WILD THING's Best Music in 2013
[Joe Wildthing - 09/02/14]
Αρχές 2014. Ως είθισται στο μουσικό τύπο, είναι εποχή για απολογισμούς της περασμένης χρονιάς. Πέραν λοιπόν από τις συνηθισμένες μας λίστες που φιλοξενούνται στα δεξιά κάθε σελίδας του Wild Thing και του αφιερώματος στα καλύτερα Heavy Metal άλμπουμ του 2013 που προηγήθηκε από την ομάδα μας που ειδικεύεται στα λεγόμενα «βαρειά και ανθυγιεινά» ακροάματα - το οποίο κρίθηκε απαραίτητο καθώς ο χώρος της hard n' heavy μουσικής εκπροσωπείται στην ταπεινή μας εκδοτική προσπάθεια σταθερά σε πολύ γενναίες δόσεις - ήρθε και η ώρα για ένα συνολικό Top-25 από τις κυκλοφορίες σε άλμπουμ του 2013. Βέβαια δίνεται έτσι και μια ευκαιρία για δυο - τρεις σκέψεις από τις εμπειρίες που αποκομίσαμε πέρσι...
Το '13 λοιπόν ήταν η πρώτη χρονιά που είχε δώδεκα μήνες για το Wild Thing (σσ. ξεκινήσαμε λίγο πριν τη μέση του 2012 βλέπετε) και υπήρξε μια χρονιά που μας βοήθησε να αποτιμήσουμε αρκετά καλά το λεγόμενο 'state of affairs' της τοπικής σκηνής, τις φυλές του κοινού και τις κυρίαρχες αντιλήψεις, τα μέσα ενημέρωσης και την κατάστασή τους, labels, διοργανώσεις, κατεστημένες συμπεριφορές, πού πάει γενικά το πράγμα (αν υποθέσουμε ότι πάει κάπου έτσι όπως είναι τώρα...) και τα σχετικά. Το '13 ήταν επίσης η χρονιά του περίφημου 'success story', που ελπίζουμε πολύ σοβαρά να μην επιβιώσει του '14 για να μην μας καθαρίσει όλους μαζί. (σσ. Δεν ξέρω αν σας είναι δύσκολο να πιστέψετε ότι δεν κάνουμε εδώ πολιτικό σχολιασμό, αλλά πάντως τα εντελώς προφανή λέμε!...) Επειδή λοιπόν - αντίθετα με το 'success story' - το Wild Thing θα επιβιώσει με τη βοήθεια των Θεών του πραγματικού rock, το συμπέρασμα που βγάλαμε από αυτές τις εμπειρίες μας μέσα στο 2013 είναι ότι υπάρχει χώρος για αυτό που κάνουμε, υπάρχουν πραγματικά ενημερωμένοι, ανοικτόμυαλοι και φιλομαθείς μουσικόφιλοι ακόμη, που διατηρούν το καλό τους γούστο και δεν βαριούνται που ζούνε και μα το Jimi Hendrix αρχίζουν να γίνονται πιο πολλοί (όχι μόνον εις την αλλοδαπήν αλλά και εις την ημεδαπήν!).
Με τη διανομή μουσικής στον πλανήτη Ελλάδα να βρίσκεται εν έτει 2013 δυστυχώς σε μία κατάσταση «κουκουρούκου» και την πληροφόρηση να είναι γύρω-γύρω μονόπατη, κολλημένη και τυφλή, η χρονιά είχε παρ' όλα αυτά τη γνωστή ροή νέων κυκλοφοριών, αλλά δυστυχώς και τη γνωστή ποιότητα... Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα δεν έχουν συνήθως καμμία εταιρεία από πίσω τους να τα προωθεί αλλά ελπίζουν στο λεγόμενο 'word-of-mouth' (μέσα από το διαδίκτυο πια), ή έρχονται από καθιερωμένες από τα παλιά, σταθερές αξίες στη δισκογραφία. Όχι, τα υπόλοιπα πολλά δεν είναι αναγκαστικά κακά - αδιάφορα είναι και συνηθισμένα, γιατί οι μουσικοί που τα παράγουν έχουν περιορισμένες προσλαμβάνουσες, ελλιπείς γνώσεις για ό,τι έχει προηγηθεί και βασίζονται μόνο στο καλό παίξιμο ή ακόμη χειρότερα μόνο στην καλή παραγωγή και τις δημόσιες σχέσεις.
Η μεγάλη επιστροφή στη δισκογραφία των Black Sabbath δεν μας πολυενθουσίασε πάντως κι ας πήραν Grammy. Όπως γράψαμε και στην κριτική του νέου τους δίσκου 13, από τους αυθεντικούς Sabbath περιμέναμε κάτι παραπάνω από μια επαγγελματική παραγωγή τύπου 'nu metal' πάνω σε κομμάτια που ουσιαστικά πολύ λίγα προσθέτουν - αν προσθέτουν κάτι - στην κλασική τους αφήγηση από τα 70s. Πολύ πιο ειλικρινή και προσγειωμένη βρήκαμε τη νέα δουλειά των Motörhead κι ευχόμαστε να φωτίσει ο Εξαποδώ το θείο Lemmy να κάνει όσα χρειάζονται για να επιβιώσει (σσ. έχουμε μεγαλώσει κάπως, αρχηγέ...), έτσι ώστε να μπορεί να συνεχίζει να θυμίζει στους νεώτερους τον ακριβή ορισμό του rock'n'roll. Πολύ πιο ουσιαστική βρήκαμε και την επάνοδο των Stooges με τον James Williamson πάλι στις έξι χορδές, αλλά και ο γερο-πατριάρχης του space rock Nik Turner με τους αναβαπτισμένους πρώην πανκ συνοδοιπόρους του κατάφερε ανέλπιστα να μας πετάξει στον τοίχο με την Ολική Επαναφορά του Hawkwind Ευαγγελίου που δημιούργησε με το φετινό του άλμπουμ Space Gypsy.
Ως προς τις συναυλίες που είδαμε πέρσι, τα συμπεράσματα είναι δύο: (α) Οι διοργανωτές εφαρμόζουν κατά κανόνα το ρητό «επανάληψις μήτηρ μαθήσεως». (β) Στον Έλληνα 'concert-goer' πουλάνε η νοσταλγία (Dream Syndicate) και το 'hype' (Clutch). Και η νοσταλγία μπορεί να αφορά κι εμάς τα wild things μέχρι ένα βαθμό, αλλά το 'hype' αφορά αποκλειστικά τους 'hipsters' και - για να μην μπερδεύεστε - εκτός από τους 'shoegazing' hipsters υπάρχουν και οι άλλοι (που δεν το ξέρουν ότι είναι, αλλά πάντως φιλολογούν ακατάσχετα εναντίον του «χιπστερισμού»). Ευτυχώς μετά τη δεκεμβριάτικη εμφάνιση των Black Angels είδαμε δειλά - δειλά να γράφονται επιτέλους κι από άλλους (άσχετους με το Wild Thing) «αιρετικές» απόψεις. Σημαντικές συναυλιακές στιγμές του '13 πάντως κατά την άποψή μας ήταν τα λάιβ των Warlord (απωθημένο όλων των metalheads) και η «διαστημική» εμφάνιση των Hawklords τον Ιούνη στο Κύτταρο με support τους Bevis Frond!
Η τοπική σκηνή με όλα της τα προβλήματα συνεχίζει να παράγει αποκλειστικά από εκεί που δεν το περιμένεις καλούδια. Φέτος ξεχωρίσαμε το πρώτο άλμπουμ των πιτσιρικάδων blues-rockers Limpin' Express με τίτλο First Act..., αλλά ακούσαμε με ενδιαφέρον και τις νέες δουλειές των Penny Dreadful, Small Blues Trap και ANFO, καθώς και το νέο σινγκλ των New Zero God. Υπό όρους πιστεύουμε ότι η τοπική σκηνή μπορεί να ξεβαλτώσει. Πρέπει πρώτα όμως να καταλάβει τους όρους...
Τέλος, κλείνοντας τη ανασκόπηση του 2013 πρέπει να θυμηθούμε κι αυτούς που χάσαμε. Κοιτώντας τα νέα του Wild Thing δυστυχώς πολλές φορές έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις τη στήλη με τις κηδείες στις εφημερίδες. Οι ήρωές μας βέβαια έχουν παραμεγαλώσει και δεν μπορούν όλοι - δεν έχουν τα λεφτά και τα μέσα - να γιορτάζουν τα 50χρονά τους επί σκήνης όπως οι Stones. Είναι τέλος εποχής; Eλπίζουμε όχι, αλλά μέσα στο '13 θρηνήσαμε τους: Reg Presley (The Troggs), Richie Havens, Ray Manzarek (The Doors), Joey Covington (Jefferson Airplane, Hot Tuna), Johnny Smith (το συνθέτη του "Walk, Don't Run" που έκαναν σήμα-κατατεθέν τους οι Ventures το 1960), Mick Farren (Deviants), George Duke (Jean-Luc Ponty, Frank Zappa και πλούσια - δυστυχώς εν πολλοίς άγνωστη - προσωπική δισκογραφία), Jackie Lomax, Chico Hamilton, Richard Coughlan (Caravan), Jim Hall, Yusef Lateef και κυρίαρχα το θεό Lou Reed. Α και τον Killah P με τρόπο εξοργιστικό που δεν πρέπει να αφήσουμε να ξαναγίνει...
Σας γλιτώνουμε όμως από την πολυλογία και μπαίνουμε στο ψητό. Ιδού...
WILD THING's Best Music in 2013:
01. The Luck of Eden Hall: Victoria Moon (self-released)
Το κρυμμένο ψυχεδελικό μυστικό του Σικάγο επιστρέφει φέτος με κρουνούς acid pop ιδιοφυίας να τρέχουν ακατάσχετα γεμίζοντας το στερεοφωνικό μας με εξωτικά ηχοχρώματα που έχουμε να ακούσουμε από την εποχή των Dukes of Stratosphear...
02. The Psychedelic Ensemble: The Tale of the Golden King (Glowing Sky Records)
O μυστηριώδης Αμερικανός classic prog rocker που στην πορεία έγινε κλασικός συνθέτης ξαναχτυπάει για τέταρτη φορά τα τελευταία χρόνια με ένα δίσκο που με απίστευτο τρόπο ξανακάνει επίκαιρο το συμφωνικό ροκ των 70s. Γίνονται και θαύματα!
03. Nik Turner: Space Gypsy (Cleopatra Records)
Όλες οι φράξιες της οικογένειας των Hawkwind κάνουν εξαιρετικά πράγματα τελευταία, αλλά ο γερο-Νik από το πουθενά αποφάσισε φέτος να μας θυμίσει πώς ήταν ο ήχος τους πίσω στο πρώτο μισό των 70s και φυσικά το κατάφερε απόλυτα. Μα απόλυτα! Χρειάζεται κανείς άλλα επιχειρήματα;
04. Beautify Junkyards: Beautify Junkyards (Metrodiscos)
Είχαμε καιρό να ακούσουμε ένα ντεμπούτο άλμπουμ που περιέχει αποκλειστικά διασκευές και μετράει τόσο πολύ, έχοντας συνοχή, χαρακτήρα, σύγχρονη ταυτότητα και παράλληλα διαχρονική στόφα. Οι Πορτογάλλοι έχουν μπει για τα καλά στο μικροσκόπιό μας.
05. Jonathan Wilson: Fanfare (Bella Union)
Πολλοί θα ήθελαν στη δεκαετία του 2010 να κάνουν δίσκους που ακούγονται 40 χρόνια παλιοί - κάπου ανάμεσα στους Crosby Stills & Nash και τους Pink Floyd ας πούμε. Eλάχιστοι βέβαια το καταφέρνουν. O Jonathan Wilson όχι μόνο ανήκει στους δεύτερους, αλλά αξίζει να είναι και επιλοχίας τους.
06. Ghosts of Jupiter: Green is Gold Vol. 1 (self-released)
Οι Allman Brothers έχουν τελικά άξιους απογόνους. Η δεύτερη δουλειά των Βοστωνέζων δεν αφήνει καμμία αμφιβολία. Όσοι αναζητάτε αυθεντικό ροκ στα λεγόμενα 'heavy' / 'occult' συγκροτήματα της εποχής, μη χάνετε το χρόνο σας. Εδώ θα βρείτε το απόλυτο.
07. Yo La Tengo: Fade (Matador Records)
Για τους Yo La Tengo ισχύει απόλυτα το «ο παλιός είναι αλλιώς». Χιπστεράκια όλων των χωρών, για ακούστε εδώ. Δίσκους σαν το Fade πάντως θα σας πάρει τρεις δεκαετίες για να κάνετε. Εκτός κι αν μέχρι τότε έχετε πιάσει δουλειά σε πολυεθνική...
08. Midlake: Antiphon (Bella Union)
Οι Τεξανοί τύποι υποτίθεται ότι θα καταστρέφονταν μετά την αποχώρηση του τραγουδιστή τους, Tim Smith. Έλα όμως που μπορεί όλοι να κάνουν λάθος! Με το τέταρτό τους άλμπουμ γίνονται άνετα το τέλειο υβρίδιο σύγχρονου indie rock και prog και γι' αυτό ένα από τα δημιουργικότερα αυτή τη στιγμή αμερικάνικα γκρουπ.
09. The Bordellos: Ronco Revival Sound (Daddy Tank Records)
Μακριά από τα hype, τους πάσης φύσεως βλαχαδερά στενόμυαλους hipsters και τα «παπαγαλάκια» του μουσικού τύπου, υπάρχουν ακόμη - το ανακαλύπτουμε με έκπληξη - πραγματικά ανεξάρτητα σχήματα με μουσικές γνώσεις, ποικίλες αναφορές και εμφανές ταλέντο να ηχογραφούν ειλικρινώς ενδιαφέρουσα νέα μουσική. Τους Bordellos πρέπει οπωσδήποτε να τους ακούσετε.
10. Iggy and The Stooges: Ready to Die (Fat Possum)
Iggy και James Williamson και πάλι. Raw Power φάση; Όχι ακριβώς, αλλά υπάρχουν ιστορικές αναλογίες. Η ωριμότητα των Stooges στο πιάτο αλλά ξέρετε τι λένε... 'once a punk, always a punk'. Συμπέρασμα; Η τρίτη ηλικία μπορεί (όπως και ο κακός λύκος) να έχει κοφτερά δόντια.
11. Soft Machine Legacy: Burden of Proof (MoonJune Records)
Ροκάρουν, παράγουν εξωτικούς ήχους με τα όργανά τους, φτιάχνουν μορφές από άμορφους ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς, παίζουν με το σουρρεαλισμό του Canterbury, κάνουν περίεργες βουτιές στο διαγαλαξιακό κενό και τιμούν τον μακαρίτη Hugh Hopper. Αν δεν καταλάβατε, το πνεύμα των Softs ζει στους Legacy. Δεν έχουν τελειώσει όλα ακόμη...
12. The Soft Hearted Scientists: False Lights (self-released)
Βρετανικό σουρρεαλιστικό χιούμορ με μια τόση δα πρέζα μελαγχολίας, επενδεδυμένο με freakbeat, ψυχεδέλεια, ποπ και ολίγη φόλκ, με ευχάριστες, αξιομνημόνευτες μελωδίες και εφευρετικές ενορχηστρώσεις που σφύζουν από θετική ενέργεια. Ουαλέζικη μαγεία.
13. Wire: Change Becomes Us (Pink Flag)
Tο χαμένο Τέταρτο Κεφάλαιο του κατά Wire Ευαγγελίου του Νέου Ροκ από το τέλος των 70s και την αρχή των 80s; Ναι, αλλά όχι μόνο. Οι Wire δεν αρκούνται μόνον στην επιτομή του ούτως ή άλλως ουσιαστικά πρωτοποριακού στην εποχή του έργου τους, αλλά όπως πάντα σπρώχνουν την «ατζέντα» μερικά βήματα ακόμη μπροστά. Παλιές συνήθειες...
14. Meat Puppets: Rat Farm (Megaforce)
Jack Daniels καταστάσεις. Αυτή τη φορά πάντως «παρκάρουν» τα σύνθια και η δουλειά γίνεται με τις χορδές μόνο, όπως παλιά. Οι Puppets είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητοι. Και φυσικά είναι σταθερή αξία.
15. The Wrong Object: After the Exhibition (MoonJune Records)
Οι Βέλγοι avant jazz rockers προφέρουν μια πανσπερμία ενορχηστρωτικών, ρυθμικών, αρμονικών και μελωδικών ιδεών που συνδυάζει με νέο, πρωτότυπο και πιασάρικο τρόπο πολλά πράγματα από το παρελθόν που λατρεύουμε, δεν μας αφήνει δευτερόλεπτο να πλήξουμε και μας δίνει την ικανοποίηση να γνωρίζουμε ότι ευτυχώς τα πραγματικά σημαντικά πράγματα στη μουσική που ακούμε δεν σταμάτησαν όλα κάπου στο 70-κάτι.
16. Beaulieu Porch: We Are Beautiful (Tillsammans Records)
Όχημα ενός μουσικού ονόματι Simon Berry, οι BP εκφράζονται με αραχνοΰφαντες, δαιδαλώδεις μουσικές δομές και ενορχηστρώσεις συνοδευμένες από φωνητικά που νομίζεις ότι βγαίνουν από ξωτικά και αφορούν όλους τους εραστές της πιο πνευματώδους και περιπετειώδους εκδοχής αυτού που συνήθως λέγεται «ψυχεδέλεια».
17. Blood Ceremony: The Eldritch Dark (Metal Blade Records)
Νούμερο 1 στη λίστα 'Best Heavy Metal in 2013' του Wild Thing, οι Blood Ceremony έχουν βρει στον τελευταίο τους δίσκο την κατάλληλη ατμόσφαιρα και τον επιτυχημένο συνδυασμό folk και κλασικών hard rock στοιχείων που μπορούν να τους κάνουν να ξεχωρίσουν από τη μαζική και ολίγον πρόχειρη σύγχρονη παραγωγή στο heavy / occult genre.
18. The Bevis Frond: White Numbers (Woronzow Records)
Εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια ο Saloman-ίξ έχει πέσει στη μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο που του δίνει την ανεξάντλητη δυνατότητα να σκαρώνει πετυχημένα «ψυχεδελικά» τραγουδάκια που μας αρέσουν. Kαι heavy και pop και μπαλάντες. Όσοι τον είχαν ξεγράψει πάντως εμφανώς αποδείχθηκαν βιαστικοί μετά το περσινό White Numbers.
19. Beast: Dead or Alive (Gaphals Records)
Σουηδέζικη punk metal μπάντα - αποκάλυψη. Φουριόζοι, φασαριόζοι και αλάνθαστα δολοφονικοί στο πρώτο τους άλμπουμ, πιάνουν ενίοτε κολασμένες ταχύτητες κι έχουν δώσει το μικρόφωνο σε μια πιτσιρίκα η οποία μπορεί να αποδόσει τέλεια από επικό / χίπικο τραγούδι μέχρι speed metal οχετούς.
20. Motörhead: Aftershock (UDR)
Αυτή η μηχανή του rock'n'roll είναι τελικά ασταμάτητη. Αν υπάρχει ψυχή σε αυτόν τον πλανήτη που πιθανόν θα ήθελε να την σταματήσει, μπορεί μόνον να ελπίζει να γίνει 'killed by death'. Εμείς πάντως κάνουμε ικεσίες στον Κερνούνος να έχει τον Lemmy καλά. Τα τακτικά του ραντεβού μαζί μας, μας κάνουν καλό.
21. Hawklords: Dream (self-released)
Όσοι τους είδαν να παίζουν επί σκηνής στην Αθήνα τον Ιούνιο κατάλαβαν ότι πρόκειται για μια απίστευτα καλή μπάντα κι όχι απλά ένα spin-off σχήμα της οικογένειας των Ηawkwind. Στο δεύτερό τους στούντιο άλμπουμ προχωρούν αρκετά βήματα παρακάτω στην πορεία τους να αποκτήσουν αυτόνομη παρουσία και σημαντικότητα.
22. Alice Tambourine Lover: Star Rovers (Go Down Records)
Ιταλικό ντουέτο με νεο-πριμιτιβιστική αισθητική αλλά ταυτόχρονα με τραγουδοποιΐα σε προσωπικό τόνο, άλλοτε θλιμμένη, άλλοτε ονειροπαρμένη, πάντα όμως ως κατάθεση ψυχής και με την αμεσότητα που εξασφαλίζει η σπαρτιάτικη ενορχήστρωση που επιφυλάσσουν στα τραγούδια τους. Lo-fi ψυχεδέλεια που είναι πραγματικά αξιοπρόσεχτη.
23. The Devil's Blood: III - Tabula Rasa, or: Death and the Seven Pillars (Ván Records)
Τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο για τους κορυφαίους του occult rock, που αποτελούν πια παρελθόν. «Ημιτελές», με drum machine αλλά παρ' όλα αυτά μαγικό και ώριμο δείχνει ότι το μέλλον μας επιφυλάσσει πολύ θετικές εκπλήξεις από τον Selim Lemouchi.
24. Craig Hartley: Books on Tape, Vol. 1 (self-released)
Πρώτο άλμπουμ του νεοϋορκέζου jazz πιανίστα και συνθέτη που συνδυάζει με ξεχωριστό τρόπο έναν εύδηλο σεβασμό στην παράδοση, υψηλού επιπέδου παικτική δεξιοτεχνία κι εκφραστικότητα και εμφανές ταλέντο «τραγουδοποιΐας» χωρίς στίχους αλλά με εύγλωττες μουσικές εικόνες.
25. Yukiko Kojima: Akira Miyoshi Piano Works (Odradek Records)
Μιλώντας για σύγχρονη γιαπωνέζικη λόγια μουσική οι περισσότεροι σκέφτονται τον περίφημο συνθέτη Toru Takemitsu. Η Yukiko Kojima σε αυτό το δίσκο μας γνωρίζει τον εξίσου σημαντικό αλλά δυστυχώς όχι τόσο αναγνωρίσιμο διεθνώς ομότεχνό του Akira Miyoshi με έργα του για σόλο πιάνο. Μια διαφορετική πρόταση για το τέλος.
Rock on και στο 2014, wild things! Με όρεξη για περισσότερη εμβάθυνση στην καλή μουσική. Την αξίζετε.
