---

Δεν πρόκειται για λάθος: στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Μπον Άιβερ διάλεξαν για τίτλο το όνομά τους. Καθώς οι συγκεκριμένες δύο λέξεις είναι παραφθορά της γαλλικής έκφρασης bon hiver  (δηλ. καλό χειμώνα), μπορεί να μην είναι τυχαία η επιλογή. Τα 39 και κάτι λεπτά του CD αναδίδουν την αύρα ενός ήσυχου χειμερινού τοπίου σε κάποια απόμακρη επαρχία – ίσως η φωτεινή όψη μιας ξεχασμένης κοιλάδας της βαθειάς  Αμερικής;

Είναι  όντως ένας ήσυχος δίσκος. Πατάει γερά στη μπαλάντα, έχοντας μια κάπως υπόγεια φολκ αίσθηση σε ορισμένα σημεία, εγκολπώνει αβίαστα (γαλήνια θα ‘λεγε κανείς) τον ήχο μιας ποικιλίας οργάνων - πολλά πνευστά, ιδιαίτερα - που υφαίνουν ανάλαφρα τη μελαγχολία, την παραίτηση, την τρυφερότητα, την απομάκρυνση και το καταλάγιασμα, τον πόνο που έχεις πια αποδεχτεί, τον χαμηλό τόνο της έκφρασης. Κάτι από τη φωτερή σουβλιά που νιώθεις αν βυθιστείς στο μουρμουρητό-μονόλογο-τραγούδισμα ενός παιδιού που παίζει μόνο του, ήρεμο, χωρίς να ενοχλεί, αποτραβηγμένο στα εσωτερικά του παραμύθια. Αν προσθέσουμε κάμποσες σύντομες, χαμηλόφωνες, ροκ πινελιές (ό,τι τέλος πάντων αντιλαμβανόμαστε ως ροκ…), μιαν απροσδιόριστη συγγένεια με κάποιες ελάσσονες πτυχές της εκφραστικότητας του Πήτερ Γκάμπριελ, και μια αρκετά συχνή φόρτιση – αποφόρτιση του ήχου,  που ασκείται με ιδιαίτερη μαεστρία χωρίς να γίνεται επιδεικτική, προσδίδοντας έναν σπινθηροβόλο βηματισμό στη συνολική αίσθηση συγκρατημένης κατατονίας του άλμπουμ, αν προσθέσουμε όλα αυτά έχουμε μιαν αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα ενός δίσκου που μπορεί να μην είναι ξεχωριστός, έχει όμως κάτι ουσιαστικό να πει και αξίζει να σταθείς να το ακούσεις. -- Νίκος Διαμαντόπουλος