---

Capitol EMI Canada 1993 / Atlantic 1993

Μπορεί οι 13 Engines να μην κατόρθωσαν ούτε να γίνουν γνωστοί έξω από τα σύνορα του Καναδά ούτε να γράψουν αριστουργήματα, όμως με το Perpetual Motion Machine μας άφησαν ένα άλμπουμ που ροκάρει. Όπως άλλωστε έχει πει ο ποιητής, «είναι μόνο rock and roll και μ' αρέσει».

Στα μέσα της δεκαετίας του '80 μια παρέα τεσσάρων φοιτητών από το York University στο Τορόντο του Καναδά αποφάσισαν να κάνουν το δικό τους ροκ συγκρότημα, στο οποίο έδωσαν το όνομα Τhe Ikons. Έπειτα από την κυκλοφορία μιας demo κασέτας (1986) το κουαρτέτο μετακόμισε στο Ντητρόιτ (ΗΠΑ), όπου αποτείοντας φόρο τιμής στην τοπική αυτοκινητοβιομηχανία μετονομάστηκε σε 13 Engines. Ακολούθησαν δύο άλμπουμ για την τοπική Nocturnal Records, τα Before Our Time (1987) και Byram Lake Blues (1989), που αποκάλυψαν ένα γκρουπ που ακολουθούσε μεν την παράδοση του αμερικάνικου ανεξάρτητου ήχου των 80s (και ιδιαίτερα του καλιφορνέζικου 'paisley underground'), αλλά ταυτόχρονα διέθετε το δικό του ηχητικό στίγμα, μια ισχυρή περσόνα - τον τραγουδιστή και κιθαρίστα John Critchley - καθώς και την ικανότητα να συνθέτει εύληπτες μελωδίες που είχαν πέραση στο κολεγιακό ραδιόφωνο.

Όλα έδειχναν ότι οι 13 Engines είχαν όλες τις προοπτικές να ακολουθήσουν διεθνή καριέρα. Ωστόσο παρά το συμβόλαιο που υπέγραψαν στη συνέχεια με την EMI του Καναδά η πρώτη τους απόπειρα να διεισδύσουν στην αμερικανική αγορά με το άλμπουμ Blur to Me Now (1991) δεν απέφερε καρπούς, καθώς η SBK Records που είχε αναλάβει τη διανομή στις ΗΠΑ ουσιαστικά αδιαφόρησε για την προώθησή του. Έπειτα από μια περίοδο αναζητήσεων το γκρουπ κατόρθωσε τελικά να βρει νέο διεθνή διανομέα, την Atlantic, και το 1993 κυκλοφόρησε το δεύτερο πολυεθνικό του άλμπουμ υπό την τίτλο Perpetual Motion Machine.

Οφείλω να είμαι σαφής. Tο Perpetual Motion Machine ΔΕΝ είναι ένας «μεγάλος» δίσκος - και μάλλον δεν είναι ούτε καν παραγνωρισμένος, αφού γνώρισε αρκετή επιτυχία στον Καναδά. Η συντριπτική πλειονότητα των δεκατεσσάρων κομματιών του άλμπουμ υιοθετούν μεν έναν ηλεκτρικό 'grungey' μανδύα (με αντιπροσωπευτικότερο το πρώτο κομμάτι στο δίσκο, "Bred in the Bone"), είναι όμως ουσιαστικά power pop συνθέσεις που ενσωματώνουν οικεία ροκ μοτίβα και μανιερισμούς και εκτελούνται με ευθύτητα και αμεσότητα. Το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί με τις δουλειές συγκροτημάτων όπως οι Redd Kross ή οι Gumball. Τρία είναι κατά τη γνώμη μου τα στοιχεία που καθιστούν το Perpetual Motion Machine πραγματικά ενδιαφέρον. Πρώτον, οι 13 Engines επιδεικνύουν ιδιαίτερη ικανότητα στο να οικειοποιούνται, να αξιοποιούν  και να συνδυάζουν απλά - έως και τετριμμένα - μουσικά συστατικά με τρόπο ώστε οι συνθέσεις τους να έχουν ταυτότητα και ποικιλία κινούμενες είτε σε υψηλό τέμπο (λχ. στο "Saviour" και στο "Smoke & Ashes"), είτε σε χαμηλό τέμπο (λχ. στο "The Golden Age"), είτε δανειζόμενοι τη φόρμα της μπαλάντας (λχ. "What If We Don't Get What We Want?"). Δεύτερον, το άλμπουμ κινείται μουσικά στα όρια του mainstream και του alternative, πετυχαίνοντας να μην είναι προβλέψιμο και να μην τυποποιείται. Τρίτον και τελευταίο, οι στίχοι και η ερμηνεία του Critchley διατηρούν κάτι από την underground αισθητική και θεματολογία των 80s. Όταν μάλιστα τα τραγούδια του εμπνέονται από τη θρησκοληψία και την αναμονή της δευτέρας παρουσίας ("Saviour") ή από τη Θεογονία του Ησίοδου ("The Golden Age"), το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό. Το Perpetual Motion Machine, που έμελλε να είναι η προτελευταία δουλειά των 13 Engines, δεν έχει λοιπόν στόχο να αλλάξει τη ζωή σας, αλλά να σας ψυχαγωγήσει. Και το πετυχαίνει απόλυτα. -- Γιώργος Ανδρέου