---

Επτά χρόνια χωρίς νέο δίσκο από τον Nick Saloman και την παρέα του ήταν τελικά πολλά. Μας έδωσαν την ευκαιρία να καταλάβουμε πως η ετήσια σοδειά νέων δίσκων και τραγουδιών χωρίς τη συνεισφορά των Bevis Fond ήταν αισθητά κατώτερη των προσδοκιών μας. Απ’ ό,τι ακούμε όμως εδώ, στο The Leaving of London, η επταετής αγρανάπαυση έκανε αντίθετα καλό στο γνωστό βάρδο του Walthamstow (σσ. που εν τω μεταξύ έχει μετακομίσει εις τας εξοχάς του Hastings, όπως άλλωστε μας λέει και ο τίτλος του άλμπουμ του). Ο καθαρός αέρας του άνοιξε μάλλον την όρεξη να γράψει μια συλλογή από πανέμορφα, αυτοβιογραφικά - απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε - σε ένα βαθμό τραγούδια που μιλάνε στην αισθητική μας και την ψυχή μας άμεσα, ηχογραφημένα αρκετά απλά, χωρίς πολλές ψυχεδελικές φιοριτούρες.

Το project του Saloman (και ο ίδιος) έχει ωριμάσει και είναι σε θέση να παράξει πλέον τα πιο μεστά του προϊόντα. Ο δίσκος, βασισμένος σε εξαιρετικό υλικό, δίνει την αίσθηση ότι το γκρουπ μπήκε στο στούντιο και έγραψε τα τραγούδια με τρόπο απλό και φυσικό, σχεδόν αυτόματο, είτε αυτά είναι λιτά «ενορχηστρωμένα» με την ακουστική κιθάρα ή το πιάνο να αποτελούν κάποιες φορές περίπου την μοναδική φαρέτρα του μουσικού (“The Leaving of London”, “The Divide”, “Testament”, “True North”), είτε πρόκειται για ψυχεδελικά rockers από αυτά που μας έχουν συνηθίσει και στο παρελθόν (“Johnny Kwango”, “Speedboat”). Και κατά περίεργο τρόπο όλα μας αρέσουν το ίδιο πολύ. Κατά συνέπεια δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε τη θερμή μας παράκληση στο θεό της μουσικής να διατηρεί τα κέφια του βάρδου σε φόρμα. Σιγά που θα μας αρκούσε μόνο το The Leaving of London... -- Laertis