---

«Και η νύχτα απλώνει το μαύρο πέπλο της πάνω από την πόλη που, φωταγωγημένη όπως είναι, θαρρείς ότι έχει βάλει τα καλά της». Πόσο κλισέ και πολυφορεμένη θεωρείς ότι είναι η παραπάνω έκφραση; To AOR του δεύτερου μέρους του δίσκου, City, των Silence, που φέρει το διακριτικό «νύχτες», είναι το ίδιο κλισέ με την εισαγωγική πρόταση, το ίδιο κλισέ επίσης και με το πρώτο μέρος, το (Days).

Οι Silence έφτιαξαν έναν δίσκο σχεδόν ίδιο με το (Days) και δυστυχώς το κοινό σημείο μεταξύ τους είναι η σφοδρή έλλειψη προσωπικότητας, οι αδιάφορες συνθέσεις και φυσικά τα ρεφρέν, τομέας που ο σωστός AOR καλλιτέχνης οφείλει να δίνει τα ρέστα του, που δεν αποτυπώνονται στο μυαλό, πόσο μάλλον στην ψυχή. Εντάξει, αν θέλουμε να περάσουμε το άλμπουμ από το μικροσκόπιο, το (Nights) είναι λιιιίγο καλύτερο από το (Days). Όχι όμως σε βαθμό τέτοιο ώστε να ανέβει κατηγορία, διότι μπορεί στις εισαγωγές κάποιων κομματιών να αναζωπυρώνονται οι ελπίδες, η συνέχεια όμως δεν παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον.

Θα μου πεις τώρα, μα δε δίνεις καμιά ελπίδα στο ενθουσιασμένο δίδυμο που  χτυπάει η καρδιά του για λίγο αγαπησιάρικο, ερτζιανό rock; Έχει και ένα εξωφυλλάκι όμορφο και αντιπροσωπευτικό της αισθητικής του ιδιώματος. Είναι και δουλευταράδες τα παιδιά και βγάζουν τους δίσκους δυο-δυο. Η αλήθεια είναι ότι ο βαθμός ρίχνει λάσπη, αλλά έλα στη θέση μου: Δύο άλμπουμ ταυτόχρονα, από έντεκα τραγούδια το καθένα και ούτε ένα τραγούδι άξιο για σινγκλ; Κακά τα ψέματα, είναι και εκείνο το διαμάντι του AOR, το ομότιτλο άλμπουμ των Fortune του ’85, που φιγουράρει επανακυκλοφορημένο στον κατάλογο της ιστοσελίδας της Perris, η θύμηση του οποίου μου υπαγορεύει να μην είμαι γενναιόδορος… -- Φάνης Μανταίος