---

Οι Fleet Foxes είναι όντως κάτι ξεχωριστό και νέο. Και το επιβεβαιώνουν αυτό και με τον τρέχοντα, δεύτερο δίσκο τους Helplessness Blues. Ανακατεύουν κι αυτοί, όπως όλος ο κόσμος, παλιά υλικά. Αλλά το κάνουν με τρόπο μοναδικό - θα έλεγε κανείς ότι το κάνουν επίτηδες για να ξεχωρίσουν από τους ομότεχνούς τους δείχνοντας πόσο πιο πολλά ξέρουν από μουσική και πόσο πιο έξυπνοι είναι. Το αποτέλεσμα, τόσο άψογο όσο και εγκεφαλικό, σε αφήνει όμως αναποφάσιστο. Να θαυμάσεις το πόσο καλά έχουν χωνέψει και συνδυάσει τις επιρροές τους, που στοιχηματίζω πως ξεκινούν από τους Beach Boys και τους Simon & Garfunkel και φτάνουν μέχρι τη folk ψυχεδέλεια αλλά και την αναγεννησιακή πολυφωνία; Ή να διαμαρτυρηθείς επειδή κάθε φορά που πιάνουν ένα σταθερό σημείο με το οποίο μπορείς να ταυτισθείς και να συγκινηθείς, έχουν τη διαστροφή να το μεταλλάσσουν γρήγορα σε κάτι άγνωστο κι εξωγήινο, βάζοντας το μυαλό σου σε διαρκή εγρήγορση για να αναλύσει τη νέα κατεύθυνση που έχουν πάρει; Κι όλα αυτά μέσα στο ίδιο τραγούδι; Φαντάζομαι ότι όποιος τολμηρός αποφασίσει να εκτεθεί επί μακρόν στο πολυδαίδαλο μουσικό τους trip είναι δυνατόν να εθιστεί επικίνδυνα και να χάσει επαφή με τα υπόλοιπα τεκτενόμενα στο χώρο της νέας folk ή του rock. Επειδή όμως για αυτό το είδος μουσικής απόλαυσης υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέρουσες πνευματικές ασκήσεις, εγώ μάλλον τελικά θα μείνω αναποφάσιστος. Επί του παρόντος. -- Laertis