---

Η όλη φάση με τους White Stripes μπορεί να τελείωσε επίσημα πριν από ένα χρόνο και κάτι, έστω αν οι ίδιοι ήταν ανενεργοί για πολύ περισσότερο, άλλα στην ουσία ο Jack White δεν πρόλαβε να μας λείψει. Συμμετείχε σε διάφορες καταστάσεις, εξαργυρώνοντας τα κέρδη της αναγνωρίσιμης και ατσαλάκωτης περσόνας που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Διασκεύασε το "Love Is Blindness" των U2 για λογαριασμό του περιοδικού Q με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από την κυκλοφoρία του Achtung Baby, τραγούδησε το "You Know That I Know" του Hank Williams στο The Lost Notebooks of Hank Williams, είχε ενεργό ρόλο στο Spaghetti Western revival άλμπουμ Rome του Danger Mouse και του Daniele Luppi και άρχισε να γίνεται πιο δουλευταράς με το 'μαγαζάκι' του, την Third Man Records.

Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε στο σήμερα και την κυκλοφoρία του Blunderbuss, που είναι ο πρώτος δίσκος με το όνομα του Jack White στο εξώφυλλο. Με την πρώτη ακρόαση είναι ξεκάθαρο ότι διαλέγει μία ποπ κατεύθυνση, με την οποία νομίζω ότι φλέρταρε καιρό τώρα. Ο δίσκος ξεκινάει με το λίγο αδιάφορο "Missing Pieces" και συνεχίζει με το "Sixteen Saltines" που φιλοδοξεί να γίνει το προσωπικό του "Seven Nation Army". Εγώ πάντως προτιμώ το "Freedom at 21" που το διαδέχεται και κάπου εδώ αρχίζει να «μυρίζει» νότο με τα "Love Interruption" και "Blunderbuss". Κουνάω ρυθμικά το πόδι μου με το χορευτικό "I'm Shakin" και γουστάρω πολύ το "Take Me With You When You Go" γιατί καταφέρνει να κλείσει μέσα στα τέσσερα περίπου λεπτά που διαρκεί μεγάλο μέρος της μουσικής κουλτούρας που κουβαλάει ο Jack. Τώρα τελευταία μου αρέσει και το σκανδαλιάρικο "Trash Tongue Talker".

Ο Jack White έγραψε έναν δίσκο για τους πολλούς, έτσι διάλεξε να ξεκινήσει την προσωπική του πορεία. Καλά έκανε και του ταιριάζει κιόλας. Το Blunderbuss είναι ένας καλοδουλεμένος δίσκος και εκείνος φαίνεται να έχει σκίσει το ερυθρόλευκο φόντο των White Stripes, που ίσως να τον καταπίεζε τα τελευταία χρόνια και είναι έτοιμος να ξεκινήσει την δικιά του μοναχική πορεία. Αν με ρωτάτε τι θα άλλαζα στο Blunderbuss, αυτό θα ήταν τα πολλά και κάπως κουραστικά πλήκτρα που θα αντικαθιστούσα με περισσότερες κιθάρες. Θα ήθελα επίσης κάποια στιγμή να ακούσω από τον Jack White έναν προσωπικό δίσκο που να πατάει πιο πολύ στην αμερικάνικη μουσική παράδοση που λατρεύει. Ίσως την επόμενη φορά. -- Ανδρέας Μαραγκός