---

O ελληνικής καταγωγής αλλά κάτοικος Βραζιλίας Joey Summer, μετά τους Karma και Arena, δισκογραφεί ως solo καλλιτέχνης και παίζει AOR/hard rock. To AOR είναι μια πονεμένη ιστορία. Από τη μία ο μέσος μεταλλάς έχει εκπαιδευτεί να το αποκηρύττει ως υπερβολικά βελούδινο άκουσμα, από την άλλη ο αιώνιος επαναστάτης rocker το απορρίπτει ως μια ξεδιάντροπη κομφορμιστική έκφανση ενός ιδιώματος που oφείλει να είναι ριζοσπαστική και επικίνδυνη. Από μεριάς μου δεν έχω καμμία προκατάληψη για το είδος, καθώς υπάρχουν άλμπουμ που είναι όντως πολύ αξιόλογα, πρέπει ταυτόχρονα όμως να παραδεχτώ ότι οι παραπάνω κατηγορίες στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν δίκιο.

Το One Bite From Paradise λοιπόν, θα μπορούσε να είναι από τους καλούς δίσκους του AOR. Αν παραλείψουμε την εισαγωγική απαγγελία που μοιάζει με teaser στο σινεμά, ξεκινάει πολύ δυναμικά. Όλα εκείνα τα στοιχεία που θα κάνουν έναν τέτοιο δίσκο να αξίζει τον κόπο είναι παρόντα. Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη, η χρήση των πλήκτρων συνεχής αλλά ουσιώδης και οι κιθάρες δεν φοβούνται να γκαζώσουν όπου πρέπει. Μην μπερδεύεσαι βέβαια, εδώ μιλάμε για μουσική που κάνει το ντεμπούτο των Bon Jovi να φαντάζει αλητήριο. Αλλά αν είσαι από τους τύπους που, πού και πού δε θα πουν όχι σε ρομαντική αυτοκινητάδα με το έταιρον ήμισυ το οποίο δεν τα πάει και πολύ καλά με τους Guns n' Roses, πόσο μάλλον με τους Deicide, ή έστω αν έχεις βαρεθεί να τραπεζώνεις γυναίκες με υπόκρουση Barry White και θες μια αλλαγή, τα μισά από τα τραγούδια του δίσκου θα σε βγάλουν ασπροπρόσωπο.

Προς τη μέση όμως, το άλμπουμ αρχίζει να κάνει κοιλιά και να ακούγεται κοινότυπο και παρά τις προοπτικές που είχε στην αρχή, καταδικάζεται σε χρυσή μετριότητα. Καλώς ή κακώς, στο ιδίωμα υπάρχουν πολλοί δίσκοι αρκετά καλύτεροι από αυτόν για να ασχοληθεί κανείς και εδώ μοιραία χάνει το παιχνίδι ο Joey Summer. Αν είσαι καμμένος AOR-άς σε βαθμό που δε μπορείς να φορέσεις το σακάκι χωρίς να σηκώσεις τα μανίκια, επένδυσε. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ρίξε απλώς μια αυτιά. -- Φάνης Μανταίος