---

Στα πρώτα δευτερόλεπτα του “Catastrofuk” που ανοίγει το EP ακούμε μόνον ακουστική κιθάρα... ωχ, τι έβαλε πάλι στο μυαλό του ο συγκεκριμένος OBE; (σσ. Officer of the British Empire) Αλλά σύντομα καταφθάνει και ο ηλεκτρονικός θόρυβος. Εντάξει είμαστε, πιάνουμε τα μαλλιά μας (καλού κακού) και συνεχίζουμε την εξευρένηση του νέου πονήματος του κ. Cale, κλασικά με περιέργεια. Και τι ακούμε; Velvet-ικές κιθάρες, mellotron licks, ποπ α λα Bowie, rap, chill-out, μηχανικό funk σε σχεδόν υπερρεαλιστική μίξη. Ο Cale είναι για την ποπ μουσική, ό,τι είναι ο Cronenberg για τον κινηματογράφο, δηλ. σχιζοφρενής δολοφόνος με νυστέρι. Αλλά έχει και δαιμονικά σαρκαστικό χιούμορ - διαβάστε λ.χ. στίχο-απολογισμό των μυθικών 60s: “1967, it's the golden age/ 1968 and it's all over!” ακολουθούμενο από το “The Russians are coming./ No they’re not.” Μέσα σε πέντε μόνον κομμάτια και λίγο παραπάνω από 21 λεπτά έχει τόσες πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες μουσικές ιδέες όσες περιέχουν αθροιστικά εκατοντάδες δίσκοι νεόκοπων popsters. Με το EP αυτό φαίνεται λοιπόν ότι συνεχίζεται η ιδιοσυγκρασιακή προσπάθεια του Cale «ανοίγματος προς το λαό» από κει που είχε μείνει με το Black Acetate το 2005. Καθώς δε αναμένεται καινούργιο άλμπουμ μέσα στο 2012, το ενδιαφέρον μας ανεβαίνει κατακόρυφα. -- Laertis