---

Prestige 1963, 1973, 2006 / Concord 2012 / Fantasy 2014

Τζαζ; OK, ό,τι πείτε. Αυτός όμως ο δίσκος από το 1963 επηρέασε το βρετανικό ροκ στα γεννοφάσκια του πιο αποφασιστικά από πολλά πράγματα που μπορείτε να φανταστείτε. Η χαρά του mod και πηγή έμπνευσης του μελλοντικού hard rocker, από τους Who μέχρι τους Blue Cheer κι όχι μόνο...

Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη όμως πρώτα: Ο Mose John Allison Jr., 86χρονος σήμερα, είναι γέννημα-θρέμμα του Mississippi, εκεί που υπάρχουν οι βαμβακοφυτείες, οι μαύρες gospel χορωδίες, τα 'chain gang' κι όλα τα γνωστά στους απανταχού εραστές των μπλουζ θέματα. Αν και λευκός, μεγάλωσε με όλα αυτά γύρω του (σσ. στις δεκαετίες του '30 και του '40...) πριν πάει στα μέσα των 50s στη Νέα Υόρκη για να βυθιστεί στη μουσική σκηνή της πόλης. Εκεί έπαιξε πιάνο με μεγάλα ονόματα της cool jazz (Stan Getz, Al Cohn & Zoot Sims, Gerry Mulligan κ.τ.λ.) πριν αποκτήσει δισκογραφικό συμβόλαιο ως 'band leader' με την κλασική ετικέτα Prestige Records. Εμφανίστηκε στη δισκογραφία το '57 και κυκλοφόρησε μια σειρά καθαρά τζαζ δίσκους με το πιάνο τρίο του. Παράλληλα όμως ηχογραφούσε και τραγούδια - δικά του και διασκευές - με μπλουζ αναφορές και φωνητικά από τον ίδιο, τα οποία η Prestige εμπόδιζε να κυκλοφορήσουν... Ως το 1963...

...όταν εμφανίζεται στα δισκοπωλεία το Mose Allison Sings. O Allison, εμφανώς πολύ cool τύπος, εκτός από ενδιαφέρων πιανίστας είχε κι έναν πολύ 'hip' τρόπο να αποδίδει το κλασικό τζαζ και μπλουζ φωνητικό ρεπερτόριο, έτσι ώστε να περνάει στο 'jive' ακροατήριο χωρίς όμως προσπάθεια να μιμηθεί τις «μαύρες» φωνές. Επίσης είχε στο αίμα του τη μπλουζ θεματολογία και τη μπλουζ κλίμακα, οπότε όταν σκάρωνε δικά του τραγούδια μπορεί να ακούγονταν κάπως «σαλονάτα» αλλά ταυτόχρονα διατηρούσαν μια δόση βαμβακοφυτείας κι επακόλουθα αυθεντικού feeling. Τα τραγούδια του ...Sings τα είχε ηχογραφήσει σε στούντιο σέσιον μεταξύ 1957 και 1959 συνοδευόμενος ανά περίσταση από τους μπασίστες Addison Farmer και Taylor LaFargue και τους ντράμερ Frank Isola, Ronnie Free και Nick Stabulas. Ο Allison, πρωτοπόρος για την αναβίωση των μπλουζ στα 60s - πριν αυτή καλά-καλά ξεκινήσει - παρουσίαζε σε αυτόν το δίσκο διασκευές Willie Dixon ("The Seventh Son" - το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ δίνοντας τον τόνο), Sonny Boy Williamson ("Eyesight to the Blind"), Mercy Dee Walton ("One Room Country Shack") και Jimmy Rodgers ("That's All Right"), ανακατεύοντάς τες με τζαζ στάρνταρντ όπως το "Do Nothin' Till You Hear From Me" του Duke Ellington ή το "I Hadn't Anyone Till You" του Ray Noble, αλλά και τρέχοντα pop/R&B κομμάτια όπως το "Baby Let Me Hold Your Hand" του Ray Charles. Το μείγμα ήταν ακαταμάχητο. Όπως ήταν και το στυλ. Ακούστε ηχογραφήσεις βρετανών blues rockers και ποπ καλλιτεχνών από τα μέσα των 60s, όπως λ.χ. του John Mayall ή του Georgie Fame, και θα καταλάβετε από πού εμπνεύστηκαν όλοι αυτοί, πού έμαθαν το ρεπερτόριο και πού ανακάλυψαν τον «λευκό» τρόπο να τραγουδάνε τα μπλουζ (σσ. που θεωρείται κατά τα άλλα βρετανική ανακάλυψη...) Κάποιος είπε ότι για την εφεύρεση του αγγλικού ροκ ο Mose Allison υπήρξε πιο σημαντικός από τύπους όπως ο Elvis ή ο Dylan... Καταλάβατε;

Όμως τη μεγάλη «ζημιά» το Mose Allison Sings δεν την έκανε με τις διασκευές. Υπάρχουν σ' αυτόν τρεις συνθέσεις του Allison, από τις οποίες οι δύο είναι από τα κλασικότερα κομμάτια στην ιστορία του ροκ! To ένα, το "Young Man" το γνωρίζουν όλοι (ως "Young Man Blues") από το ιστορικό λάιβ άλμπουμ των Who Live at Leeds (1970), ένα από τα 2-3 καλύτερα λάιβ ροκ άλμπουμ όλων των εποχών, που απογειώνεται με το συγκεκριμένο heavy blues κομμάτι στην αρχή του. To άλλο είναι απλά το "Parchman Farm"...

Αυθεντική σύνθεση του Allison (σσ. διαφορετική από το γνωστό στους φαν των αγροτικών μπλουζ "Parchman Farm Blues" του Bukka White), το "Parchman Farm" ήταν ένα από τα τραγούδια που υπήρξαν 'must' για κάθε γκαράζ μπάντα που σεβόταν τον εαυτό της πίσω στα 60s, τραγούδι που πρέπει να παίχτηκε σε αναρίθμητες, άπειρες πρόβες φερέλπιδων νέων μουσικών στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν credits ως «σκληροί» ροκάδες και που ηχογραφήθηκε τελικά ουκ ολίγες φορές, από τους Blue Cheer, Blues Project, Johnny Winter, Duffy Power, Nashville Teens, John Mayall's Bluesmakers (με τον Eric Clapton), Manfred Mann, Georgie Fame, Wilde Flowers (πρόδρομους των Caravan και των Soft Machine), Kingston Trio και Johnny Rivers μέχρι τους Cactus, Hot Tuna, Tommy Bolin, Chris Spedding, Rick Derringer, Alex Harvey, Snowy White, Cinderella (τους Δανούς...), αλλά και Dead Moon (σσ. αν ξεχάσαμε κανέναν, ας μας συγχωρήσει...) Το τραγούδι αναφέρεται στις κεντρικές φυλακές της Πολιτείας του Mississippi που είναι γνωστές με το «παρατσούκλι» Parchman Farm, επειδή βρίσκονται στην επαρχιακή τοποθεσία Parchman κι επειδή εφάρμοσαν το σύστημα των καταναγκαστικών έργων (σε φάρμες) των μαύρων κρατουμένων που κατά τα άλλα είχαν απελευθερωθεί μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο. Εκεί έκαναν μεταξύ άλλων «γυμναστική» για μερικά φεγγάρια και οι γνωστοί bluesmen Son House και Bukka White (που έγραψε και το σχετικό προαναφερθέν τραγούδι).

Η επιρροή του Mose Allison υπήρξε μεγάλη και διαχρονική. Διασκευάστηκε από ανθρώπους διαφορετικών γενεών του ροκ, από τους Yardbirds και τους Who μέχρι τους Clash και τον Elvis Costello. O Van Morrison του αφιέρωσε ένα ολόκληρο άλμπουμ (Tell Me Something: The Songs of Mose Allison - 1996). Ο δίσκος δε που φιλοξενεί αυτό το Blast From The Past είναι ένα πραγματικό ορόσημο στην ιστορία του ροκ.

Το δυστύχημα είναι πως αισθάνομαι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας, με το ίδιο πάθος για τη συγκεκριμένη μουσική, που πολύ πιθανά δεν το γνωρίζουν! -- Laertis