---

Τρίτη και φαρμακερή συναυλιακή μέρα στη σειρά! Και λέω φαρμακερή, διότι ό,τι περίμενα από τη λατρεμένη στη χώρα μας μπάντα που ακούει στο όνομα Shadow Gallery, μας το προσέφεραν και με το παραπάνω. Αλλά πριν μπούμε στο ψητό, οφείλω να πάρω τα πράγματα με τη σειρά.

Μπήκαμε στο Κύτταρο λίγα δευτερόλεπτα μετά από την έναρξη του set των δικών μας Wastefall. Δέκα χρόνια μπάντα πλέον και εδραιωμένη στις συνειδήσεις και τις καρδιές κάθε ανοιχτομάτη progster εν Ελλάδι αλλά και στο εξωτερικό, η μπάντα έδωσε τον καλύτερό της εαυτό δένοντας κόμπο τα όργανά της και προθερμαίνοντάς μας με τον καλύτερο τρόπο για όσα θα ακολουθούσαν. Η μπάντα είχε μια ιδιαίτερη, 'nerdy' επικοινωνία με το ακροατήριο και κατάφερε να σμιλέψει την πολυπλοκότητα και πολυσυλλεκτικότητα της μουσικής της, κάνοντάς την θελκτική μέχρι και στους πιο αδαείς (;) παρευρισκόμενους. Φοβερή επιλογή από τη διοργάνωση, φοβερή απόδοση και ένα μεγάλος αριθμός οπαδών (για πρώτο συγκρότημα της βραδιάς) που έσπευσε να τους παρακολουθήσει, αφήνοντας στην άκρη τα «πολεμοφόδια» του bar και την ευκαιρία για πηγαδάκια. Μπράβο σε όλους!

Οι Dark Nova που ακολούθησαν, δε χρειάζονται συστάσεις για κάποιον που παρακολουθεί την ελληνική heavy metal σκηνή από κοντά. Παλιές καραβάνες του χώρου, καθότι δραστηριοποιούνται από τις αρχές της δεκαετίας του '90, φρόντισαν να αποδείξουν ότι ακόμα το λέει η καρδούλα τους. Ο κόσμος που είχε αρχίσει να μαζεύεται, παρακολούθησε μια μπάντα «από τα παλιά» που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και με το παραπάνω, ακόμα και με αρκετές αλλαγές στο line-up. Όσοι τους είδαμε, θα θυμόμαστε το εφτάχορδο μπάσο - θωρηκτό με τον τσίτα ήχο, την παρεΐστικη ατμόσφαιρα τόσο πάνω στη σκηνή, όσο και από κάτω, αλλά και το ομότιτλο τραγούδι.

Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στην προηγούμενη, πρώτη συναυλία των Shadow Gallery λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων προς την άσπλαχνη μαμά πατρίδα, μα ο παροξυσμός που ακολούθησε τόσο από τον μουσικό τύπο, όσο και από όλους όσους τους είδαν, επέβαλαν την παρουσία μου εκείνο το Κυριακάτικο βράδυ στην πλατεία του Κυττάρου, ακόμα και αν μέχρι τότε δεν έτρεφα ιδιαίτερη αγάπη για το συγκρότημα. Αυτός ακριβώς ο λόγος, όπως και η μεγάλη αγάπη του ελληνικού κοινού, που φαίνεται ότι σε αυτή την περίπτωση έσπασε το Scorpions-Maiden-Anathema-Kreator-ελληνικό συναυλιακό πρωτόκολλο και επέλεξε να επιβραβεύσει ένα σπουδαίο συγκρότημα, μάζεψαν έναν αρκετά ικανοποιητικό αριθμό ακροατών.

Οι Shadow Gallery βγαίνουν και τα πάντα πάνε περίπατο. Ξεχνάς μονομιάς ότι βρίσκεσαι στα late 20s (και 30s, 40s, 50s) σου και ότι έχεις ένα βεβαρημένο συναυλιακό παρελθόν. Άξαφνα και για όση ώρα βρίσκονται στη σκηνή, γυρίζεις πίσω στην εφηβική σου ηλικία, όταν ο μεγαλύτερος rocker της οικογένειας σε πήρε από το χέρι και σε πήγε να δεις το πρώτο σου λάιβ. Οι Shadow Gallery έχουν καταθέσει δίσκους μνημεία και σχετικά πρόσφατα αντιμετώπισαν την τραγική απώλεια του αυθεντικού τραγουδιστή τους, Mike Baker. Επί σκηνής όμως δε διακρίνεις τίποτα από τα δύο. Ούτε τον ελιτισμό και το rock-star-ιλίκι που θα μπορούσαν να έχουν, ούτε την αίσθηση της απώλειας.

Μπορεί ο «νέος» Brian Ashland να μη μπορεί να γεμίσει τα παπούτσια του Baker, είναι όμως πλήρως εναρμονισμένος με το σχήμα και εκτελεί και χρέη κιθαρίστα και κιμπορντίστα! Για τον Carl Cadden-James τι να πεις... Ως ξένος μουσικός βετεράνος Χρήστος Κισατζεκιάν (ποιος δεν πρόσεξε την ομοιότητα με τον «μάστορα»;!) όργωνε τη σκηνή, απέδειξε ότι οι τέσσερις χορδές αρκούν στις χαμηλές συχνότητες, τραγούδησε τα σώψυχά του και έπαιζε φλάουτο. Ο δε Joe Nevolo, εκτός από τις κάλτσες του, μας έπαιξε το μοναδικό ουσιώδες drum solo που έχουμε δει σε συναυλία, γελοιοποιώντας αυτόματα τσικοπαρωδίες τύπου "Kottak Attack".

Την τιμητική του είχε και ο special guest D.C. Cooper (Royal Hunt, Silent Force, σόλο κ.λπ.), του οποίου η φωνή κοσμεί το "Tyranny" των Gallery. H επιβλητική του παρουσία και η φωνητική του συνεισφορά έδωσαν έναν αέρα θεατρικότητας στην progressive μέθη και οπτικοηχητική παραζάλη στην οποία μας βούτηξαν οι Αμερικάνοι. Την συγκλονιστική αυτή συναυλία έκλεισαν τα "2 Μinutes to Midnight" των Iron Maiden, η έκπληξη με το "Dream" του D.C. Cooper (στο οποίο, για την ιστορία, μουσική έπαιζαν οι Pink Cream 69) και τέλος τα "Gold Dust" και "Crystalline Dream".

Θα μπορούσα να αναλύσω περαιτέρω τη δομή της συναυλίας, το setlist, την αναλογία τραγουδιών από τη δισκογραφία τους, το πόσα όργανα ξέρει να παίζει/διαλύει ο καθένας τους αλλά, συγχωρείστε με, δε βρίσκω κανένα νόημα σε κάτι τέτοιο. Θα μπορούσα να περιγράψω γλαφυρά την ένταση και τα συναισθήματα όσων τυχερών από εμάς βρεθήκαμε εκεί, αλλά τα λόγια δε φτάνουν. Ενδεχομένως την επόμενη φορά που θα τους δω να είμαι σε θέση να τους κρίνω αυστηρότερα και να μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες. Και προσοχή! Μιλάει κάποιος που δεν εντάσσει τη μπάντα ούτα καν στις τριάντα πιο αγαπημένες του.

Καθ' όλη τη μεγάλη διάρκεια της συναυλίας, οι Shadow Gallery με έπεισαν ότι είναι η δυνατότερη λάιβ μπάντα του σύμπαντος. Μετά το σοκ και σκεπτόμενος λογικά, κατέληξα ότι δεν έχω δει καλύτερη συναυλία στη ζωή μου, παρά μόνο λίγες ισάξιες. Οι πολυοργανίστες, μουσικάρες, ιδεαλιστές Αμερικάνοι έδωσαν μια συναυλία ακουστικού οργασμού από τις αξέχαστες, από εκείνες που δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια μετά θα κοκορεύεσαι ότι «ήσουν και εσύ εκεί». Η μάσκα του V for Vendetta (του comic ήρωα από το όνομα του σπιτιού του οποίου η μπάντα έχει πάρει το όνομά της) που κοσμούσε το drum kit, είχε κάθε λόγο να έχει αυτό το άκαμπτο χαμόγελο. Πόσο καλύτερα να είναι τα πράγματα αυτό το μήνα για έναν progster; Α ξέχασα, εφτά μέρες μετά παίζουν οι Fates Warning...

Trivia: Τη συναυλία παρακολούθησε και το βαρύ πυροβολικό της φιλανδικής heavy metal σκηνής! Πόσοι τον πήρατε χαμπάρι; -- Φάνης Μανταίος