---

Τη μέρα που το νέο για το θάνατο του Selim Lemouchi (The Devil’s Blood, Selim Lemouchi and his Enemies) έσκασε σαν ατομική βόμβα, κατεβήκαμε στο Κύτταρο για να απολαύσουμε δύο αγαπημένα ονόματα του AOR/hard rock αναζητώντας κάτι ευχάριστο για να μας φτιάξει τη διάθεση. Ποιους κοροϊδεύω; Θα ήμουν εκεί έτσι κι αλλιώς, μιας και ήταν η πρώτη εμφάνιση της Robin Beck επί ελληνικού εδάφους και τους House of Lords δεν είχα καταφέρει να τους δω στο παρελθόν.

Κάποιος κυνικός θα έλεγε ότι οι House of Lords εν έτει 2014 είναι άλλη μια παρηκμασμένη μπάντα των late 80s που κολλάει τα τελευταία ένσημα και έχει κύρος μόνο σε φεστιβάλ τύπου Rocklahoma. Μέγα λάθος. Οι House of Lords είναι μια δισκογραφικά ενεργή μπάντα που ζει περιοδεύοντας. Οι πρόσφατοι δίσκοι τους κυμαίνονται μεταξύ αξιοπρέπειας και πολύ καλής δουλειάς. Στο setlist τους δεν επαναπαύονται στο ένδοξο παρελθόν, μα στηρίζουν το νέο υλικό τους και ο κόσμος που τους εμπιστεύεται το αντίτιμο του εισιτηρίου περνάει μια χαρά. Αυτούς τους House of Lords είδαμε το βράδυ της Πέμπτης. Ο τραγουδιστής James Christian έχει ακόμα φωνάρα, αφού μπορεί να συνδυάζει τη βραχνάδα με τη μελωδία στη φωνή του όπως τη ρακή με το μέλι. Όταν δε δεν έχει να παλέψει με εξάχορδες και ενισχυτές, όπως στο "Can't Find my Way Home" (Blind Faith) και στο "Love don't Lie", γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι ο άνθρωπος «το έχει» ακόμα. Σε σχέση με τη μουσική τώρα, τα κάστανα από τη φωτιά έβγαλε ο «σταυροφόρος» Jimi Bell (με μια γρήγορη ματιά μέτραγες τουλάχιστον έξι σταυρούς πάνω του), ο οποίος μάλλον ήθελε να ξορκίσει το γεγονός ότι η κιθάρα του είχε διαλέξει το μονοπάτι της αριστερής χειρός. Άξιος χειριστής του οργάνου κράταγε το ενδιαφέρον αμείωτο καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Το 'rhythm section' ήταν διεκπεραιωτικό ως όφειλε. Στα αρνητικά τώρα από θέμα σκηνικής παρουσίας (και όχι μουσικής) η μπάντα ήταν ελαφρώς αμήχανη και δίχως συντονισμό, αλλά αυτό δικαιολογείται εν μέρει αφού ήταν η πρώτη νύχτα της περιοδείας τους. Επίσης αγνόησαν κακουργηματικά τον πρόσφατο ύμνο "These Αre the Times", αλλά μας αποζημίωσαν με μια φοβερή εκτέλεση του "Swimming with the Sharks". Η συναυλία των House of Lords θα έπαιρνε με το σπαθί της μεγαλύτερο βαθμό όμως αν είχαν στη σύνθεσή τους πληκτρά. Μα είναι δυνατόν ένα συγκρότημα που ξεκίνησε με βασικό μέλος τον Gregg Giuffria να παίζει με προηχογραφημένα πλήκτρα; Το έπος "Pleasure Palace" ακούστηκε «λίγο» δίχως keyboards. Πέραν αυτής της βασικής έλλειψης όμως η εμφάνισή τους ήταν πολύ καλή.

Στα της Robin Beck τώρα. Η πάλαι ποτέ κυρία του AOR και νυν και αεί σύζυγος του James Christian βγήκε σε «οικογενειακή» περιοδεία. Η μπάντα της αποτελείτο από τα ¾ των House of Lords, με τον Christian σε ρόλο μπασίστα και δεύτερου τραγουδιστή και τον φοβερό Jorge Salan (που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε παρέα με τον Jeff Scott Soto) στη δεύτερη κιθάρα να ολοκληρώνει τη σύνθεση. Ναι, πάλι δεν υπήρχε πληκτράς... Η Robin Beck από κοντά λίγη σχέση έχει με την εικόνα της μοιραίας γυναίκας που ενδεχομένως κάποιος να έχει στο μυαλό του από τις φωτογραφίσεις της. Πρόκειται για πολύ ανοιχτό και  ευχάριστο άτομο που κάνει στην άκρη τα «σταριλίκια» και αγαπά να επικοινωνεί με το κοινό. Και όταν λέω αγαπά, το εννοώ! Πολλοί θα θυμούνται αυτή την εμφάνιση περισσότερο λόγω του εκδηλωτικού χαρακτήρα της (μας προειδοποίησε άλλωστε: "I talk more than I sing.") παρά για τη μουσική. Ξεκίνησε με το "If you were a Woman and I was a Man" και συνέχισε όλο το set με φοβερή φωνητική απόδοση. Φυσικά το άλμπουμ Trouble or Nothing είχε την τιμητική του, αφο  ο «νονός» Desmond Child έχει υπογράψει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της Robin Beck. Δεν παρέλειψε φυσικά να μας τραγουδήσει επιλογές και από τις πιο πρόσφατες δουλειές της όπως τα "Wrecking Ball" και "Catfight". Με ευκαιρία την επέτειο από τα 25 χρόνια του διαφημιστικού της Coca Cola με το "For the Very First Time" (παραλλαγμένο ως "Coca Cola It Is") η Robin ανέβασε στη σκηνή ένα ζευγάρι που είχε επέτειο και τους υπέγραψε ένα μπουκάλι coca cola ως εισαγωγή για το εν λόγω τραγούδι, στο οποίο, όπως και στο "Hide Your Heart" (επίσης γνωστά από τη Bonnie Tyler kαι τους Kiss) που επιλέχτηκαν για encore, τραγούδησαν και οι τοίχοι. Συνολικά πρόκειται για καλή εμφάνιση, η οποίο όμως έκανε κοιλιά, κυρίως λόγω της αδάμαστης πολυλογίας και «χαριτομενιάς» της Robin, αλλά και της απουσίας πλήκτρων σε τόσο 'keyboard oriented' τραγούδια.

Η βασική μου απορία είναι η εξής: Πού είναι όλα αυτά τα άτομα που στα late '00s κρέμαγαν ημερολόγια της δεκαετίας του '80 στους τοίχους τους και χρησιμοποιούσαν περισσότερη λακ και από την αδελφή τους; Οι House of Lords είχαν να μας επισκεφτούν χρόνια και η Robin Beck ήρθε πρώτη φορά. Είναι δυνατόν να μη γεμίσουμε ένα Κύτταρο; Όλοι οι Αθηναίοι φίλοι του μελωδικού hard rock με τα βίας γεμίζουμε την πλατεία δηλαδή; Ή μήπως γίνονται τόσες πολλές συναυλίες αμερικάνικου hard rock στις μέρες μας, που ο οπαδός καλείται να κάνει αυστηρές επιλογές; Ας το σκεφτούμε αυτό όταν στο μέλλον θα κυνηγάμε τα «ποζεράδικα» λάιβ με την καραμπίνα. Στον Joe Lynn Turner θα πάρω απουσίες! -- Φάνης Μανταίος