---

Ace of Hearts 1982 / Rykodisc 1997 / Matador 2008

Για τους ανθρώπους που είχαν συνηθίσει στα 70s πέραν από τα γύρω-τριγύρω - εμφάνιση, «τρόπο ζωής», ποικίλα αφηρημένα ιδεολογήματα, κουτσομπολιό και λοιπούς παράγοντες 'hype' - να ενδιαφέρονται και για τη μουσική στο rock'n'roll (σσ. ναι, υπάρχει και αυτό το είδος ακροατή rock μουσικής, που δεν την αντιμετωπίζει αποκλειστικά ως «επιλογή ζωής» και ταυτόχρονα δεν θεωρεί το rock ως παρακατιανό μουσικό είδος σε σχέση με άλλα - jazz, κλασική κ.τ.λ.), τα «ανεξάρτητα» 80s άρχισαν να έχουν ενδιαφέρον όταν η post-punk σκηνή (όρος χρησιμοποιούμενος με χρονική/ιστορική και όχι αισθητική έννοια) άρχισε να παράγει πληθώρα ονομάτων και ηχογραφήσεων που ξάφνιαζαν με τη νεωτερικότητά τους και δεν έδειχναν να ιδρώνουν καθόλου για να ενταχθούν κάτω από οποιαδήποτε μουσική ανθυποκατηγορία. Ήταν ακόμη η εποχή που κάποιοι έστω άνθρωποι μπορούσαν να είναι αρκούντως ανοικτόμυαλοι ως προς τα ακούσματά τους και δεν προσχωρούσαν οικειοθελώς στις στρατηγικές marketing της οποιασδήποτε «σκηνής». Επίσης ήταν η εποχή που από παντού ξεπηδούσαν όλη την ώρα δίσκοι που δεν έμοιαζαν με τίποτα προηγούμενο και πρόσφεραν συνεχώς νέες - λιγότερο ή περισσότερο «τρελές» - ηχητικές / μουσικές προτάσεις. Μέσα σε αυτήν την πασπερμία δημιουργικότητας στα τέλη των 70s και τις αρχές των 80s, o γράφων αισθάνθηκε, προφανώς για ιδιοσυγκρασιακούς λόγους, πιο «στο σπίτι του» μέσα από τον άξονα: πρώιμοι Gang of Four - Mission of Burma - Sonic Youth. Αν και τα τρία συγκροτήματα σπανίως (έως ποτέ) συνδέονται στη σχετική rock ιστοριογραφία, υπάρχει ωστόσο ένας ισχυρός συνδετικός ιστός / αλληλουχία στις δουλειές τους, καθώς αξιοποίησαν την ελευθεριότητα του punk όχι για να κουρευτούν μοϊκανοί και να πουλήσουν σκληράδα, αλλά για να επεκτείνουν την παλέτα του κιθαριστικού ροκ ενσωματώνοντας συνειδητά (Sonic Youth;) ή ασυνείδητα (Gang of Four;) σε αυτό νέα μουσικολογικά στοιχεία επηρεασμένοι από τη μουσική avant-garde του 20ου αιώνα (Karlheinz Stockhausen, John Cage, Terry Riley, Glenn Branca, Sun Ra κ.ο.κ.). Την εποχή εκείνη τα πιο ανοικτά μυαλά μαγεύονταν ακόμη από τέτοιες «ανορθόδοξες» μουσικές προτάσεις.

Οι βραχύβιοι (στην πρώτη τους φάση 1979-1983) Mission of Burma με το μοναδικό τους 'full-length' (σσ. που λένε σε άπταιστα ελληνικά και οι φίλοι μας οι μεταλλάδες) άλμπουμ Vs. έγραψαν το 1982 με τρόπο μοναδικό μένοντας στο μυαλό μου ως ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στο περίφημο Entertainment! (1979) των Gang of Four και τις πιο ώριμες κι απελευθερωμένες δουλειές των Sonic Youth στα μέσα των 80s. Hardcore 'hooks', ασυνήθιστη ρυθμολογία, θόρυβος, tapes που επέκτειναν με ενδιαφέροντα τρόπο τα συμβατικά όργανα, στίχοι με περίεργες, ψαγμένες αναφορές - όλα συνδυάζονταν με τρόπο που ακουγόταν εξαιρετικά αποτελεσματικός στο να δημιουργεί ένα φρέσκο, ενεργητικό, κοχλάζον / κολασμένο σύνολο που άκουγες απνευστί επανηλειμμένα χωρίς να το βαριέσαι ποτέ. Και σήμερα αν ακούσετε το δίσκο - 32 χρόνια μετά! - αφού μπείτε στο κλίμα, θα είναι δύσκολο να ξεφύγετε από την επιρροή του (σσ. έτσι γίνεται με τους πραγματικά σημαντικούς δίσκους). Για τον γράφοντα το Vs. είναι αναμφίβολα ένας από τους πλέον εμβληματικούς δίσκους της παρεξηγημένης και εν πολλοίς ξεχασμένης δεκαετίας του 1980.

Ας κάνουμε όμως και την καθιερωμένη από το BFTP σύντομη ιστορική αναδρομή...

Οι Mission of Burma σχηματίστηκαν το 1979 στη Βοστώνη από δύο μέλη των διαλυμένων Moving Parts, τον Roger Miller (κιθάρα, φωνή, πιάνο, τρομπέτα, κρουστά) και τον Clint Conley (μπάσο, φωνή, κρουστά). Το συγκρότημα συμπλήρωσε ο Martin Swope (tapes, loops, κρουστά), ο οποίος διατηρούσε μαζί με τον Miller το παράλληλο πειραματικό σχήμα των Birdsongs of the Mesozoic, καθώς και ο Peter Prescott (ντραμς, φωνή, κρουστά), ο οποίος φαίνεται ότι αποδείχτηκε ο μοναδικός ντράμερ που μπόρεσε να ανεχθεί και να ανταποκριθεί στα πιο περίεργα μουσικά γούστα των άλλων. (σσ. Για την ιστορία σημειώνεται ότι η περιπέτεια του Roger Miller στη μουσική είχε ξεκίνησει ήδη από το 1969 στο Ann Arbor του Michigan, απ' όπου κατάγεται, με τους Sproton Layer και συνεχίστηκε με σπουδές πιάνου, γαλλικού κόρνου και σύνθεσης στο California Institute of the Arts στα μέσα των 70s πριν μετακομίσει στη Βοστώνη και στραφεί προς το punk.) Tο συγκρότημα συνεργάστηκε με την μικρή βοστωνέζικη ετικέτα Ace of Hearts (γνωστή και από τις κυκλοφορίες των γκαραζιέρηδων Lyres και των νεοψυχεδελικών Neats), στην οποία έβγαλαν όλους τους δίσκους τους εκείνης της περιόδου, δηλ. το επτάιντσο "Academy Fight Song"/"Max Ernst" (1981) (σσ. ο Miller είχε και έχει κόλλημα με τον σουρρεαλισμό), το EP Signals, Calls, and Marches (1981) και το άλμπουμ τους, δηλαδή το περί ου ο λόγος Vs. 'Εκαναν αίσθηση στην περιοχή της Νέας Αγγλίας, έπαιξαν αρκετά φημισμένα για τον υπερβολικό τους θόρυβο λάιβ, αλλά διέλυσαν το 1983 καθώς ο Miller άρχισε να πάσχει από εμβοές κι αποφάσισε να σταματήσει φοβούμενος μην κουφαθεί εντελώς. Μετά τη διάλυση ο Prescott σχημάτισε τους Volcano Suns, οι Miller και Swope συνέχισαν να ασχολούνται με το πρότζεκτ των Birdsongs of the Mesozoic, ενώ ο Conley, αφού έκανε την παραγωγή στο ντεμπούτο των Yo La Tengo (Ride the Tiger - 1986), εξαφανίστηκε από τη σκηνή για χρόνια μέχρι που επανέκαμψε στην ενεργό δράση στην αρχή των '2000s'. Η αποτύπωση αυτής της πρώτης περιόδου των Mission of Burma στη δισκογραφία συμπληρώθηκε με τη συλλογή λάιβ ηχογραφήσεων The Horrible Truth About Burma (Ace of Hearts, 1985), την κασέτα/συλλογή Peking Spring (Taang!, 1985) με κομμάτια κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) από την προγραμματισμένη τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά του γκρουπ που εγκαταλείφθηκε στην πορεία και τέλος τη συλλογή demos Forget Mission of Burma (Taang!, 1987).

Οι Miller, Conley και Prescott ξαναβρέθηκαν το 2002 και επανεκκίνησαν το γκρουπ, αυτή τη φορά με τέταρτο μέλος τον Bob Weston των Shellac. Έχουν ήδη βγάλει τέσσερεις εξαιρετικούς νέους δίσκους και πολλοί λένε ότι τώρα είναι καλύτεροι από ποτέ. Δεν έχουν εντελώς άδικο, αλλά η κυκλοφορία του Vs. εν έτει 1982 (πίσω στην απαρχή της ανεξάρτητης σκηνής) νομίζω ότι πάντα θα είναι το ορόσημο για το οποίο θα τους θυμόμαστε... -- Laertis