Wild Machine interview

Read english text

To rock'n'roll οφείλει να είναι επικίνδυνο.Το παραπάνω αξίωμα έχουν αφομοιώσει οι αθηναίοι Wild Machine και αφού το διάνθισαν με make up, hair spray και το έντυσαν με πολύχρωμα spandex, το σερβίρουν με περίσσιο στυλ στο στερεοφωνικό κάθε νουνεχή rocker και μη που μπαίνει στο δρόμο τους, μέσω του ντεμπούτου τους 'ΙΙ'. Ο άνθρωπος πίσω από μικρόφωνο και μάσκαρα, Johny Hott μας μιλά για τα ελληνικά heavy metal δρώμενα, τους ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους, την καινούρια τους δουλειά και άλλα ενδιαφέροντα. Ready for some Glam from Hell?

Wild Thing: Ο δίσκος είναι το ντεμπούτο σας. Γιατί λοιπόν λέγεται II και γιατί αργήσατε τόσο να τον κυκλοφορήσετε; Τι μερίδιο ευθύνης έχει η ελληνική πραγματικότητα (στρατός, κρίση, πίστες με γαρύφαλλα κ.λπ.) σε αυτό; 

Johny Hott: Ο τίτλος είναι φυσικά αυτοσαρκαστικός επειδή τόσο καιρό θα μπορούσαμε να είχαμε βγάλει δύο άλμπουμ. Υπήρχε ένα θέμα απόστασης - έμενα επαρχία λόγω κάποιων υποχρεώσεων εκείνον τον καιρό. H έντονη λάιβ δραστηριότητά μας τότε μας πήγε πίσω στο «στουντιακό» σκέλος. Μπορώ να πω ότι αν η μπάντα αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει, ο στρατός είναι αμελητέο εμπόδιο. Η κρίση σίγουρα είναι εμπόδιο και η οικονομική σφαλιάρα που υπέστη η Ελλάδα (ειδικά απ' το '09 κι έπειτα) δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο, πόσο μάλλον τα όχι και τόσο mainstream κλαμπ. Καλά, για τις ροκ μπάντες δε το συζητώ. Ανέκαθεν η όλη φάση ήταν D.I.Y. και άμα μένεις άνεργος, δεν έχεις την ελευθερία κινήσεων που είχες. Οι λαϊκές πίστες και τα «μαγαζά» είναι ένα θέμα από τα μέσα των 90s όπου η νεολαία - λόγω εκμαυλισμού της κοινωνίας - στράφηκε ξαφνικά στο «λαϊκοπόπ». Είναι συγκεκριμένα και η Ελληνική κοινωνία που δε το πολυσηκώνει. Μην πας μακριά, ιταλικές μπάντες στη χώρα τους είναι πολύ πιο σεβαστές ή γιουγκοσλάβικες, για ισπανικές δε το συζητάω καν.

WT: Τι ανταπόκριση λαμβάνετε ως τώρα από κοινό και τύπο;

JH: Αναμενόμενες θα έλεγα, άρα ικανοποιητικές. Δεν έχει κλείσει ο κύκλος του δίσκου ακόμα, είναι αρκετά φρέσκια κυκλοφορία για να έχουμε πλήρη εικόνα.

WT: Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Jay Messina; Η συνεργασία έγινε μέσω e-mails ή δουλέψατε μαζί από κοντά; Και κατά πόσον σας επηρέασε η εμπειρία του να δουλέψετε με έναν ο οποίος έχει δουλέψει με τεράστιες μπάντες όπως οι Aerosmith και οι Rolling Stones;

JH: Ένας κοινός μας γνωστός μας έφερε σε επαφή. Αν και η συνεργασία έγινε εξ αποστάσεως, συναντηθήκαμε στην Αθήνα μια φορά. Είναι σίγουρα αβαντάζ να δουλεύεις με έναν θρύλο της μουσικής τεχνολογίας και τεράστια τιμή, δεν το συζητώ.

WT: Αν και μου αρέσει πολύ το άλμπουμ σας, περνάω καλύτερα στις συναυλίες σας. Είναι οι Wild Machine μια κατ' εξοχήν λάιβ μπάντα;

JH: Προτιμούμε τα λάιβ χίλιες φορές από το να ασχολούμαστε με στουντιακή δουλειά. Αυτό μας στοίχισε την αργοπορία του άλμπουμ αλλά ελπίζω να αποτυπώθηκε κάτι τις από λάιβ συναίσθημα και στο δίσκο. Προσπαθούμε να κουλαντρίσουμε τη σχέση λάιβ-στούντιο. Θα αρχίσουμε να δουλεύουμε το επόμενο άλμπουμ σύντομα. 

WT: Δηλώνεις περισσότερο οπαδός των ζωντανά ηχογραφημένων δίσκων παρά των στούντιο. Όμως, ένας λάιβ δίσκος σήμερα, σε αντίθεση με το παρελθόν, έχει κατά 99% υποστεί ψηφιακή επεξεργασία ώστε να διορθωθούν τυχόν λάθη κ.λπ. Το θεωρείς υποκριτικό εκ μέρους μιας μπάντας και κατά πόσον τέτοιες ενέργειες χαλάνε την ουσία και την απόλαυση ενός λάιβ δίσκου;

JH: Συγκεκριμένα είμαι οπαδός του λάιβ συναισθήματος. Κυρίως οι στούντιο δίσκοι από τα 70s και πριν είναι ηλεκτρισμένοι με φυσική ενέργεια. Αν η μπάντα είναι ορμητική, δε νομίζω να είναι θέμα αν υπάρχουν και μερικά overdubs παραπάνω για αλατοπίπερο σε ένα λάιβ άλμπουμ. Τίποτα δεν είναι ντροπή στη μουσική. Προσωπική μου προτίμηση είναι το υλικό να είναι πιο ξερό και ακατέργαστο. Οι τυποποιημένες «ογκώδεις» τριγκάτες παραγωγές metal συγκροτημάτων έχουν αρχίζει να με ενοχλούν. Σίγουρα η μάζα τις προτιμάει.  

WT: Είναι προφανές ότι δίνετε μεγάλη έμφαση στο image. Είναι ένα είδος φόρου τιμής σε παλιότερα συγκροτήματα ή πιστεύεις ότι είναι βασικό συστατικό της ατμόσφαιρας γύρω από τους Wild Machine; Τελικά, κατά πόσον διαφέρει ουσιαστικά στη νοοτροπία το sleazy image με το corpse-paint μιας black metal μπάντας;

JH: Κυρίως είναι για λόγους δημιουργίας ατμόσφαιρας/θεατρικότητας και μερικώς πρόκλησης. Μην ξεχνάς ότι ξεκινήσαμε το 2000, όπου ένα σχετικό 'revival' ήταν ακόμα ουτοπία, οπότε ήταν κάπως shocking για το ροκ κοινό. Εδώ τώρα, εν έτει 2012 και ακόμα δεν έχει «κάτσει» στην πλειοψηφία. Σημασία για μένα προσωπικά δεν έχει αν το image είναι black metal ή glam ή industrial. Αν υπάρχει κόμπλεξ αυτοπροβολής και coolness του ατόμου, αυτό θα φανεί. Το «σατανιστικό» ασπρόμαυρο black metal image νομίζω πρεσβεύει τελείως διαφορετικά πράγματα από το sleazy, το οποίο έχει μία τεράστια γκάμα από σατυρικό, προκλητικό, έως θεατρικό και διασκεδαστικό και φυσικά, το επιμελώς ατημέλητο, εκ του ασφαλούς 'urban' «βαρυπεπονέ», χεσοναρκισσίστικο, που μου τη σπάει και πραγματικά είναι φλώρικο, αλλά περνάει πιο εύκολα στον λαό. 

WT: Πρόσφατα έβλεπα το ντοκιμαντέρ The Decline of Western Civilization pt. 2: The Metal Years όπου, μεταξύ άλλων, πρωταγωνιστούν μέλη καινούργιων, εκείνη την εποχή, hard rock συγκροτημάτων των late 80s. Oι περισσότεροι πραγματικά πίστευαν ότι θα πιάσουν το αμερικάνικο όνειρο από τα μαλλιά, όντες μέλη heavy metal συγκροτημάτων. Σήμερα, αλλά και πριν δώδεκα χρόνια που ξεκινήσατε εσείς, οι εποχές έχουν αλλάξει άρδην και το heavy metal δεν έχει σε καμμία περίπτωση την εμπορική απήχηση και τη δημοτικότητα που είχε τότε. Η γενιά εκείνη, εκτός των λαμπρών της εξαιρέσεων, απέτυχε στο σκοπό της. Έχοντας λοιπόν ως γνώμονα τα παραπάνω και ως μπούσουλα την πρόσφατη ιστορία του heavy metal, πόσο πιο εύκολη ή πιο δύσκολη θεωρείς ότι είναι η απόφαση να αφοσιωθείς σε κάτι τέτοιο; Είναι τελικά ευχή ή κατάρα η γνώση του ότι πιθανότατα δε θα τα καταφέρεις να ζήσεις αποκλειστικά από τη μουσική σου;

JH: Η κατάσταση του τότε αφορούσε τα αμερικάνικα δρώμενα, τα οποία είχαν να κάνουν (και έχουν) αποκλειστικά με τις μόδες/τάσεις. Δικαίως ή αδίκως, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή με το grunge, αλλά ίσως να φταίνε και οι «μαλλιαρές» μπάντες του τότε που δεν είχαν να προτείνουν και καμιά άλλη αξία πέραν της αυτοπροβολής τους και της αφελούς δίψας τους για αναγνώριση. Μεγάλη αδικία πάντως για τους London, που ήταν πρωτεργάτες του αμερικάνικου glam και ποιοτικότεροι πολλών. Είναι απόλυτα υγιές να θες να πετύχεις κάτι από την dance ή ποπ ή λαϊκή μουσική, αλλά να ζήσεις απ' το metal... πρέπει να ρίξεις τόσο τους τόνους που θα γίνεις 'family entertainment', κάτι που δε νομίζω να είναι και πολύ συμβατό με το heavy metal. Η οικονομική αποτυχία της μουσικής βιομηχανίας είναι γενικότερη και έχει να κάνει με τη σημερινή κατάσταση όπου το φυσικό προϊόν έχει αντικατασταθεί από το πάτημα ενός κουμπιού το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Να ζήσεις από τη μουσική (και δη «σου») είναι βαριά κουβέντα. Τις σημαντικές πωλήσεις ξέχνα τες απ' την στιγμή που υπάρχει το downloading. Άντε, αν ανήκεις σε κάποιο 'cult' παρακλάδι, να πουλήσεις κανένα βινύλιο αλλά το κόστος παραγωγής είναι τέτοιο όπου στην ουσία το πολύ πολύ παίρνεις πίσω αυτά που έδωσες. Στο φινάλε, όπου βλέπεις πολλά φράγκα στη μουσική, άλλος παράγοντας κινεί τις εξελίξεις και όχι ο καλλιτέχνης, και το metal έχει αυτή την «υγεία», ότι μπάντες και εταιρείες είναι φάν και δημιουργοί κάνοντας αυτό που θέλουν κινούμενοι ανεξάρτητα, όχι businessmen. Και η γνώση είναι πάντα υγεία. 

ΦΜ: Είστε στο κουρμπέτι από το 2000, όταν η αναβίωση του 80s heavy metal και συγκεκριμένα του glam/hair/sleaze hard rock δεν είχε αρχίσει. Σήμερα κυκλοφορούν άπειροι μεταλλάδες με φουλάρια και μεταλλικά βραχιόλια, πολλά ροκ κλαμπ έχουν στο σαββατιάτικο πρόγραμμά τους video clip του VH1 rocks και η Σουηδία έχει ανακηρυχθεί το L.A. των 00's. Ως παλαιότερη φρουρά, πώς έζησες εσύ αυτό το «μπαμ» της επιστροφής των ακροατών και κατ' επέκταση των νέων μουσικών προς αυτό το μουσικό ρεύμα και τι πιστεύεις ότι το πυροδότησε;

JH: Όπως παρατήρησες, το 2005-2006 σημειώθηκε ένα σχετικό 'revival' αλλά όχι μεγάλο διεθνώς. Το black metal, death metal, hardcore είναι ακόμα πιο επίκαιρα και αποδεκτά. Δεν θεωρώ επαναστατικό το ότι πήραν χαμπάρι τα ροκ κλαμπ ότι υπάρχουν και οι Motley Crüe πέραν των Metallica και Μaiden. Μάλλον θλιβερό θα έλεγα. Το '96 οι White Lion γιατί ήταν για φτύσιμο; Έγιναν cool ξαφνικά; Και κατά πόσο είναι επαναστατικό να θεωρούνται cool μπάντες με σινιέ αλητεία και μπαλάντες; Το arena rock των 80s είναι πολύ «ποπ-ίζον» και fancy και μπορεί να συνδεθεί ένας πιτσιρικάς μαζί του πολύ εύκολα. Θα θεωρήσω πιο λαμπρό φαινόμενο να παίζεται 70s glam στο 'classic rock' playlist. Η Σουηδία είναι πολύ ξακουστή για το «ζαχαρωτό» songwriting της με μεγάλο pop παρελθόν, οπότε να τσιτώσεις λίγο τις κιθάρες και να βάλεις 'smokey' ομορφόπαιδα πάλι κατά 'κεί σε βγάζει. Οι σκανδιναβικές χώρες είναι οικονομικά ανεξάρτητες και ένας άνεργος παίρνει σεβαστή επιδοματάρα και κάνει τα δικά του και μπράβο του. Γι αυτό έχουν και ανεπτυγμένες σκηνές σε όλα τα είδη. Μιλώντας για τα Ελληνικά δεδομένα δε μου έκανε καμμία εντύπωση το «μπαμ» αυτό. Εξάλλου, στην Ελλάδα του 2005 κάτι «ανάλαφρο» πλανιόταν στην ατμόσφαιρα και η αβάσταχτη ελαφρότητα των Bon Jovi έγινε πιο προσβάσιμη στον Έλληνα. Τώρα, αν έγινε και αποδεκτό από μια μερίδα μεταλλάδων που το κατέκριναν, μπράβο τους. Μεγάλο πολιτισμικό βήμα να μην κράζεις πια τους Poison εν έτει 2012.

WT: Είστε label mates με τους Έλληνες Cyanide 4. Ποιες άλλες εγχώριες μπάντες του ιδιώματος θα πρότεινες να τσεκάρουμε;

JH: Εσύ θα γνωρίζεις ήδη μπάντες, θα πρότεινα απλά όποιος έχει την περιέργεια να ΨΑΞΕΙ. Youtube, myspace, όλα free, 'free for all' που έλεγε κι ο Ted Nugent. Και όποιος βρει κάτι να τον ενδιαφέρει, είναι καλύτερα από το σπίτι να τα τσεκάρει λάιβ. 

WT: Πώς αιτιολογείς το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα ακροατών βάλλουν εναντίoν του ποζεράδικου hard rock; Τι είναι αυτό που δεν αντιλαμβάνονται;

JH: Κυρίως θίγεται η «αρρενωπότητα» του ατόμου που συνήθως είναι αγοράκι και δε τον φοβίζει/ψαρώνει τόσο ο C.C De Ville όσο ο Abbath. Τα κοριτσάκια δεν έχουν ιδιαίτερο θέμα, αρκεί να είναι κούκλος ο τραγουδιστής.

WT: Πέραν των προφανών επιρροών σας, τι άλλα συγκροτήματα ακούτε; Υπάρχουν στοιχεία από τα ετερόκλιτα ακούσματά σας μέσα στο τελικό glam αποτέλεσμα;

JH: Προσωπικά δεν ήμουν και ο μεγαλύτερος φαν του sleaze, μπορεί να παράγουμε μερικώς αυτόν τον ήχο/image και να μας κατατάσσουν εκεί, αλλά στη συλλογή δίσκων μου θα δεις ότι έχω 30 τεμάχια Death SS και 5 Motley Crüe. Το sleaze - το πρωτογενές αμερικάνικο - ήταν το πιο μπασταρδεμένο μουσικό είδος metal, μετέπειτα τυποποιήθηκε. Άρα τα ετερόκλητα ακούσματά μας, μας έκαναν να παράγουμε glam/sleaze. Δεν περιμέναμε τους Crashdiet να μας δείξουν το δρόμο. Τα συνολικά μας ακούσματα είναι 70s και όχι 80s όπως θα πίστευε κάποιος. Γενικά όμως δεν υπάρχουν όρια. Όλοι μας προσκυνάμε φυσικά Kiss, Αerosmith, AC/DC, Quireboys, Slade, Judas Priest και μπορούμε να ξεφύγουμε κατά πολύ με 60s soul και 80s synth. Τελευταία «εσωτερική επιδημία» είναι το dark electro συγκρότημα Συνθετικοί (σσ. δώσε!). Πιστεύω ότι όλα αυτά δρουν υποσυνείδητα μέσα μας και βγαίνει αυτό το σχετικά freaky αποτέλεσμα. Θα ήταν πολύ βαρετά αλλιώς.

WT: Ξεχώρισα το τραγούδι "Suicide" λόγω των στίχων του. Με τι αφορμή θίγεται ένα θέμα πέρα από τα γνωστά, feelgood πράγματα που συνήθως καταπιάνεστε; Έχει γραφτεί πριν να αρχίσουν οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα να γίνονται καθημερινό φαινόμενο;

JH: Έχει γραφτεί το 2004 και δυστυχώς επιβεβαιώνεται το τελευταίο χρονικό διάστημα συχνά. Όπως και το "Straight To Hell" που ανοίγει το δίσκο, που είναι του 2007 και είναι ένας μονόλογος-παραλήρημα που τελικά οδηγεί στην κρεμάλα.

WT: Τα τραγούδια που περιέχονται στο δίσκο υπάρχουν εδώ και κάποια χρόνια. Έχετε ήδη αρχίσει να συνθέτετε τραγούδια για τον επόμενο δίσκο;

JH: Χονδρικά υπολογίζεται ότι υπάρχουν γύρω στα 8 κομμάτια προς στιγμήν εκ των οποίων τα 3 τα παίζουμε λάιβ ήδη απ' το 2009.

WT: Πες αλήθεια, εικόνες όπως η promo φωτογραφία με το πληθωρικό στήθος ντυμένο στο άσπρο μπλουζάκι με το λογότυπό σας είναι σύνηθες φαινόμενο backstage, ή με το που ο θεός του rock'n'roll σας έκλεισε το μάτι αδράξατε την ευκαιρία και βγάλατε τη φωτογραφία; Υπάρχει φωτογραφικό υλικό με την κοπελιά χωρίς μπλούζα, προς χρήση σε πιθανή επετειακή επανακυκλοφορία του II;

JH: Χαχα, κοίτα, τα backstage stories είναι πριβέ, 'off the record' ό,τι θες, είναι καγκουριά να λέω γι' αυτά. Ό,τι κάνουμε δε το κάνουμε για να «ζήσουμε το μύθο του ροκ», ό,τι τυχαίνει έχει καλώς. Πάντως (επιτρέπεται να βρίσω;) και γαμήσια έχουν πέσει backstage και άλλα. Δημόσιο γυμνό υλικό δεν υπάρχει απ' την δεσποινίδα. Ίσως ζητηθεί να κάνει κάτι και για το επόμενο, καλή ιδέα. Πάντως εντυπωσιακοί βύζοι έτσι; Και είναι real. (σσ. το Wild Thing συνεχίζει να είναι μουσικό μέσο αλλά αφήνουμε τον κόσμο να εκφράζεται.)

WT: Το μέλλον της Ελλάδας διαγράφεται σκοτεινό από οικονομικής άποψης. Αν οι Wild Machine είχαν την ευκαιρία να μεταναστεύσουν προκειμένου να είναι σε θέση να συνεχίσουν να βγάζουν δίσκους και να αμοίβονται για τη δουλειά τους, θα τα άφηναν όλα πίσω;

JH: Εάν πέφταν «γκαφρά» ικανοποιητικά και ο παράγοντας που σε έφερνε στην άλλη χώρα δε σε άφηνε ξεκρέμαστο και βέβαια. 

WT: Ποιο θα ήταν το ιδανικό line-up για ένα Wild Machine fest;

JH: Μάλλον θα ήταν πενταήμερο αυτό το fest ή και παραπάνω. Για το παρόν, κάτι παρεμφερές έχουμε να προτείνουμε με το High Voltage Φest στο Κύτταρο στις 24/10 μαζί με George Gakis and the Troublemakers, Nostos και Heart Attack.   

WT: Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια του συγκροτήματος; Υπάρχουν πλάνα για συναυλίες ή και για κάποια περιοδεία;

JH: Πέραν του Fest στο Kύτταρο, δεν έχουμε κλείσει κάτι άλλο λόγω του ότι αλλάξαμε πάλι line-up πρόσφατα. Είμαστε σε επαφή με κάποιους παράγοντες και όποιος έχει κάποια πρόταση είμαστε ορθάνοιχτοι. Εάν είναι να γίνει κάτι εκτενέστερο, θα πραγματοποιηθεί κατά πάσα πιθανότητα στο εξωτερικό. Το κοντινότερο πλάνο είναι να μην κωλυσιεργήσουμε με το επόμενο άλμπουμ.

WT: Κλείσε τη συνέντευξη όπως θες!

JH: Άπειρα thanks στο Wild Thing, και σας εύχομαι τα καλύτερα γιατί το αξίζετε.

 Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα Αγγλικά:

Rock'n'roll needs to be dangerous. Wild Machine from Athens, Greece seem to have absorbed that tenet and after having decorated it with some make-up, hairspray and dressed it up with colourful spandex, they serve it right at the stereo of every thinking (or not) rocker that gets in their way, through their debut 'II'. The person behind the mascara and microphone, Johny Hott, talks about facts concerning the Greek heavy metal scene, live albums, their new piece of work and more interesting stuff. Ready for some Glam from Hell?

 

Wild Thing: This album is your debut. So, why is it called II and why did it take you so long to release it? Were certain situations here in Greece, such as the economical crisis, the compulsory military service and the preference of the masses for Greek pop music, sticking points?

Johny Hott: The title is being self sarcastic, because within the time that's passed we could have done two albums (instead of one). There was a distance issue; I was living in the country for a while due to some personal issues. Also our constant concert activity held us back as far as work in the studio was concerned.

I believe that if a band really loves what it's doing, the military service doesn't even count as a big problem. Crisis is a problem though and the economical punch that Greece was hit with (especially since '09) hasn't left anything standing, let alone the not-so-mainstream clubs. As for rock bands, it always was a D.I.Y. situation and if unemployment gets to you, you lose the freedom you had to make some progress. As for the Greek pop situation and the related clubs/venues, that is an issue since the 90s when young people due to society's general loss of traditional ethics suddenly turned to it. Italian bands are much more respected in their country, the same goes for Yugoslav ones, let alone the Spanish ones.

WT: What feedback do you get from the audience and press so far?

JH: I would say predictable; so satisfying. The circle of the album hasn't gone full yet, it's a rather fresh release to fully assess its impact.

WT: How did your co-operation with Jay Messina happen? Was it via e-mail or did you work together up close? How much did the experience of working with someone who has worked with bands such as Aerosmith and The Rolling Stones affect you?

JH: A guy we both know got us in contact. Though the co-operation happened by distance, we met him in Athens once. It surely is an advantage to work with a legend in music technology and a huge honour undoubtedly.

WT: Though I really like your album, I always have a better time in your gigs. Is Wild Machine above all a live act?

JH: We prefer concerts one thousand times more than getting involved with working in the studio. That is what cost us the delay of the album's release but I hope we captured a little bit of a live feeling on the album. We try to balance the live–studio thing. We will start working on the next album soon.

WT: You claim that you are a bigger fan of live albums than studio ones. But a live record nowadays, in contrast to the past, is almost always digitally processed in order to fix mistakes etc. Do you think it is hypocritical for a band to do something like that and how much do these procedures destroy what a live album represents and the enjoyment of it all?

JH: To be accurate, I am a fan of the live feeling. Mostly studio albums of the 70s and older times are electrified with natural energy. If the band is powerful, I don't think that is a big issue if there are some overdubs here and there just to spice up things in a live album. Nothing is an embarrassment in music. My personal preference is for the material to be more rough and raw. The patronized, big volume and triggered metal productions have started annoying me but there's no doubt that most people prefer them that way.

WT: It is obvious that you focus on your image. Is it a way to pay tribute to older bands, or do you think it's a crucial element of the whole atmosphere around Wild Machine? In fact, how much does the sleazy image differ to the corpse-paint of a black metal band?

JH: It's mainly in order to create atmosphere and be theatrical and partly because it is challenging. Don't forget that we started in 2000, when such a revival was still utopian; it was kind of socking for the rock crowd. It's 2012 now and the audience still doesn't get it. It holds little interest for me whether the image is black metal or glam or industrial. If there are issues concerning self exposure and coolness of a person, this will come out eventually. I think the 'satanic' black and white black metal image, stands for completely different things than sleazy, which has a huge variety of elements, from a sarcastic one, an all the way offensive to a theatrical one. And of course the urban badass, shitty narcissistic element that gets in my nerves 'cause it's totally nerdy but still, it's more appealing to the masses.

WT: Recently I was watching the documentary The Decline of Western Civilization pt. 2: The Metal Years, where, amongst others, star band members of new at the time hard rock bands of the late 80s. Most of them did really believe that they could chase the American dream by being members of heavy metal bands. Today, but also twelve years ago when you started, things are/were completely different. Heavy metal undoubtedly is not as popular as it used to be. That generation, apart from significant exceptions, failed at their goal. Having in mind what I said above and with the recent history of heavy metal music as a criterion, do you think it's more difficult or is it easier for someone to dedicate himself to something like that? Is it a blessing or a curse to know that you probably won't be able to live exclusively by your music?

JH: The situation then was that the American scene was (and still is) dominated exclusively by trends. Fair or not, things moved to a different direction with grunge, but maybe it was also the fault of those hair bands of the time that weren't representing anything but their own need for self exposure and naïve hunger for being recognized. It was a real shame for London though, who were pioneers of American glam and more qualified than many others. It is completely healthy to want to accomplish something playing pop or folk music, but making a living out of metal... you'll have to make a lot of compromises, so many that in the end you'll become family entertainment, which is something I don't find compatible with heavy metal music. The financial failure of the music industry is of course a fact in general, which is related to modern distribution possibilities, because the natural form of the product has been replaced by the push of a button, something that find completely acceptable. You have to forget huge sales as long as there is downloading. Maybe, if you belong to a cult subgenre, you may sell some vinyl copies of your record, but the cost to manufacture them is such that you barely earn what you spent. To put this straight, when you see the big bucks in music, there is some other factor in play - other than the artist - who's pulling the strings; but heavy metal music is healthy on that part. Both bands and companies are primarily fans and artists who do what they want to independently, without any businessmen behind them. Acknowledging your situation is always healthy.

WT: You have been around since 2000, when 80s heavy metal revival and specifically revival of glam/hair/sleaze had not started yet. Today, tons of metalheads are walking around wearing scarves and silver wristbands, many rock clubs play video clips of VH1 Rocks on Saturday night and Sweden is the L.A. of the zeros. Like the old you are, what was your experience of that boom of the preference of the listeners and thus new musicians to that genre  and what did you think fired it?

JH: As you noticed, in 2005-2006 there was a revival but it was not so big. Black metal, death metal and hardcore are still much more accepted genres. I don't see it as a revolutionary thing that rock clubs finally realized there's also Motley Crüe apart from Maiden and Metallica. I guess that's sad actually. Is there a reason why in '96 White Lion were considered shitty? Are they cool all of a sudden now? How rebellious is the fact that bands with a fake punk attitude and ballads are considered cool? Arena rock of the 80s is much more pop-ish and fancy and a new kid can relate to it easily. I think that it would still be truly big if 70s glam remained a part of the 'classic rock' playlists. Sweden is widely known for its 'candy' songwriting and its great pop history; so if you make the guitars a bit louder and pick some smoky handsome boys as band members, you'll end up with the same results. Moreover scandinavian countries are financially independent and someone there who's unemployed gets a respectful allowance so he can do his thing (good for him). That's why they have great scenes there of all genres. As for the Greek part of the story, that boom wasn't surprising at all. In Greece circa 2005, 'easy listening' was in the air and the unbearable lightness of Bon Jovi became more relative to Greeks. Now, if it became accepted by a part of the metalheads that used to criticize it, 'well done metalheads'; it’s a great cultural achievement not to make fun of Poison anymore in 2012.

WT: You are labelmates with the greek band Cyanide 4. What other bands from Greece would you encourage us to check?

JH: I think that you already know bands, I would say that whoever has the curiosity should SEARCH. Youtube, Myspace, everything is free, 'free for all' as Ted Nugent said. And if you find something interesting, it's better to check them live than just from home.

WT: How do you justify the fact that a big part of the audience strike out at poser hard rock? What is it that they don't get?

JH: Mainly because with poser rock the masculinity of a person is questioned. That person is most often a boy who doesn't get scared or overwhelmed as much by C.C. De Ville as by Abbath. Girls don't really have an issue as long as the singer is handsome.

WT: Apart from your obvious influences, what other bands are you into? Are there elements from all those diverse bands you are listening to mixed into your approach of glam?

JH: Personally I was never the biggest fan of sleaze. We may partly produce that sound and image and be labeled as such, but in my record collection you would see that I have 30 items by Death SS and just 5 by Motley Crüe. The original sleaze from the States was the most mixed metal genre, it later got patronized so the diverse things we like made us produce this glam/sleaze sound. We are not as much into 80s stuff as most people would think, but more into 70s. But there are no limits. Obviously, we all worship KISS, Aerosmith, AC/DC, Quireboys, Slade, Judas Priest and can get carried away with some 60s soul and 80s synth. Our latest 'virus' is the dark electro band Synthetikoi (hell yeah!). I think that all those influences act subconsciously within us and we eventually end up with that freaky result. It would be pretty boring otherwise.

WT: The song "Suicide" got my attention due to its lyrics. What motivated you to write about an issue which is far different from your usual, feelgood topics? Was it written before suicides in Greece started becoming an everyday issue?

JH: It was written in 2004 and unfortunately its theme has become a frequent reality recently. As with "Straight to Hell", that opens the album, which is from 2007, it is a monologue, a kind of frenzy that finally leads to... the gallows.

WT: The songs in the album have existed for some years now. Have you already started composing new songs for your next record?

JH: There are already 8-ish new songs that have been written, three of which are in our live setlist since 2009.

WT: Tell me the truth now, things like the promo picture featuring that curvy breast, clad with the white t-shirt carrying your logo, are common when you are backstage, or as soon as the god of rock'n'roll got generous with you, you grabbed the opportunity? Is there any photographic material with the lady without the tops, to use in a possible anniversary re-release of II? (laughs)

JH: Ha ha, well, backstage stories are private, off the record. It would be lame to talk about that kind of stuff. Whatever we do, we don't do it to live the 'rock n’ roll myth'; whatever happened, it just did. Though (is it ok if I swear?) we've had our share in shaggs backstage. Public nude material of the lady is not available. Maybe she will be asked to do something for the next one - good idea. Great boobs though huh? And they are real. (ed. Gentlemen, control yourselves)

WT: The future of Greece is uncertain and dark from an financial perspective. If Wild Machine had the chance to migrate in order to be able to keep recording albums and get paid for their work, would they leave it all behind?

JH: Of course, if 'bread' was involved and the person that would bring us to a foreign country couldn't easily get rid of us.

WT: What would be the ideal line-up for a Wild Machine fest?

JH: That would most likely be a five day fest or more. We have something similar to announce with High Voltage Fest at Kyttaro club, on October 24th featuring also George Gakis & the Troublemakers, Danger Angel, Nostos and Heart Attack.

WT: What are your future plans as a band? Are you planning any gigs or even a tour?

JH: Apart from the fest at Kyttaro, we haven't booked anything else yet because we recently had another lineup change. We are in contact with some people and we are more than ready to discuss with anyone who has a proposal. If something bigger would take place, it would be abroad. Our most immediate plan is not to lose any time and prepare our next album.

FM: You may close the interview the way you want to!

JH: Many many thanks to Wild Thing and I hope the best for you guys, because you deserve it.

Tags: Wild Machine, glam metal, greek metal scene, interview