---

Ιδιαίτερη βραδιά απ' όλες τις απόψεις. Αφ' ενός είχαμε τους Bevis Frond με ολοκαίνουριο δισκάκι στις αποσκευές τους, αφ' ετέρου ακολουθούσαν οι θρυλικοί Hawklords, το σημερινό alter ego των διαχρονικών και πολυ-αγαπημένων Hawkwind. Στα bonus να συμπεριλάβουμε ότι οι δύο μπάντες μοιράζονταν το ίδιο rhythm section, αλλά και τον μάστορα του light show, Big Dave Johnson.

Έπειτα από επιμελώς διαλεγμένο παλιοροκάδικο πρόγραμμα από τα ηχεία του Κυττάρου, ορμάνε οι Bevis, το πνευματικό τέκνο του Nick Saloman (κιθάρα, τραγούδι). Πρώτες σκέψεις για όποιον δε τους έχει ξαναδεί ζωντανά; «Μα καλά, ακούω ψυχεδελικό κιθαριστικό ροκ με indie χαρακτήρα, ή βρίσκομαι εν μέσω πυρακτωμένου heavy metal λάιβ;». Ομολογώ ότι η μπάντα με έπιασε από το γιακά. Ήχος τσίτα, ριφάρες και σόλο που ενώ δε στερούνταν σε τίποτα από όγκο και βάρος, έβρισκαν τον τρόπο να μπερδευτούν μεταξύ τους και να συνθέσουν ένα πολύ ενδιαφέρον και περίτεχνο ηχητικό αποτέλεσμα. Όλα αυτό «λουσμένα» από τα οπτικά στολίδια που προέβαλε ο Big Dave. Οι αυτοσχεδιασμοί και τα τζαμαρίσματα δεν έλειψαν και φρόντισαν να εντείνουν το ψυχεδελικόν της βραδιάς αντί να δημιουργήσουν κοιλιά εν είδη γαργάρας του τραγουδιστή, όπως συνηθίζεται. Όσο για τη διάρκεια του σετ; Σχεδόν co-headline! Συγκρότημα που τιμάει το ψωμί του. Να ψάξω για ψεγάδι; Μάλλον ότι έπειτα από τέτοια εμφάνιση θα αργήσουμε να βάλουμε τα στούντιο άλμπουμ στο στερεοφωνικό!

Και η ώρα των Hawklords έφτασε... "Master of the Universe" με τη μία στα μούτρα! Με το καλησπέρα η μπάντα έδειξε δόντια και δε τα έκρυψε μέχρι και το πέρας της εμφάνισής τους. Στη σκηνή στέκονταν όλοι ένας κι ένας. Ο μαθουσάλας Harvey Bainbridge δάμαζε το χάος και μελοποιούσε διαστημικές τροχιές. Ο Jerry Richards στις κιθάρες, λες και έκανε ανταρσία στο αστρόπλοιο δίχως να προκαλεί την παραμικρή δυσλειτουργία, το αντίθετο μάλιστα. Ο πάνκης στην καρδιά και Captain Harlock στην εμφάνιση Ron Tree πρέπει να έχει πέσει στη μαρμίτα από πιτσιρικάς και μάλιστα να έκανε και μακροβούτια. Μόνο έτσι εξηγείται ότι κατάφερε να είναι πιο ψυχεδελικός και από τον Big Dave, ο οποίος έδινε τη δικιά του συναυλία απένταντι από τη σκηνή. Για το rhythm section τι να πεις; Ο Ade Shaw (ο μεγαλύτερος σε ηλικία) και ο Dave Pearce σε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα είχαν βαρύ πρόγραμμα άλλα έβγαλαν δύο set δίνοντας ρεσιτάλ χαμηλών συχνοτήτων και οι υπόλοιποι απλά βγάλαμε καπέλα. Δυστυχώς το 25 Years On αγνοήθηκε και το "Silver Machine" έλαμψε δια της απουσίας του, αλλά το σόου στην ολότητά του, μόνο αφορμή για γκρίνιες δεν έφερνε.

Οι Hawklords ζωντανά, κατάφεραν να μετατρέψουν μια συναυλία σε διαστημικό πάρτυ με ψυχεδελικά καύσιμα. Απέδειξαν περίτρανα ότι δεν είναι άλλο ένα αγγλικό tribute band ή ένας περιοδεύων θίασος νοσταλγίας, αλλά ένα γκρουπ με κότσια που νεόκοποι rockers με τα μισά τους χρόνια θα σκότωναν για να έχουν μια άσχημη νύχτα τους. Το ερώτημα της βραδιάς παραμένει όμως: Παλιοροκάδες, proto-metallers, indie ακροατές, επαγγελματίες οικοδόμοι πολυόροφων ψυχεδελικών δισκοθηκών και καλόγουστα πλην διαβασμένα πιτσιρίκια, πού στο καλό χαθήκατε; Βάλτε απουσία στον εαυτό σας γιατί xάσατε την παράδοση των SOS του μεγάλου του space rock κεφαλαίου... -- Φάνης Μανταίος