---

Ακόμα ένα καλής ποιότητας ηχητικό ντοκουμέντο από την Leftfield Media, τo Cow Palace 1986 παρουσιάζει μία από τις καλύτερες live ερμηνείες του θείου Neil μαζί με τους Crazy Horse στη δεκαετία του ’80. Ηχογραφημένο για το ραδιόφωνο ζωντανά από το Cow Palace του Σαν Φρανσίσκο στις 21 Νοεμβρίου 1986, χρονικά τοποθετείται στo ναδίρ της δισκογραφικής καριέρας του Neil Young μετά την κυκλοφορία του απογοητευτικού άλμπουμ Landing On Water (1986), το οποίο άλλωστε εκπροσωπείται στο σετ από μόνο ένα τραγούδι (“Violent Side”) με μικτές αντιδράσεις από το κοινό. Το πρόγραμμα της συναυλίας δείχνει ότι ο Young είχε ήδη αφήσει πίσω αυτήν την ατυχή «έμπνευσή» του και είχε αρχίσει να προετοιμάζει την επόμενη κίνησή του υπενθυμίζοντας παράλληλα στο κοινό τι περιλάμβανε ο κατάλογός τραγουδιών του από το παρελθόν.

Ακούμε λοιπόν εδώ από σκηνής επτά στα εννέα τραγούδια που έμελλε να περιληφθούν στον επόμενο δίσκο του, το Life (1987) - συγκεκριμένα τα: “Too Lonely”, “Inca Queen”, “Mideast Vacation”, “Long Walk Home”, “When Your Lonely Heart Breaks”, “Around the World” και “Prisoners of Rock’n’Roll” - διάσπαρτα ανάμεσα σε πολλά από τα κλασικά του. Η συναυλία ανοίγει με το “Mr. Soul” των Buffalo Springfield σε σκληρή γκαράζ απόδοση από τους Crazy Horse, ακολουθούμενο από το “When You Dance, I Can Really Love” (1970) και το “Down by the River” (1969) σε ανάλογο ύφος και όπως είναι εύκολα αντιληπτό, το κοινό της συναυλίας (κι εμείς που την ακούμε τώρα) ερχόμαστε σε κατάσταση ευφορίας. Μετά από αυτό όλα, παλιά και νέα τραγούδια, ακούγονται μια χαρά. Και το πρόγραμμα έχει “The Needle and the Damage Done” καθώς και μερικές πενιές από το “Heart of Gold” (Harvest, 1972), “Drive Back” και “Cortez the Killer” (Zuma, 1975), “Like A Hurricane” (American Stars ’n Bars, 1977), “Powderfinger” και “Hey Hey, My My” (Rust Never Sleeps, 1979), “Opera Star” (Re-ac-tor, 1981) ανάμικτα με παιχνίδια του Neil με το vocoder και πλάκες ότι τάχα τον ψάχνει η μαμά του στο τηλέφωνο. Ακόμα και τα τραγούδια του Trans εδώ (“Sample and Hold” και “Computer Age”, που ανοίγουν το δεύτερο CD) δεν ακούγονται παράταιρα (σσ. παρά το γεγονός ότι είναι σα να βγάλαν οι Kraftwerk μούσια και μαλλούρες και τη βρίσκουν με Creedence Clearwater Revival).

Τώρα περιμένετε σοβαρά αρνητική ψήφο από μένα; -- Laertis