---

Columbia 1968, 1975, 1997 / Edsel 1987 / Sony 2003 / Sundazed 2008

Το Sweetheart of the Rodeo ήταν ο έκτος δίσκος των Byrds. Είχε προηγηθεί την ίδια χρονιά (1968) το The Νotorious Byrd Brothers, το οποίο δεν είχε μεγάλη απήχηση αν και σήμερα θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους δίσκους της μπάντας. Μετά την αποχώρηση των David Crosby και Michael Clarke στα τέλη του 1967, ο Roger McGuinn και ο Chris Hillman σκέφτηκαν να ηχογραφήσουν ένα διπλό δίσκο με ηλεκτρικό πιάνο και συνθεσάιζερ διασκευάζοντας με αυτόν τον τρόπο πολλά παραδοσιακά κομμάτια bluegrass, western swing, αλλά και jazz. Η ειλικρινής τους πρόθεση ήταν να κάνουν μια στροφή προς το παρελθόν υποστηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο την παλινόρθωση της πραγματικής μουσικής απέναντι στο καθεστώς που είχαν επιβάλει μέσω των ραδιοφωνικών σταθμών οι δισκογραφικές εταιρίες, οι οποίες δεν ενδιαφέρονταν για τη μουσική υφή του συγκεκριμένου ή οποιουδήποτε άλλου εγχειρήματος παρά μόνο για την πιθανότητα εμπορικής του «επιτυχίας». Μόνοι τους δεν μπορούσαν βέβαια να κάνουν και πολλά πράγματα, οπότε η προσθήκη νέων μουσικών ήταν αναγκαία. Ο Roger προσέλαβε τον ξάδελφο του Chris Hillman, Kevin Kelley - ο οποίος ήταν τότε επίσημο μέλος των Rising Sons - ως ντράμερ. Έπειτα o Hillman συνάντησε με την μεσολάβηση του Larry Spector που ήταν ο μάνατζερ της μπάντας, τον Gram Parsons, o οποίος προσλήφθηκε αρχικά ως jazz πιανίστας (!) αλλά σύντομα το γύρισε στη ρυθμική κιθάρα και τα φωνητικά. Ο Parsons είχε ήδη αρχίσει να πειραματίζεται με την country μουσική από το 1965, όταν έπαιζε με τους International Submarine Band.

Ο Chris Hillman έχει πει σχετικά με το Sweetheart of the Rodeο: «Δεν ήθελα πάλι ένα μάτσο από τραγούδια σαν το "C.T.A.-102" (σσ. χαρακτηριστικό τραγούδι από το άλμπουμ Younger Than Yesterday του 1967) ή κάτι σαν το "Moog Raga" ή ο,τιδήποτε από όλα αυτά. Δεν δούλευαν μέσα μου και είμαι ευγνώμων που δεν μου έτυχε κάτι τέτοιο, γιατί δεν θα είχε κανένα νόημα για μένα.» Με τον Gram Parsons τα βρήκαν πολύ γρήγορα, αφού ήξερε όλα τα τραγούδια του Buck Owens και αν και δεν κατείχε και τόσο καλά το bluegrass, όταν τραγούδησαν για πρώτη φορά μαζί, ο Hillman αναφώνησε "Oh, this guy knows his stuff!" Λέγεται επίσης ότι ο Roger McGuinn τον πήγε μια μέρα στο Nudie's, ένα κατάστημα ρούχων για ροντέο. Εκεί αγόρασαν καουμπόικα ρούχα και καπέλα, ντύθηκαν με αυτά και πήγαν βόλτα με την Cadillac El Dorado του McGuinn. Σαν αληθινοί παίχτες μοίρασαν τους ρόλους κερδίζοντας στην πορεία ένα χρυσό δίσκο (την μετέπειτα έκδοση του "You Ain't Goin' Nowhere" από τους McGuinn/Hillman με τους Nitty Gritty Dirt Band το 1989) και ένα άλμπουμ που τελικά εντάχθηκε στο Grammy Hall of Fame το 2000 (σσ. με μια μικρή... καθυστέρηση 32 ετών).

Στην πρώτη τους πρόβα ο Gram Parsons τους παρουσίασε δύο δικά του τραγούδια, το "Hickory Wind" που είχε γράψει με τον Bob Buchanan - επίσης μέλος των International Submarine Band - όταν ταξίδευαν παρέα από την Florida στο L.A. με το τραίνο και το "One Hundred Years From Now". Έφερε επίσης μερικά κομμάτια του Dylan - τα "You Ain't Goin' Nowhere" και "Nothing Was Delivered" - και μαζί με το παραδοσιακό "Ι Am a Pilgrim" (σσ. γνωστό από την εκτέλεση του Merle Travis) και το "You Don't Miss Your Water" του William Bell, τα οποία διασκευάστηκαν από τους McGuinn και Hillman, πρόσθεσαν και τα κλασικά country τραγούδια "Pretty Boy Floyd" του Woody Guthrie (σσ. το οποίο περιγράφει με ρομαντικό τρόπο τη ζωή ενός γνωστού ληστή τραπεζών, του Charles Arthur 'Pretty Boy' Floyd [1904-1934] ), το "You're Still on My Mind" του Luke McDaniel, το γκόσπελ "The Christian Life" των Charles και Ira Louvin (που εξυμνεί τη χριστιανική ζωή...), το "Life in Prison" των Merle Haggard και Jelly Sanders (που μιλάει για κάποιον που δολοφόνησε την γυναίκα του και εκτίει την ποινή του στην φυλακή παρακαλώντας τον θάνατο να τον λυτρώσει από τις τύψεις) και τέλος το "Blue Canadian Rockies" της Cindy Walker, μία μπαλάντα για ανεκπλήρωτες ερωτικές επιθυμίες μιας μοναχικής ψυχής.

Με αυτό το υλικό στα χέρια τους ξεκίνησαν να κάνουν πρόβες. Όμως η ματαιοδοξία του Parsons που ήθελε να αναλάβει εκείνος τη μπάντα και η διαφορετική αντίληψη που είχαν για την ενορχήστρωση των κομματιών γρήγορα ματαίωσε τα σχέδια τους και ο Parsons εγκατέλειψε τους Byrds παίρνοντας μαζί του τον Chris Hillman για να φτιάξουν τους Flying Burrito Brothers. Η ένταση δε κορυφώθηκε όταν ο Roger McGuinn αντικατέστησε τη φωνή του Parsons με τη δική του. Αυτό πάντως εν μέρει οφειλόταν και στο ότι ο Parsons είχε αποχωρήσει πριν την κυκλοφορία του δίσκου χωρίς να έχει προηγούμενα υπογράψει συμβόλαιο με την Columbia Records, η οποία ζήτησε προς αποφυγή νομικών επιπλοκών να ξαναηχογραφηθούν τα κομμάτια "The Christian Life", "You Don't Miss Your Water" και "One Hundred Years from Now" - o Gram Parsons είχε τότε ήδη συμβόλαιο με την LHI Records και δεν «ανήκε» στην Columbia. Στο box set The Byrds πάντως, που κυκλοφόρησε το 1990, και αργότερα το 2003 με την επανακυκλοφορία του Sweetheart of the Rodeo (ως συλλεκτική έκδοση) τα τραγούδια αυτά ακούγονται με την φωνή του Parsons.

Ωστόσο οι δικηγόροι, όπως και ο παραγωγός του Parsons, Gary Usher, έπιασαν δουλειά και τελικά έπεισαν τον McGuinn να συναινέσει για την κυκλοφορία του άλμπουμ. Στις 9 Μαρτίου 1968 η μπάντα ξαναβρέθηκε στο Νάσβιλ - με το νέο κιθαρίστα των Byrds Clarence White να είναι τώρα πια επικεφαλής - για να κάνει τις τελικές ηχογραφήσεις για το δίσκο. Η ηχογράφηση τελικά μοιράστηκε μεταξύ του Νάσβιλ και του Λος Άντζελες με συνεισφορές από διάφορους αξιοσημείωτους session μουσικούς, που περιλάμβαναν μεταξύ άλλων τους John Hartford (fiddle), Jay Dee Maness και Lloyd Green (pedal steel). Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου του 1968 και ανέβηκε στο νούμερο 77 του καταλόγου επιτυχιών του Βillboard στην Αμερική. Στην Αγγλία όμως δεν έκανε την αναμενόμενη επιτυχία. Tα δύο σινγκλ δε από το άλμπουμ, "You Ain't Goin' Nowhere" (κυκλοφ. 2 Απριλίου 1968) και "I Am a Pilgrim" (κυκλοφ. 2 Σεπτεμβρίου 1968), επίσης δεν σημείωσαν ιδιαίτερη εμπορική κίνηση. Πολλοί οπαδοί των Byrds δυσαρεστήθηκαν από την μεταστροφή της μπάντας από τη rock στην country σκηνή. Σε αυτό προστέθηκε και η στάση της συντηρητικής κοινωνίας που θεωρούσε ότι οι μακρυμάλληδες Byrds αμαύρωναν την ιστορία του (Αμερικανικού) έθνους γελοιοποιώντας τα παραδοσιακά country τραγούδια και προσθέτοντας σε αυτά ξένα (...) στοιχεία όπως η jazz, το rock και το blues. Αποτέλεσμα ήταν τα τραγούδια του δίσκου να μην παίζονται στο ραδιόφωνο...

Παρ’ όλα αυτά το Sweetheart of the Rodeo εδώ και πολλά χρόνια θεωρείται - και βέβαια είναι - ένα στολίδι της country rock μουσικής. Αξιόλογοι καλλιτέχνες της country και της bluesgrass σκηνής - όπως και οι φίλοι τους - αγκάλιασαν και αγάπησαν το δίσκο. To Sweetheart… κατάφερε να ενσωματώσει μέσα του το rock στοιχείο εναρμονισμένο με την παράδοση της country κι έτσι να μην ξεφύγει από το αρχικό όραμα της μπάντας να περάσει με επιτυχία μέσα από την λαογραφική παράδοση στη νέα εποχή του Αμερικάνικου rock που τότε ερχόταν, με αλέγκρο ύφος και πιο μεστό bluesgrass/country ήχο. -- Bura Lavou