---

Στο δεύτερό τους άλμπουμ οι βρετανοί Band of Skulls φέτος αποδεικνύουν ότι μπορεί να μην είναι απλά ένα από τα αρκετά σχήματα που σερφάρουν πάνω στο κύμα του αναπαλαιωμένου à-la-70s νεο-κλασικού rock ήχου της μετα- White Stripes/Black Keys εποχής (σσ. το «μετα-» πιάνει και τους Keys αφού κι αυτοί, όπως και ο Jack White, δείχνουν εδώ και μερικά χρόνια ότι έχουν ξεμείνει από ατμό), αλλά ότι είτε έχουν αρκετό καλλιτεχνικό ζουμί ακόμη στις φλέβες τους είτε έχουν μέθοδο. Περίμεναν παραπάνω από δύο χρόνια από το Baby Darling Doll Face Honey (2009) για το Sweet Sour, πιθανά για να ωριμάσουν μέσα τους μελωδίες και στίχοι με κάποια αξία πριν μπουν σε στούντιο για να ηχογραφήσουν. Κι εδώ την παράσταση κλέβει το πρώτο συστατικό του διπόλου sweet/sour, αφού οι μελωδικότερες, πιο χαμηλόφωνες και μισο-ακουστικές ενορχηστρωτικά ιδέες τους, που σκάνε μύτη για πρώτη φορά στο σετ τους ("Lay My Head Down", "Navigate", "Hometowns" και "Close to Nowhere"), πείθουν πολύ περισσότερο για τη μουσική τους αξιοσύνη και τη τραγουδοποιητική τους δυνατότητα από τα νεο-γκαράζ γιουρούσια. Παρ' όλα αυτά δεν πρέπει να παραπονιόμαστε και για το heavy blues rock του εισαγωγικού και ομότιτλου με το άλμπουμ "Sweet Sour" ή το τύπου Led-Zep-meets-the-Pixies "Lies". Σταθερή αξία η αρμονική συνύπαρξη ανδρικών και γυναικείων φωνητικών, του κιθαρίστα Russell Marsden και της μπασίστριας Emma Richardson. Κάτι τέτοια δισκάκια ανακουφίζουν τους παλιότερους ότι τελικά η νεότερη γενιά, μέσα στη γενική άγνοια, προχειρότητα και βιασύνη να διαδικτυωθεί, έχει και εκπροσώπους που τελικά ακούν και εκτιμούν τους αξεπέραστους (μέχρι σήμερα;) προπάτορες. Συνίσταται. -- Laertis