Χίλντα Παπαδημητρίου - Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς;

Η Χίλντα Παπαδημητρίου γεννήθηκε στην Καλλιθέα το 1957 και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Είναι μεταφράστρια, έχει γράψει δύο μονογραφίες για τους Beatles και τους Clash, για τις εκδόσεις Απόπειρα, και είναι τακτική συνεργάτης του διαδικτυακού μουσικού περιοδικού mic.gr. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Για μια χούφτα βινύλια» κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Wild Thing: Χίλντα, πότε κυκλοφορεί το επόμενό σου βιβλίο και ποιος είναι ο τίτλος του; Μπορείς να μου πεις γι' αυτό ένα δυο πράγματα, αλλά τόσο αποκαλυπτικά ώστε... να μη χρειάζεται ο αναγνώστης να το αγοράσει;

Χίλντα Παπαδημητρίου: Το επόμενο βιβλίο μου έχει τίτλο Έχουνε Όλοι Κακούς Σκοπούς. Ο τίτλος προέρχεται από ένα τραγούδι του Πουλικάκου με τον Εξαδάκτυλο. Πρόκειται για την υπόθεση της εξαφάνισης ενός δημοφιλούς τραγουδιστή το καλοκαίρι του 2007, την εξιχνίαση της οποίας αναλαμβάνει ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος. Ο δολοφόνος είναι όπως πάντοτε ο μπάτλερ.

WT: Είχες για πολλά χρόνια δισκάδικο. Σήμερα, με το YouTube, τα torrents, κ.λπ. ποια νομίζεις πως είναι πλέον η θέση της μουσικής και του μουσικού;

ΧΠ: Οι μουσικοί έχουν περισσότερες ευκαιρίες να γράψουν και να κοινοποιήσουν τη μουσική τους και μηδαμινές να κερδίσουν χρήματα απ' αυτήν. Η προσφορά μουσικής διογκώνεται υπέρμετρα, οι ακροατές βαριούνται την αναζήτηση αφού όλα είναι σε απόσταση ενός κλικ. Ζούμε ακόμα σε μια μεταβατική περίοδο, δεν μπορώ να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα. Η πώληση βινυλίων αυξάνεται, σε λίγο όμως θα υπάρχουν γενιές που δεν θα ξέρουν καν το cd.

WT: Απ' το '94 εργάζεσαι σαν μεταφράστρια. Υπάρχουν κάποια βιβλία που μετέφρασες και τ' αγάπησες ιδιαίτερα;

ΧΠ: Αγάπησα ιδιαίτερα τα βιβλία που δεν έκαναν πάταγο, εκείνα που, ενώ επένδυσα την ψυχή μου σ' αυτά, για πολλούς και διάφορους λόγους δεν βρήκαν το κοινό τους. Για παράδειγμα: Η Αγορά των Κλεφτών του A.I. Bezzerides (εκδ. Πατάκη), Η Απλή Τέχνη του Φόνου του Raymond Chandler (εκδ. Λυχνάρι), Τα Χαμένα Παιδιά της Claire Morrall (εκδ. Πατάκη), Λογοκρίνοντας μια Ιρανική Ερωτική Ιστορία του Shahriar Mndanipour, μεταξύ άλλων.

WT: Τι θα 'λεγες σε (για) κάποιον που έχει μόλις φάει ένα λαδερό φαγητό και βγάζει από τη θήκη του ένα βινύλιο πιάνοντάς το απ' τις δυο πλευρές μ' ασκούπιστα δάχτυλα;

ΧΠ: Δεν θα του έλεγα τίποτα. Θα σηκωνόμουν, θα έφευγα και θα του έκοβα την καλημέρα.

WT: Ποια είναι η ιδανική μουσική που θα σε συντρόφευε (ή όντως σε συντροφεύει) στη συγγραφική και μεταφραστική σου δουλειά;

ΧΠ: Δεν υπάρχει μία ιδανική μουσική. Εξαρτάται από το βιβλίο που γράφω ή μεταφράζω. Ιδανική είναι η μουσική που ταιριάζει στο ύφος και την ατμόσφαιρά του, ή η μουσική που έχω ανακαλύψει εκείνη την εποχή και δεν μπορώ να την αποχωριστώ.

WT: Και ποια πιστεύεις πως θα 'ταν η ιδανική μουσική επένδυση σ' έναν κινηματογραφικό φόνο;

ΧΠ: Ο Χίτσκοκ ανέθετε στον Μπέρναρντ Χέρμαν τη μουσική υπόκρουση των φόνων του. Μια απλή μελωδία με τσίτερ διατρέχει όλο τον Τρίτο Άνθρωπο του Κάρολ Ρηντ. Στο Μ, ο Φριτς Λανγκ βάζει το δολοφόνο Πήτερ Λόρε να σφυρίζει ένα απόσπασμα από τον Πέερ Γκυντ του Γκριγκ. Ανάλογα με το φόνο, και η μουσική υπόκρουση.

WT: Διαβάζεις κάτι αυτήν την περίοδο; Αν ναι, τι;

ΧΠ: Διαβάζω τη Λώρα, την Τελευταία των Μαρξ, της Ζέφης Κόλλια, την ιστορία του ζεύγους Πωλ Λαφάργκ & Λώρας Μαρξ (εκδ. Μεταίχμιο). Στο κομοδίνο περιμένουν τη σειρά τους το Δυο Φορές Αθώα της Έλενας Χουζούρη (εκδ. Κέδρος), και το Εαρινό Εξάμηνο του Γιώργου Στόγια (εκδ. Απόπειρα).

WT: Βέβαια επίκειται η έκδοση του επόμενού σου βιβλίου, όμως έχεις παρ' όλα αυτά κάτι άλλο στα σκαριά, έστω και σαν αόριστη ιδέα;

ΧΠ: Ιδέες υπάρχουν πάντοτε, όχι πολλές αλλά κυκλοφορούν μέσα στο μυαλό μου. Και κάτι ημιτελές στο συρτάρι μου που περιμένει πότε θα έρθει η κατάλληλη ώρα και γι’ αυτό.

WT: Πώς νιώθεις ζώντας στη σημερινή Αθήνα; Κάθε κάτοικος μιας πόλης έχει τον δικό του χάρτη με τα δικά του προσωπικά οδόσημα, και σε τούτον το χάρτη κατά κάποιον τρόπο χαρτογραφείται το παρελθόν του ανθρώπου. Ο δικός σου χάρτης υπάρχει πλέον;

ΧΠ: Αγαπώ πολύ την Αθήνα, το κέντρο της έστω και ρημαγμένο. Ο χάρτης μου ξεκινάει από την Καλλιθέα, περιφέρεται στη Νέα Σμύρνη, το Παλιό Φάληρο και το Κουκάκι, μέσω του Θησείου και της Πλάκας φτάνει στο ιστορικό εμπορικό κέντρο και καταλήγει στα Εξάρχεια. Η γωνία Σίνα και Σόλωνος της Νομικής παραμένει για μένα ο ομφαλός της γης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tags: Χίλντα Παπαδημητρίου, Για μια χούφτα βινύλια, Έχουνε Όλοι Κακούς Σκοπούς, συνέντευξη

---

Άνθρωποι και ποντίκια

Το Άνθρωποι και ποντίκια εκδόθηκε το 1937 κι έκανε τον Τζον Στάινμπεκ διάσημο. Είχε προηγηθεί τουλάχιστον ένα ακόμα αριστούργημα, το Κόκκινο αλογάκι, και θα ακολουθούσαν κι άλλα, καταρχάς τα Σταφύλια της οργής, αλλά κι ο Δρόμος με τις φάμπρικες, το Ανατολικά της Εδέμ, ο Χειμώνας της διχόνοιας.

Σοφά δομημένο και συγκλονιστικό στην απλότητά του, γραμμικό και συναρπαστικό σαν σκοτεινό παραμύθι, το Άνθρωποι και ποντίκια είναι ένα αφήγημα από κάθε άποψη υποδειγματικό.

Ο Τζορτζ κι ο Λένι, αχώριστοι φίλοι που στην εποχή του Μεγάλου Κραχ περιπλανιούνται αναζητώντας δουλειά, φτάνουν σ' ένα αγρόκτημα δίπλα στον ποταμό Σαλίνας. Ο Τζορτζ είναι μικρόσωμος και ξύπνιος, ο Λένι είναι ένας αγαθός γίγαντας, απλοϊκός, αργόστροφος, μ' αδυναμία στα απαλά πράγματα, που του αρέσει να τα χαϊδεύει. Δεν ελέγχει όμως τη δύναμή του. Χαϊδεύοντας ένα ποντίκι, του τσακίζει το λαιμό.

Τ' αφεντικό τους παίρνει εργάτες στ' αγρόκτημά του, όμως ο γιος του, ο Κέρλι, είναι ένας μοχθηρός τύπος που νιώθει μειονεκτικά απέναντι στον Λένι για το μπόι του κι επιπλέον είναι παντρεμένος με μια δεκαεξάρα που τη ζηλεύει παθολογικά.

Ο Τζορτζ κι ο Λένι ονειρεύονται ν' αποχτήσουν τη δικιά τους γη. Και τούτο είναι και το κεντρικό θέμα του βιβλίου. Τα όνειρα που κάνουν απλοί άνθρωποι και πώς τελικά αυτά διαψεύδονται από τη σκληρή καθημερινότητα. Σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες της ιστορίας, από τον καθαριστή τον Κάντι ως τον μαύρο σταβλίτη, τον Κρουκς, είναι άνθρωποι που είτε έχουν πάψει να ελπίζουν είτε γραπώνονται απελπισμένα από ένα άπιαστο όνειρο.

Ο Στάινμπεκ λέει την ιστορία του μ' απλή κι άμεση γλώσσα, τη γλώσσα των αμόρφωτων ηρώων του, και με περιγραφές που είναι ολοζώντανες και λιτές, δίχως την παραμικρή φλυαρία. Την έχει χωρίσει σε έξι «σκηνές», σαν θεατρικό, και πράγματι το Άνθρωποι και ποντίκια είχε μεγάλη επιτυχία στο σανίδι, ανέβηκε πάμπολλες φορές, κι επίσης διασκευάστηκε για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, με τελευταία κινηματογραφική εκδοχή αυτή του 1992 με τους Gary Sinise και John Malkovich, σε σκηνοθεσία του Sinise.

H τραγωδία ξεσπά όταν ο αγαθός Λένι γοητεύεται από τ' απαλά μαλλιά της γυναίκας του Κέρλι. Το τέλος, με την πικρή ειρωνεία του, κόβει την ανάσα.

Σε πολλές δημόσιες και σχολικές βιβλιοθήκες στις ΗΠΑ το Άνθρωποι και ποντίκια απαγορεύτηκε γιατί «ενθάρρυνε την ευθανασία», είχε «βλάσφημη και γενικά χυδαία γλώσσα», ήταν «anti-business» (εχθρικό προς τις μπίζνες, μ' άλλα λόγια), και συγκαταλέχθηκε στη λίστα με τα αμερικανικά βιβλία του 20ου αι. που έχουν τεθεί περισσότερο υπό αμφισβήτηση.

Και σήμερα, συναρπάζει τόσο όσο όταν πρωτογράφτηκε.

 

 

 

 

 

Tags: John Steinbeck, Of Mice and Men

---

Γιάννης Καλιφατίδης - Λίγη τάξη στο χάος

Ο Γιάννης Καλιφατίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε μεταλλειολόγος μηχανικός στη Γερμανία, στο Πολυτεχνείο του Ντάρμσταντ. Με την ελληνογερμανική μπάντα του, τους Into the Abyss, κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ, ενώ περιόδευσε στη Γερμανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μόνο στην Αγγλία, η μπάντα έπαιξε πέντε φορές στο θρυλικό Marquee Club! Επιστρέφοντας το 1999 στην Ελλάδα, ίδρυσε το βραχύβιο γκρουπ Lenin's Modem. Το 2005 ολοκλήρωσε τον κύκλο μεταφραστικών σπουδών στο γερμανικό τμήμα του ΕΚΕΜΕΛ. Έκτοτε ασχολείται επαγγελματικά με τη λογοτεχνική μετάφραση. Το 2007 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής μετάφρασης για το βιβλίο του W.G. Sebald Οι ξεριζωμένοι (εκδ. Άγρα), ενώ το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο Γερμανόφωνης Λογοτεχνίας για το βιβλίο του Georg Heym Ο κλέφτης: Επτά αφηγήματα (εκδ. Νεφέλη). Από τον Σεπτέμβριο του 2012 διευθύνει το τμήμα λογοτεχνικής μετάφρασης του Ινστιτούτου Γκαίτε Αθηνών. Παράλληλα, παίζει κιθάρα και τραγουδά στους Penny Dreadful.

Tags: Γιάννης Καλιφατίδης, Penny Dreadful, interview

---

Φίλιππος Μανδηλαράς – Κάπου ν’ ανήκεις

Ο Φίλιππος Μανδηλαράς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Μετά από φιλολογικές και κοινωνικές σπουδές σε Αθήνα και Παρίσι, επέστρεψε στην Αθήνα ως προσωρινώς μόνιμος κάτοικός της, μέχρι που τελικά κατάφερε να αποδράσει για τη Χίο όπου ζει τα τελευταία πέντε χρόνια.

Με το παιδικό κι εφηβικό βιβλίο ασχολείται περίπου δεκαπέντε χρόνια, είτε ως συγγραφέας, είτε ως μεταφραστής, επιμελητής και αναγνώστης. Έχει γράψει δεκάδες τίτλους κάθε είδους για παιδιά κάθε ηλικίας, καθώς και μυθιστορήματα για έφηβους και νέους. Παράλληλα, έχει διαμορφώσει μια μέθοδο Δημιουργικής Γραφής για παιδιά Δημοτικού, την οποία και εφαρμόζει σε σχετικά εργαστήρια, σεμινάρια αλλά και στις επισκέψεις του στα Δημοτικά σχολεία.

Tags: Φίλιππος Μανδηλαράς, συνέντευξη

---

Δημήτρης Βανέλλης: Κόμικς, επιστημονική φαντασία (και μια βιβλιοθήκη)

Ο Δημήτρης Βανέλλης είναι σεναριογράφος κόμικς, συγγραφέας (κυρίως βιβλίων στο χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού) και βιβλιοθηκονόμος στη Βιβλιοθήκη της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Έχει γράψει σενάρια κόμικς για πολλούς δημιουργούς του χώρου, που έχουν δημοσιευτεί στη Βαβέλ, το 9 της Ελευθεροτυπίας, το Σινεμά κ.ά. Τέσσερα άλμπουμ της σειράς «Φανούρης Άπλας», σε σενάρια δικά του μαζί με τον Δ. Καλατζή, εκδόθηκαν τη δεκαετία του '90 από τη ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΚΣ (εικόνες του Σπύρου Δερβενιώτη). Το 2011 γράφει τα σενάρια για το άλμπουμ Παραρλάμα (μεταφορά σε κόμικς διηγημάτων του Δημοσθένη Βουτυρά), ενώ το 2012 για το Γιούσουρι (μεταφορά σε κόμικς διαφόρων ελληνικών διηγημάτων του πρώτου μισού του 20ου αιώνα). Τις εικόνες για τα δύο αυτά άλμπουμ έφτιαξε ο Θανάσης Πέτρου και κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Τόπος.

Ο Δημήτρης Βανέλλης μιλάει στο Wild Thing.

Tags: Δημήτρης Βανέλλης, comics, συνέντευξη