---

Καλώς τονε κι ας άργησε.
Μισό αιώνα μετά την πρώτη εμφάνιση των Stones το ανθρώπινο riff αποφάσισε να μιλήσει
και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους… Ωπα! Για ένα λεπτό ρε παληκάρι, ποια πράγματα
ακριβώς θα μας πει ο παππούς τώρα που καθόμαστε γύρω από τη φωτιά;
Θα ξεκαθαρίσει μήπως…
Α) …την περίφημη ιστορία με τη σοκολάτα Mars και την Marianne Faithful,
Β) θα ορκιστεί ότι δεν έχει κάνει συμφωνία με τον διάβολο,
Γ) θα μας αποκαλύψει αν όντως αλλάζει το αίμα του και…
Δ)…αν το αίμα ανήκει σε δεκαεξάχρονη Βίκινγκ παρθένα;
Ε) τι τρέχει με την πάρτη του και τον άλλο τον τύπο… τον πώς-τον-λένε μωρέ… έλα, αυτόν με
τις μποτοξιασμένες τις χειλάρες;
Αν σας βασανίζουν τα προηγούμενα ερωτήματα…
Α) δεν ακούγατε Stones,
Β) δεν ήσασταν ποτέ rocker,
Γ) τώρα είναι πολύ αργά για να ξεκινήσετε οποιοδήποτε από τα δύο παραπάνω.
Αντίθετα αν ήσασταν ποτέ οπαδός (με την γηπεδική έννοια, γιατί μόνο έτσι ήσουν Stone-άς), τα
ερωτήματα έχουν απαντηθεί προ πολλού, απλά μένει η επιβεβαίωση από τον ζωντανό θρύλο (ή ζωντανό-νεκρό κατ’ άλλους) που ακούει στο όνομα Keith Richards. Το ευχαριστηθήκαμε, το διασκεδάσαμε, το διάβασμά του κυλάει άνετα και ήταν σαν να πήραμε γράμμα από έναν παλιόφιλο που είχαμε καιρό να δούμε. Τώρα αν με ρωτήσετε για την βιογραφία του Mick Jagger θα έλεγα πως δεν θα με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Είναι σαν να την έχω ήδη διαβάσει και πάει κάπως έτσι…”Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ! Εγώ!... “ κ.λπ., κ.λπ. -- Πάνος Φουρκιώτης