Μην πατάς τα μπλε σουέντ παπούτσια μου

Το 1953 ήταν μια άγρια χρονιά για τις ΗΠΑ. Ο γερουσιαστής Μακάρθι είχε ήδη ξεκινήσει το κυνήγι των αριστερών εφαρμόζοντας το φασιστικό ρητό: «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Ο Τζούλιους και η Έθελ Ρόζεμπεργκ εκτελέστηκαν τον Ιούνη εκείνης της χρονιάς. Και ο μέσος σκεπτόμενος Αμερικάνος έτρεμε τις «σταλινικές εκκαθαρίσεις» made in USA. Εκείνη τη ζοφερή χρονιά ένας περίεργος τυπάκος με φάτσα βουτυρομπεμπέ, ανέβασε στα τσαρτς το πρώτο rock'n'roll τραγούδι - ήταν ο Bill Haley με τους Κομήτες του και το κομμάτι λεγόταν "Crazy Man Crazy". Την ίδια χρονιά ο Lazlo Benedek παρουσίαζε στις κινηματογραφικές αίθουσες το Wild One (ταινία βασισμένη σε ένα διήγημα αναφορικά με τις συμμορίες μοτοσυκλετιστών που όργωναν την Αμερική). Πράγματι, εκείνη τη χρονιά η Αμερική κατάλαβε πως μαζί με την κρατική τρομοκρατία γεννιέται και η νεανική εξέγερση.

Tags: Marlon Brando, Vic Morrow, James Dean, Wolfman Jack, Elvis Presley, Νίκος Νικολαΐδης, rock'n'roll, ταινίες

---

Η τρομερή συμμορία

Είχα από πιτσιρικάς αυτό το περίεργο θέμα με τη λογοτεχνία - βαριόμουν το διάβασμα αλλά μου άρεσαν τα βιβλία. Να στο εξηγήσω καλύτερα, επειδή μοιάζει κάπως σχιζοφρενικό: δεν αντέχω τις χαώδεις περιγραφές, τον αχαλίνωτο λυρισμό, την ακατάσχετη παπαρολογία και τους φιοριτουροειδείς συμβολισμούς, θέλω το βιβλίο να βγάζει εικόνες (και δεν εννοώ μ΄αυτό ότι διαβάζω μόνο παιδικά βιβλία με πτυσσόμενες χαρτονένιες εικόνες), θέλω να σηκώνονται τα γράμματα από το χαρτί και να ζωγραφίζουν μπροστά στα μάτια μου - αυτό είναι όλο. Και βέβαια, λατρεύω τη μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού, γουστάρω να χαϊδεύω τα δεμένα αντίτυπα, να αγγίζω τα ιλουστασιόν εξώφυλλα... (το κόβω εδώ για να μην γίνει kinky η περιγραφή).

 

Tags: Jay McInerny, Bret Easton Ellis, Tama Janowitz, Brat Pack, βιβλία

---

Ποτέ μην υποτιμάς ένα εξάσφαιρο

Η ανέχεια αφήνει κουσούρια, όπως θα σε πληροφορήσουν 7 στους 10 ψυχολόγους (οι υπόλοιποι 3 απλώς δεν απαντάνε σε τηλεφωνικά ερωτήματα). Και η γενιά μου την πέρασε αυτή την ανέχεια στη δεκαετία του ’80 - όταν μαζευόμασταν ολόκληρες παρέες για ν΄ακούσουμε τον καινούργιο δίσκο που είχε αποκτήσει κάποιος από εμάς - ήταν μεγάλη υπόθεση τότε να αγοράσεις δίσκο, ήθελε δυο βδομάδων χαρτζιλίκι (ενός μηνός αν ο δίσκος ήταν εισαγωγής). Από αυτή την κατάσταση μου έχει μείνει μέχρι και σήμερα το κουσούρι να ακούω ολόκληρο το δίσκο που αγοράζω, να τον λιώνω πριν αγοράσω καινούργιο (το ίδιο βέβαια ισχύει και με τα cd - αν και νιώθω κάπως κορόιδο κάθε φορά που τα βλέπω - σα να ζήτησα μια CBR και να μου φέρανε ένα Dax-άκι, που πιάνει μεν διαστημικές επιδόσεις αλλά παραμένει μικροσκοπικά γελοίο). Αυτό το κουσούρι έχει σαν σύμπτωμα να μην αντέχω τα γιγαντιαία download μουσικής - όχι ότι δεν ενθουσιάστηκα όταν ανακάλυψα ότι θα μπορούσα να έχω τα άπαντα των Eyeless In Gaza με μια μόνο κίνηση - αλλά, και που τα κατέβασα, ανάθεμα αν άκουσα πάνω από μισό τραγούδι.

Tags: Roxy Music, Van der Graaf Generator, The Clash, The Knack, Fischer Z, The Boomtown Rats

---

Κινηματογραφώντας τον αδυσώπητο αέρα

Πάνε χρόνια πολλά, αιώνες μου φαίνονται, από τότε που έπαιζε εκείνο το ντοκυμαντέρ η ΥΕΝΕΔ με τίτλο Απόβαση στη Νορμανδία. Ήταν το πρώτο ντοκυμαντέρ που έβλεπα, αφηγητής ο Κώστας Σισμάνης (ο ίδιος που περιέγραφε και τους μαγνητοσκοπημένους αγώνες του Μωχάμετ Άλι με τη χαρακτηριστική βαριά, επίσημη, φωνή) - ακόμα θυμάμαι το δέος που μου είχε προκαλέσει. Επειδή υπήρχαν κανονικά πλάνα από την απόβαση, έβλεπα τους στρατιώτες να πλατσουρίζουν πλησιάζοντας την ακτή της Δουνκέρκης και είχα μείνει άφωνος - αυτοί οι άνθρωποι με τις φάτσες βγαλμένες από παλιές καρτ ποστάλ και τα όπλα χιαστί βάδιζαν συνοφρυωμένοι προς το θάνατο! Από τότε άρχισα να ενδιαφέρομαι για το συγκεκριμένο είδος (το ντοκυμαντέρ, όχι τις αποβάσεις!). Η αίσθηση ότι βλέπεις την ιστορία την ώρα που γράφεται, είναι αξεπέραστη.

Tags: punk, Sex Pistols, The Clash, X, Nick Cave, The Bad Seeds, The Filth and the Fury, Rude Boy, Χ: The Unheard Music, The road to God knows where