---

Σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ των Σουηδών από το 2008 πολλά δεν έχουν αλλάξει απ’ ό,τι ακούμε εδώ, στο πρόσφατο Hisingen Blues. Αυτή η περίεργη διασταύρωση post-grunge / stoner rock με έναν απροσδιόριστο παλαιϊκό ήχο, κάτι πάνω-κάτω σαν τους Wishbone Ash αλλά με φωνητικά και μερικές φορές με ένα prog blues γρέντζι που εμένα τουλάχιστον μου φαίρνει στο μυαλό τους Groundhogs (μάλλον επειδή μου έχουν λείψει) έχει μείνει στη θέση της. Όχι που οι Graveyard θα ξέρουν για τι μιλάω - στοιχηματίζω πως δεν ξέρουν - αλλά μάλλον τους βγαίνει από φυσικού τους. Και ναι, είναι ενδιαφέρον αυτό το πολλοστό νεο-hard rock υβρίδιο. Αλλά ο ήχος δεν αρκεί, πρέπει να ξέρεις και να γράφεις κομμάτια που να κολλάνε στο μυαλό του ακροατή σου. Και σε αυτόν τον τομέα οι Graveyard μοιάζουν να ψάχνονται. Οι μεταλλικές τους καταβολές τους καταδικάζουν να γράφουν στιχάκια για δαίμονες και Εωσφόρους κι όχι σαν φυσιολογικοί άνθρωποι για γυναίκες, μοτοσυκλέτες, αυτοκίνητα, μπύρες, κ.τ.λ. και αυτό φαίνεται (στατιστικά) ότι έχει συνέπειες και στην ικανότητα να βάλει κανείς κάτω μια εύληπτη μελωδιούλα, ένα πιασάρικο ριφ, κάτι δι’ ημάς, το κοινόν του λαϊκού ροκ τέλος πάντων. Δεν βρίσκονται βέβαια σε απελπιστική κατάσταση. Το Hisingen Blues ακούγεται αρκετά πιο δουλεμένο σε αυτόν τον τομέα από το Graveyard του 2008. Έχει 3-4 κομμάτια πιο κοντά στον στόχο που περιγράψαμε, που τα βάζεις να τα ξανακούσεις μια-δυο φορές. Ας τους φωτίσει ο θεός γιατί είναι κρίμα να πάνε χαμένες οι προσπάθειές τους.  -- Laertis

---

Δεύτερο full length από τους Σουηδούς και με διαφορά από τα πρώτα στη δική μου λίστα των κυκλοφοριών του 2011. Οι Graveyard ήρθαν για να μείνουν και έστω και μία ακρόαση είναι αρκετή για να σε πείσει. Το ομότιτλο ντεμπούτο του 2008 έθεσε τις βάσεις με ελαφρώς πιο ψυχεδελική διάθεση και πέρσι ακολούθησε η ψυχωμένη ευθυτενής bluesy hard rock συνέχεια.

Κάποιοι μιλάνε για την επιστροφή στις ρίζες τις μουσικής ως έναν από τους πιο προσοδοφόρους τρόπους ώστε αυτή να πορευθεί υγιής στο μέλλον. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αυτή η λογική δείχνει όχι μόνο να δουλεύει, αλλά και να παράγει δίσκους διαμάντια που θα έχουμε να λέμε ότι εξορύχθηκαν στον καιρό μας. Με μια πρώτη «αυτιά» πρόκειται για καραμπινάτο 70’s rock. Αν ξέρουν όμως να κάνουν κάτι καλά αυτοί οι Σουηδοί, είναι να διαλύουν και να διαχέουν άψογα τα συστατικά των επιρροών τους στο μείγμα της μουσικής τους, με τρόπο τέτοιο ώστε να έχουν ήχο που θυμίζει πολλά, επί της ουσίας όμως είναι εντελώς δικός τους κι ας έχουν τίτλους λογοπαίγνια όπως "Uncomfortably Numb" και "Ungrateful are the Dead". Βαριά, ασήκωτα και ορμητικά blues με άρωμα δεκαετίας 70', Witchcraft-ικές περγαμηνές ως συστατική επιστολή, hard rock κατευθείαν από την ψυχή και προσωπικότητα που εξαφανίζει μονομιάς οποιεσδήποτε copy-paste υπόνοιες.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια σε τέτοιες περιπτώσεις. Και μόνο που σκέφτομαι πουκαμίσες και μουστάκια να κόβουν βόλτες στην πόλη των At the Gates γουστάρω! -- Φάνης Μανταίος