---

O Δανός τραγουδιστής / μπασίστας Dennis Develin παίζει hard rock και είναι δισκογραφικά ενεργός από το 1998. Στα 90s έπαιξε με τους Stary Eyes, Sticky Sweet και Pure Innocence και από τη δεκαετία των 00s ακολουθεί solo καριέρα. Το κακό ξεκίνησε από τη δεκαετία του '80 όταν οι Motley Crüe του άλλαξαν τη ζωή και αποφάσισε να ακολουθήσει το "Sixx Lifestyle" αγοράζοντας το πρώτο μπάσο του, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος. Φέτος κυκλοφορεί το άλμπουμ Tip of the Tongue από την Perris Records, που ένας θεός ξέρει γιατί τον υπέγραψε.

Ο Dennis με τον καινούριο δίσκο του προκαλεί χειρότερη ηχορύπανση από τον χαρακτήρα των καρτούν Dennis the Menace. Και εξηγούμαι: Πρόκειται για επηρμένο cock rocker, χαμένο στο χωροχρόνο ανάμεσα στο Hollywood των late 80s και τη Δανία των early 90s με συχνά λοξοκοιτάγματα στις σύγχρονες, καλογυαλισμένες ηχητικά, μέρες των επανασυνδεδεμένων thrash συγκροτημάτων που παλιότερα μεσουρανούσαν. Μάλιστα. Εκεί που χτίζει ένα τραγούδι με βάση το ποζεράδικο hard rock παλαιάς κοπής, να'σου ένας κιθαρίστας και ένα rhythm section που θυμίζουν Testament του σήμερα. Να το καταπιώ και αυτό, αφού με ισχυρό όραμα και πολύ δουλειά θα μπορούσε να αποδειχτεί έως και ενδιαφέρον. Να δεχτώ επίσης ότι ο κύριος Develin έχει φωνάρα με γρέτζο που θυμίζει πολύ έντονα τον Paul Shortino (Rough Cutt, King Cobra, Quiet Riot, Shortino/Northrup).

Πού είναι το πρόβλημά σου λοιπόν, θα μου πεις. Το μάτσο στήσιμο, οι γελοίοι στίχοι και η έπαρση του στιβαρού και μπρατσωμένου hard rocker, θα σου απαντήσω. Στοιχεία που γίνονται εμφανή από το πρώτο δευτερόλεπτο του δίσκου και εξαφανίζουν μονομιάς οποιαδήποτε θετικά ανέφερα πιο πάνω. ο Dennis δεν παίζεται! Ξεκινάει το πρώτο τραγούδι και αρχίζει τα καγκούρικα "Heeeeeey Baby!". Ονομάζει το δίσκο του Tip of the Tongue, που καλώς ή κακώς παραπέμπει στον χειρότερο δίσκο των Whitesnake της hair metal εποχής τους (Slip of the Tongue), και βάζει στο εξώφυλλο μία γλώσσα σε ζουμ... Μετά τα τραγούδια με τίτλους "Motherfucking Man" και "Pussy As A Friend", πέφτεις πάνω στο μελιστάλαχτο "Never Let You Go". Θες και το κερασάκι στην τούρτα; Το χιτάκι, σύμφωνα με την εταιρεία, του άλμπουμ είναι το "Ladies of the Eighties" στο οποίο παραπονιέται ότι οι γυναίκες τότε ήταν πιο προσεγμένες και ελκυστικές! Φίλε Dennis, όλοι έχουμε πάθει πλάκα με γυναικάρες της εποχής όπως οι Tawny Kitaen, Doro, Ελένη Φιλίνη (διαλέγεις και παίρνεις), αλλά επειδή λαχταράς μια εποχή που δεν έζησες, βγάζεις τις γυναίκες μας απεριποίητες γιατί δε φοράνε πια βάτες; Φάουλ!

Ο δίσκος είναι τόσο κιτς και απαράδεκτος που σε κάποια φάση άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως το εννοεί ο ποιητής, ή ο σκοπός του είναι να σατυρίσει το poser hard rock και τους οπαδούς του. Όσοι είστε φίλοι μεταλλάδων υπέρμαχων του ιδιώματος σαν και του λόγου μου, βρήκατε το δίσκο με αφορμή τον οποίο θα μας κοροϊδεύετε στον αιώνα τον άπαντα. Θα μπορούσα να βαθμολογήσω το άλμπουμ με πέντε αστέρια μόνο και μόνο επειδή είναι πολύ αστείο. Δεν θα το κάνω όμως, γιατί είμαστε εν μέσω κρίσης. Όσοι θέλετε να χαμογελάσετε, κατεβάστε τον και μην παραλείψετε το βίντεο κλιπ από παλιότερη δουλειά του, με τίτλο "Love Is for the Other Guys". -- Φάνης Μανταίος