---

Ο Jamie T είναι φυσικά εκπρόσωπος της γενιάς του «τα πάντα παίζουν». Της γενιάς που έχει ακούσει διάφορα πράγματα και (ουσιαστικά) δεν έχει ακούσει τίποτα. Αυτοί που έχουν μεν ακούσει πολλά, αλλά τα έχουν ακούσει καλά, είναι δικαιολογημένα σκεπτικιστές όταν αντιμετωπίζουν τραγουδιστές / τραγουδοποιούς αυτής της γενιάς. Αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που για κάποιον λόγο - καλό «αυτί»; καλό γούστο; ενδιαφέρουσες προσωπικότες; ένστικτο; - δεν φαίνεται να είναι του σωρού. O κ. T βρίσκεται πια στον τρίτο του δίσκο, έχει πιάσει φανερά «θετική παράγωγο» και νομίζω ότι τώρα πια θα μπορούσαμε και να σκεφτούμε ότι αποτελεί μια τέτοια περίπτωση.

Χαλαρός, χαμηλόφωνος, μελωδικός, μπαλανταδόρος - σε γενικές γραμμές - σκαρώνει στο Carry on the Grudge διάφορα τραγουδάκια που αν και δεν έχουν άλλη συνοχή ύφους πέραν από το προσωπικό του στυλ τραγουδιού, είναι ωστόσο πειστικά είτε φέρουν μακρυνούς απόηχους Σκαθαριών, είτε παραπέμπουν στο new wave ή το ska punk του τέλους των 70s, είτε σε αμερικάνικο indie των 80s και lo fi των 90s (ενίοτε όλα αυτά μέσα στο ίδιο κομμάτι). Μερικά δε από αυτά συνηθώς παραπέμπουν σε τραγουδοποΐα υψηλής κλάσης - "Mary Lee", "Love Is Only A Heartbeat Away". Επιπλέον η παραγωγή σου δίνει εκ πρώτης όψης εντύπωση λιτότητας, αλλά τελικά υπάρχει πλήθος από ενορχηστρωτικές πινελιές με strings, πνευστά και δεύτερα φωνητικά, οι οποίες είναι εξαιρετικά εύστοχες.

Έχει φτάσει ο Jamie T σε επίπεδο δημιουργικής ωριμότητας; Η σαλάτα επιρροών πάντως που έχει ρίξει στο μπλέντερ του βγαίνει για την ώρα πολύ νόστιμη, σαν να γνωρίζει ο μπαγάσας καλά τι κάνει.  Άλλον ένα τέτοιο δίσκο να βγάλει και θα τον πάρουμε εντελώς στα σοβαρά. -- K.F. Panda