοιο άθλο. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ο πιο κατάλληλος, εφηύρε το όλο 'genre' σχεδόν μόνος του. Και νομίζω θα ήταν λάθος οποιουδήποτε πεπειραμένου στη δισκογραφία κριτικού να υποβαθμίσει την καταλυτική συμβολή του Ocasec στο αποτέλεσμα που ακούμε και που ναι, μας ενθουσιάζει (σσ. προφανώς δεν είμαστε ρομπότ).

To άλμπουμ επιτυγχάνει πλήρως το στόχο για τον οποίο φτιάχτηκε. Βοηθάει τους Weezer να πάψουν να θεωρούνται «άκυροι» και τους βάζει πάλι στην πρίζα. Περιέχει έναν μεγάλο αριθμό τραγουδιών που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα ως σινγκλ και να τύχουν ευρύτατης διανομής ("Ain't Got Nobody", "Back to the Shack", "Lonely Girl", "I've Had It Up to Here", "Go Away", "Cleopatra", "Da Vinci"), αλλά και όλα τα υπόλοιπα τραγούδια - δεν υπάρχουν 'fillers' - έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον με τις (τηρουμένων των αναλογιών) σχεδόν 'prog' αναπτύξεις τους, αν και με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτουν την ωριμότητα και... την ηλικία της μπάντας, ακόμα και όταν γίνονται έτσι για χιουμοριστικούς λόγους (σσ. χαρακτηριστικό άλλωστε των Weezer). Το πιιο σημαντικό όμως που πρέπει να γραφτεί είναι ότι ο δίσκος ακούγεται καλύτερα αν παιχτεί από την αρχή ως το τέλος. Και η ακρόασή του μ' αυτόν τρόπο αποδεικνύεται εθιστική, αφού δύσκολα σταματάς με αυτό το άλμπουμ τις επαναλήψεις. Τι άλλο θέλει να κανείς από ένα δίσκο; Και μπορεί οι Weezer να μην υπήρξαν ποτέ ιδιαίτερα ενδιαφέροντες από «μουσικολογικής άποψης» που λένε, αλλά ας μην το ξεχνάμε: It's only rock'n'roll (but we like it).-- Joe Wildthing