---

Περί εμβαδού και άλλων δαιμονίων

Ένας χώρος 24-25 τ.μ. περίπου. 24-25 τ.μ. για θεατές και ηθοποιούς, δηλ. χώρος καθισμάτων και σκηνή  - ή έστω «σκηνή» - μαζί. (Τα  εισαγωγικά στη λέξη σκηνή άλλοτε ισχύουν, άλλοτε όχι.).  Το “Δώμα” στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.  Σ’ αυτόν τον ελάχιστο χώρο στήθηκε - ή έστω «στήθηκε» - ο “Συγγραφέας” του βρετανού Τιμ Κράουτς, έργο του 2007, μια παράσταση - ή έστω «παράσταση»… Εντάξει, τα εισαγωγικά μπορούν να γίνουν ατελείωτα χωρίς, από ένα σημείο και μετά, να προσφέρουν οποιαδήποτε βοήθεια, νομίζω όμως ότι προϊδεάζουν αρκετά.
Όχι, δεν ήταν η απογειωτική θεατρική εμπειρία – κάποια πράγματα και στο κείμενο και στη σκηνοθεσία δεν με κάλυψαν όσο θα ‘θελα.  ΆΞΙΖΕ,  ΟΜΩΣ, 100% ΤΟΝ ΚΟΠΟ.  Χωρίς υπερβολή.  Ως κάτι το αρκετά έως τελείως διαφορετικό. Η προβληματική πάνω στη σχέση θεατρικού γίγνεσθαι και κοινού, η εξαιρετική εγγύτητα με τους τέσσερεις ερμηνευτές του συγκεκριμένου ανεβάσματος, η σοκαριστική σε κάποια σημεία διερεύνηση ακόμα και της αμηχανίας σου ως θεατή μέσα στον ΤΡΟΠΟ που σου ζητούν να λειτουργήσεις – όλα συνθέτουν μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία. Και ο περιορισμένος εν λόγω χώρος να έχει ως δια μαγείας πολλαπλασιασθεί μέχρι το άπειρο...
Σκέφτομαι μετά κι εκείνο το έρμο “Το Κτήνος Στο Φεγγάρι” – θυμάμαι ένα διαμαντάκι πριν από 11 περίπου χρόνια στο Από Μηχανής Θέατρο. Μήπως, μήπως λέω, υπάρχει κάποιος να μου εξηγήσει πώς στο καλό θα σταθεί στην αλάνα του Μπάντμιντον; Έχουμε τρελαθεί όλοι παρέα; Γιατί όλο αυτό μου θυμίζει τους τουρίστες που αντί να σταθούν και να κοιτάξουν τους πίνακες του Βαν Γκονγκ τους κατέγραψαν στη βιντεοκάμερα και προχώρησαν; -- Νίκος Διαμαντόπουλος

Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης
Σκηνοθεσία - Μουσική επιμέλεια: Παντελής Δεντάκης, Κατερίνα Λυπηρίδου, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιάννος Περλέγκας, Χρήστος Σαπουντζής
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης