---

Λίγο παραπάνω από ένα χρόνο πριν μια μεγάλη και άκρως επιτυχημένη συναυλία για τις ανάγκες του ντοκυμαντέρ που ασχολούνταν με την ελληνική punk/post punk/new wave σκηνή του '80, στάθηκε η αφορμή για να δούμε επί σκηνής τους Χωρίς Περιδέραιο. Ένα συγκρότημα με τόσο μυστήριο που έτεινε να γίνει αστικός μύθος στις παρέες των σαφώς νεώτερων που τους ανακάλυψαν χρόνια αργότερα από τη διάλυσή τους, είτε μέσα σε cult ντισκοτέκ είτε με τη συμβολή του μόντεμ τους.

Την Παρασκευή λοιπόν και έπειτα από άλλες δύο (αν μετρώ καλά) συναυλίες στις οποίες δυστυχώς δε μπόρεσα να παρευρεθώ, το συγκρότημα που έχει ξαναπάρει σάρκα και οστά εμφανίστηκε στην Death Disco και παρουσίασε νέα αλλά και ακυκλοφόρητα τραγούδια που μετράνε ήδη χρόνια από τη σύλληψή τους, δίπλα στα παλιά και αγαπημένα. Η συναυλία λοιπόν αυτή είχε διπλή αξία και τιμήθηκε αναλόγως από ένα ετερόκλιτο ηλικιακά κοινό, μέσα στο οποίο εντοπίστηκαν κάποιοι με μπλούζες του συγκροτήματος τις οποίες πρώτη φορά συναντώ.

Στο δια ταύτα λοιπόν: Ακούστηκαν πάνω από είκοσι τραγούδια, πολλά εκ των οποίων δεν υπάρχουν ηχογραφημένα στον επίσημο κατάλογο του συγκροτήματος. Προφανώς η ζωντανή παρουσίαση δεν ενδείκνυται για αντικειμενική και πλήρη κριτική του νέου υλικού, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα συγκρότημα που ανέκαθεν έγραφε τραγούδια που απαιτούσαν φαιά ουσία και αρκετές ακροάσεις. Με ασφάλεια μπορώ όμως να πω ότι όλα έχουν το ενδιαφέρον τους και ο κόσμος τα υποδέχτηκε θερμά. Κάποια βρίσκονται κοντά στο γνώριμο και αγαπημένο ύφος του συγκροτήματος και άλλα επιφυλάσσουν ευχάριστες μουσικές εκπλήξεις. Ξεχώρισα πάντως τα «Δεν Είδα Αίμα να Κυλά» (γραμμένο παρέα με τους Regressverbot), «Τετραώροφο Ποτάμι» , "Duran Duran" (σς. !) και «Στο Διάστημα». Όσο για τα παλαιότερα άσματα, ήταν όλα εκεί, όπως και όταν έπρεπε. Το «48 Σιωπές» είναι ξεκάθαρο encore material (παρότι ο αρχηγός αποδόμησε τα νάζια στο encore), ενώ οι «Κρότοι Κροταλίες» πάντα έχουν τον τρόπο τους με το γυναικείο κοινό.

Το Νίκο Αγγελή πλαισίωναν ο Παντελής Πετρονικολός στην κιθάρα και η Λία Μιχαηλίδη στα synth. Το παράδοξο power trio λοιπόν, που έχει βρει την ισορροπία ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, ξεκίνησε με το «Βότκα» και έδωσε μια υποδειγματική εμφάνιση μέχρι τέλους. Το κοινό ήξερε τι είχε ακριβώς τι είχε έρθει να δει, ήταν «διαβασμένο» στους στίχους, ενώ από ένα μέρος των παρευρισκομένων δεν έλλειψε και η γνωστή συνθηματολογία που προσπάθησε να δώσει το δικό της πολιτικό χρώμα στη βραδιά. Βέβαια, όπως ακριβώς και η μουσική της, μια εμφάνιση της μπάντας, μόνο βαρετή δε μπορεί να είναι. Η παράδοξη, πολυδιάστατη και ατμοσφαιρική γοητεία της κατάφερε να μεταδοθεί από τη σκηνή στην πλατεία του Death Disco, και να ενώσει το εκ πρώτης όψεως ανομοιογενές μείγμα του ακροατηρίου. Να πω και κάτι αρνητικό; Λόγω των «νέων» τραγουδιών, δημιουργήθηκε ανυπομονησία για το επόμενο LP!

Το πάρα πολύ καλό (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος και όχι «με τη φανέλα») ντοκυμαντέρ Εδώ δεν Υπάρχει Άσυλο έχει ολοκληρωθεί. Στην πρώτη, μετά από δεκαετίες εμφάνιση των Χωρίς Περιδέραιο, ο Νίκος Αγγελής από το σανίδι του Gagarin205 μίλαγε για τα τραγούδια που θα έρθουν. Τα τραγούδια λοιπόν ήρθαν και μάλλον τώρα που τα λέμε, ψάχνουν το δρόμο τους για να χαράξουν αυλάκια πάνω σε δίσκο. Πιθανολογώ ότι οι Χωρίς Περιδέραιο απολαμβάνουν σήμερα πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση απ' ό,τι στη δεκαετία του '80. Στο μεταξύ ένας νέος και φέρελπις Έλληνας σκηνοθέτης, ξενύχτισε ένα πλήθος θεατών με τις μεταμεσονύχτιες προβολές της ταινίας του, η οποία έχει βαφτιστεί από τους Χωρίς Περιδέραιο και ρίχνει αυλαία με το ομότιτλο τραγούδι «Νορβηγία». Είναι πια ξεκάθαρο. Η δικαιοσύνη έχει αποδοθεί. Ο κύκλος έκλεισε. Καιρός να ανοίξει ένας νέος, ο οποίος ελπίζω να έχει μεγάλη διάρκεια. -- Φάνης Μανταίος