---

Ακούγοντας το τελευταίο άλμπουμ τον Walkabouts, Travels InThe Dustland, μου δημιουργήθηκε η ίδια αίσθηση που έχω όταν βγαίνω από τον κινηματογράφο έχοντας δει μια πραγματικά καλή ταινία ή όταν τελειώνω ένα καλό βιβλίο. Νoιώθω γεμάτος, πλουσιότερος... - η λέξη «ποιότητα» αναβλύζει από παντού. (Το ίδιο μου συμβαίνει και όταν βγαίνω μετά από ένα live των Walkabouts). Ταξιδιάρικες μελωδίες, μπαλάντες, ροκιές, άλλοτε με την μελωδική φωνή της Carla Torgerson, άλλοτε με τη δυναμική φωνή του Chris Eckman.

Θα ήταν άδικο να κάνω συγκρίσεις με την κορυφαία - κατά την ταπεινή μου γνώμη - δημιουργία των Walkabouts, το New West Motel από το μακρινό 1993. Μετά από εικοσιοκτώ χρόνια καριέρας, 24 άλμπουμ, μπόλικα EPs και singles και καμιά δεκαριά κυκλοφορίες ως Chris & Carla (οι δυό τους ή ο καθένας ξεχωριστά), οι Walkabouts μας χαρίζουν ένα ακόμη άλμπουμ και αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά πόσο μεγάλη μπάντα είναι.

Έξι χρόνια μετά το Acetylene, το Travels InThe Dustland μας ήρθε σαν χριστουγεννιάτικο δώρο στα τέλη του 2011 παράλληλα με την ανακοίνωση της συναυλίας τους στο Κύτταρο τον Φλεβάρη του 2012.

Μιλάμε για ένα άλμπουμ με πολλές κορυφαίες στιγμές. Το "My Diviner" που ανοίγει το δίσκο, το "The Dustlands" που ακολουθεί, το "Soul Thief" που συναντάμε πιο κάτω, είναι μελωδίες που «σου μένουν με την πρώτη» και υπάρχουν πολλές τέτοιες σ' αυτό. Το Travels In The Dustland δεν υστερεί σε κανένα σημείο του, ενώ αφήνει την καλύτερη ίσως στιγμή του - "Long Drive in a Slow Machine" - για προτελευταίο άκουσμα, έτσι για να μη νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες νωρίς με το άλμπουμ.

Οι Walkabouts ή ο Chris, η Carla και οι φίλοι τους, απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, ζουν για να παίζουν μουσική και για να τη μοιράζονται. Αυτός θεωρώ πως είναι ο λόγος που συνεχίζουν να παρουσιάζουν, όταν αυτοί νιώθουν έτοιμοι, δυνατά άλμπουμ και να δίνουν καταπληκτικές συναυλίες. -- Βαγγέλης Χαλικιάς