---

Radium 226.05 1911, 2013

Το Δεκέμβριο του 1984 μια διαρροή χημικών αερίων από το εργοστάσιο φυτοφαρμάκων της εταιρείας Union Carbide στο Μποπάλ της Ινδίας προκάλεσε τη χειρότερη βιομηχανική καταστροφή όλων των εποχών (τουλάχιστον 15.000 νεκροί, πάνω από 500.000 πληγέντες). Το 1986 μια παρέα περίεργων «περίεργων» Σουηδών από το Γκαίτεμποργκ - μεταξύ των οποίων και ο «δικός μας» Patrik Caganis -  διάλεξαν το όνομα Union Carbide Productions για τη νέα τους μπάντα. Ήταν η εποχή που η έννοια «σουηδικό ροκ» παρέπεμπε στο... "Τhe Final Countdown", όμως οι δικοί μας πρωταγωνιστές ακολούθησαν πολύ διαφορετικές ατραπούς από τους Europe.

Ο μουσικός προσανατολισμός των αρχικών UCP (Ebbot Lundberg στα φωνητιικά, Björn Olsson και Patrik Caganis στις κιθάρες, Per Helm στο μπάσο και Henrik Rylander στα ντραμς) ήταν σαφέστατα θορυβώδης - για την ακρίβεια όσο πιο θορυβώδης γινόταν. Ανακατεύοντας τον ήχο των Stooges και των MC5 με το ωμό punk/hardcore των αρχών των 1980s και με λίγο από Captain Beefheart οι UCP πέτυχαν αρχικά να τρομοκρατήσουν πολλούς και να προσελκύσουν λίγους, κατάφεραν πάντως να υπογράψουν στην τοπική Radium 226.05. Το 1987 κυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ, In The Air Tonight, το οποίο εφάρμοσε με ενδιαφέροντα τρόπο τη συνταγή που ανέφερα προηγουμένως. Ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα το Financially Dissatisfied, Philosophically Trying (καταπληκτικός τίτλος που παραπέμπει σε μια παλιά ατάκα του Mick Jagger), ένα δίσκο ελαφρώς λιγότερο επιθετικό και περισσότερο εστιασμένο στο Detroit των 1970s παρά στα 1980s. Είναι όμως η τρίτη κυκλοφορία των UCP που απασχολεί αυτή τη φορά το BFTP, το From Influence to Ignorance (επίσης για τη Radium).

Το From Influence to Ignorance σηματοδοτεί τη διεύρυνση του ήχου των UCP προς το blues/rock και την ψυχεδέλεια των 1960s και ταυτόχρονα την απομάκρυνση τους από τον πειραματικό θόρυβο που είχε υπάρξει το σήμα κατατεθέν τους.  Η σκιά των Stones είναι πλέον εξίσου βαριά με τη σκιά των Stooges, ταυτόχρονα όμως οι συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις είναι περισσότερο σύνθετες, εκλεπτυσμένες και διαφοροποιημένες - κάτι που είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτο αν λάβουμε υπόψη ότι την παραγωγή την έκανε ο ίδιος ο Lundberg. Κάποια κομμάτια παραπέμπουν ευθέως στο boogie rock ("Be Myself Again", "Baritone Street", "Circles"), κάποια άλλα είναι μελαγχολικές μπαλάντες όπου δεσπόζει η ερμηνεία του Lundberg ("Golden Age", "Can't Slow Down"), ενώ το τελευταίο κομμάτι ("Coda") είναι ξεκάθαρα ψυχεδελικό και διαρκεί πάνω από οκτώ λεπτά.

Το From Influence to Ignorance έχει μείνει στα χρονικά ως η τελευταία σημαντική κυκλοφορία των UCB (καθώς το επόμενο και τελευταίο τους άλμπουμ Swing παρά τις φιλόδοξες βλέψεις του - και την παραγωγή του Steve Albini - υπήρξε ουσιαστικά ένα χλωμό και μάλλον ανέμπνευστο αντίγραφο), αλλά και ως ο δίσκος που ανέδειξε τη φωνή και το ταλέντο του Lundberg. Από την άλλη πλευρά το πνεύμα και η μουσική προσέγγιση του From Influence to Ignorance αναβίωσαν και αναπτύχθηκαν με το επόμενο μουσικό όχημα των Lundberg και Olsson, τους πολύ γνωστότερους και μακροβιότερους The Soundtrack of Our Lives (1995-2010), που - τολμώ να πω - πέτυχαν σε κάποιες περιπτώσεις να δικαιολογήσουν το όνομά τους. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. -- Γιώργος Ανδρέου