---

Πριν πέντε χρόνια το Zeitgeist δεν απασχόλησε πολύ το στερεοφωνικό μας, για κάποιους λόγους δεν μας πολυέπεισε. Εδώ που τα λέμε, το φαινομενικά σχιζοφρενικό εκκρεμές του Billy Corgan ανάμεσα στα «γκάζια» και την κοινώς αποκαλούμενη indie pop επί δύο δεκαετίες μας έχει αφήσει κατάτι αναποφάσιστους για την περίπτωσή του. Είναι popster εγκλωβισμένος μέσα σε έναν rock περίγυρο; Είναι υπερφιλόδοξος χωρίς να το δικαιούται; Ή απλά ανήκει στη γενιά των παιδιών των 80s που νοιώθουν μια ελαφρά και ακαθόριστη έλξη για το κλασικό rock παρελθόν (το έχουν εκκρεμότητα) χωρίς ωστόσο να έχουν κατορθώσει να το κάνουν κτήμα τους; H ηλικία του - 45 - δεν αποκλείει την τελευταία εκδοχή (σσ. φευ, γνωρίζω κι άλλους πολλούς που είναι έτσι). Ενώ λοιπόν το ανά χείρας Oceania ουδόλως δεν αναιρεί τους προαναφερθέντες προβληματισμούς, ωστόσο καταφέρνει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια να τους κάνει να φαίνονται ήσσονος σημασίας. Γιατί; Απλά επειδή είναι καλός δίσκος.

Το Oceania υποτίθεται ότι είναι τμήμα ενός μεγαλύτερου πρότζεκτ, του σταδιακά κυκλοφορούντος, σινγκλ-σινγκλ (σσ. κατά το «ζγα-ζγα»), Teargarden. Μόνο που το συγκεκριμένο σινγκλ κατέληξε να είναι άλμπουμ. Και ευτυχώς, γιατί δεν γνωρίζω αν το Teargarden είναι προωθητικό κόλπο ή αναγκαστική συνθήκη με πρακτικά ή ψυχολογικά αίτια, αλλά σαφέστατα το Oceania ακούγεται συνεκτικό, ολοκληρωμένο και γενικά «γεννημένο» να είναι άλμπουμ. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το υλικό του ποικίλει σε διάθεση, ένταση κι ενορχηστρώσεις. Υπάρχουν οι grunge και stoner - διάβαζε «βαρειές ψυχεδελικές» - εκρήξεις δίπλα στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που κάνουν φυσικά κι εδώ την εμφάνισή τους σεμνά και ταπεινά, κι ακόμα οι ακουστικές μπαλάντες και οι prog rock επενδύσεις με διακριτικό delay στη lead κιθάρα. Συνεκτικό υλικό, που τελικά δένει και τις μουσικές, φαίνεται να είναι μάλλον οι στίχοι. Δεν έχουμε βέβαια να κάνουμε με ποίηση (...) αλλά εκφράζεται μια γενική διάθεση να συνδεθεί το προσωπικό με το κοσμικό / υπερφυσικό, πράγμα που φαίνεται μεταξύ άλλων κι από το artwork (αν και η μυστηριακή μπουρδολογία είναι ούτως ή άλλως διεθνώς δημοφιλές φαινόμενο - δεν έχουμε μόνο εμείς εδώ το προνόμιο να έχουμε «ΕΛ»).

Προφανείς επιλογές μας από το δίσκο είναι τα rockers ("Quasar", "Panopticon", "The Chimera") που ανακαλούν μνήμες από τα πρωτόλεια Gish και Siamese Dream, αλλά νομίζω ότι η καρδιά και το στίγμα του δίσκου βρίσκεται στα πιο εξημερωμένα και αναπτυγμένα μουσικά "The Celestials", "Violet Rays", "Pinwheels", "Oceania" και "Wildflower". Στη γειτονιά τέτοιων τραγουδιών δεν μας πολυπειράζουν και κάποια κομμάτια που ακούγονται «αγγλικά» με την κακή έννοια.

Σε καμιά δεκαριά χρόνια να περιμένουμε και το αριστούργημα; Ή αυτό σαν πιθανότητα έχει σχολάσει προ πολλού; Θα δούμε. -- Laertis